A Coruña, martes laborable, 21.00 horas. Penetras no portal ás présas coas chaves tremelicando para entrar na pechadura. Sobes as escaleiras de tres en tres. Abres a porta dun empurrón e case perdes o equilibrio ao entrar na casa, aferrada aínda ao pomo. Tes algo que anunciar.

-IMOS TER CONEXIÓN FERROVIARIA A PUNTA LANGOSTEIRA!

Os teus pais miran cara a ti en silencio dende a mesa da cociña coa froita da cea a medio pelar e a culler buscando o fondo do iogur. Empezas entón a botar contas do monte de acontecementos que precederon ese momento único e crucial na historia das infraestruturas coruñesas e o por que do teu alborozo, aínda que para ti é obvio e evidente. Miradas perplexas e confusas dende o outro lado da mesa e un breve asentimento por resposta. Desistes. Moito que explicar.

É a soidade do xornalista local. O fenómeno burbulla do que ninguén nos avisou cando entramos na carreira, pero que unha non chega a comprender de todo ata que xa é tarde para fuxir da inexorable ditadura do contexto. Cando empezas a militar na prensa de proximidade pasa unha cousa: todo o que ocorre máis alá do teu perímetro de actuación deixa de importarche para dar paso a un novo imaxinario. Un chauvinismo pouco ambicioso, pensarán algúns. E pode que, en parte, teña algo de certo. Polas túas anécdotas, intereses e conversas comezan a desfilar un feixe de novas personaxes: o presidente da Autoridade Portuaria, o da Cámara de Comercio, os inquilinos do edificio de Piñeiro Pose. O director da depuradora de Bens, o alcalde de Oleiros, os comerciantes da Agra do Orzán e os veciños do Martinete. A xefa de prensa de tal colexio profesional, o histórico dirixente veciñal da Gaiteira ou a concelleira non adscrita. Din que xa estás perdido de todo cando alguén fala de Touriñán e non pensas no actor galego de moda, senón no xefe da área de Emerxencias do Concello. Busquets hai tempo que non é un xogador de fútbol, senón o tipo que deseñou o proxecto para urbanizar os peiraos interiores.

Unha cousa antes de que continúe: que ninguén crea que esta visión perimetral do mundo che arrinca un ápice de amplitude de miras. É unha cuestión de simples extrapolacións: tras ir nunha mesma fin de semana ao feirón da Sardiñeira e ás eleccións para a Presidencia da S.D. Hípica, unha decátase de que na Coruña collen moitas Coruñas. E, por extensión, no resto do mundo collen moitos outros mundos. Toma lección gratis de tolerancia.

As pezas do taboleiro político cambian radicalmente e todo pasa polo baruto do localismo: que Pablo Iglesias deixe a política impórtache moito menos que que o faga Beatriz Mato. Que Pedro Sánchez cese a Ábalos é unha nimiedade ao lado dos movementos de sillóns en María Pita. Sorpréndeste a ti mesma un bo día falando do concelleiro da corporación municipal que quererías que oficiase a túa voda. O último delirio político-administrativo importado dende Madrid interésache moitísimo menos que a adxudicación do contrato da recollida do lixo, os transos diplomáticos do Consorcio das Mariñas ou o que ten que dicir a escisión da escisión da nova plataforma veciñal dos Mallos. As túas amigas queren unha foto con C Tangana. Ti, co catedrático que fixo o informe para declarar BIC a casa Cornide.

Os chistes e ocorrencias que se escoitan na redacción ao respecto dos temas municipais teñen un argot tan concreto que non paga a pena pasar o traballo de replicalas fóra da burbulla. Ás veces pregúntome como farán as parellas de xornalistas locais, nada habituais neste nada endogámico oficio (ehem) para desterrar os últimos pregos publicados no perfil do contratante das súas conversas de alcoba. Apunte: eu creo que non o fan. Porque non se pode.

Chega un momento no que tes que enfrontarte a unha verdade terrible, tan incómoda que estou certa de que xa custou máis dunha vocación: no mundo exterior, no universo que agarda fóra da burbulla, poucos comparten o teu entusiasmo polo inicio das labores de dragado da Ría do Burgo, a ninguén lle importa moito que destituíran a xerenta do consorcio de Turismo e non moitos saben que pasa coa pasarela de Pedralonga. Poucos, de feito, saben o que é Pedralonga. Ninguén, e digo isto con toda a dor do meu corazón, sabe do que falas cando explicas en que punto se atopa o debate pardobazaniano.

As peaxes da proximidade levan ás veces a máis dun apuro. Dende as túas redes sociais, cun auditorio máis ou menos concorrido, podes rir da fuga do Rei emérito ou facer chiste co ascenso meteórico de Carrero Blanco, pero nunca meterte cos veciños dos Mallos. Porque o van ver. E non lles vai gustar. E vancho dicir.

Pero, por favor, que ninguén se desespere. A burbulla ten, ás veces, os seus puntos de luz, os seus raios de esperanza. En ocasións, e non pecarei de ínfulas dicindo que son moitas, toda esa insistencia deixa un pouso. E, de súpeto, sorpréndeste un día cando a túa parella che comenta que recoñeceu pola rúa ao concelleiro de Facenda. As túas amigas fan unha valoración espontánea sobre a última sentenza do da Compañía de Tranvías. A cidade das TIC sae a colación nunha conversa informal. E é daquela cando entendes que traballas para ese pouso, ese reduto irredento. Cada oco de comprensión entre as tebras é unha pequena vitoria persoal, e, no fondo, tamén colectiva, porque cada xornalista local na soidade desa burbulla que só racha entre os muros da redacción sabe que é, en certo xeito, responsable da erosión do córtex cerebral que acaba facendo penetrar o micromundo municipal nas cabezas do seu entorno. Pequenas vitorias. E desas, amigas, é das que hai que vivir.