A ver se a doce confesión de Pablo Alborán vai ser o fenómeno mediático máis destacado do Orgullo 2020, que por mor da  Covid-19 prescindirá das grandes concentracións-festa madrileñas e centrarase nas locais, normalmente máis reivindicativas e un pouco á marxe do pink negocio, do que algunha xente foxe e pero ao que moita máis atrae. O bicho converteu en inviable non tanto a marcha do Orgullo de Madrid, que seguramente se celebrará desprovista de participantes  provincianos, senón toda a enorme maquinaria económica que a arrodea. Será un pouco anecdótica.

Asociacións e municipios continuarán implicándose cos seus orgullos locais con enfoques máis ou menos variados, pero sempre mantendo una certa tensión entre o simbólico, o festivo, o reflexivo e o reivindicativo. Esta última dimensión continúa encarnándoa sobre todo o colectivo trans, sen dúbida o que máis ensina os dentes nesta época de ansiedade poscovid, quizá porque as súas apostas pola normalización e o respecto a todas as vidas, vívanse como se queiran vivir, son moito máis difíciles de asumir por unha sociedade que xestiona os cambios con preguiza e certa pasividade intelectual.

Ninguén no seu san xuízo pode entender as trabas legais que aínda existen para que unha persoa poida decidir sobre se é un home ou unha muller ou ás veces home e ás veces muller, independentemente das características físicas do seu corpo, incluída a súa capacidade reprodutiva. Que nos importará aos demais o que cada persoa decida sobre a súa vida. Temos a obriga de respectalo e darlle un status legal, e punto.

Máis aló desa enorme e digna loita polo dereito á liberdade de expresión, todo segue o seu camiño. Algunhas asociacións afánanse en organizar reunións e seminarios explicando aos mozos que o de ser maricón ou tortillera é algo normal, en exercicios que ao parecer son moi importantes para os alumnos de ensinos primarios e medios, onde se desenvolven con máis crueldade as fórmulas de acoso que a sociedade xera.

Pero máis aló desas sesións, seguirán estando as fobias que xera o propio sistema dominante: contra as maricas, por suposto, pero tamén contra gordos, vellos, pobres, feos ou ananos. E por encima de todas elas, contra as mulleres, que moitas veces nin sequera se verbaliza: dáse por suposta e continúan identificándoa coa crianza, o doméstico, os coidados ou certas profesións. É a  infravaloración máis substancial, máis dura: unha violencia implícita que está na base de todas as demais.

A  plumofobia, por exemplo, é un relato tradicional bastante cruel. É absolutamente normal que nunha sociedade machista como a nosa, a pluma maioritariamente non triunfe, porque nos educaron ao pan pan, ao viño viño e ao macho macho. Con todo, lentamente vanse abrindo espazos de normalidade. Escolas e institutos quizá sexan bos escenarios para contrarrestar esa realidade, pero calquera acción a ese nivel debe ser referendada por cánones máis estruturais, os capaces de chegar aos recunchos máis estreitos da sociedade.

Así cobran unha certa importancia anécdotas como a de Jorge Javier definindo o seu Sálvame como un programa «de rojos y maricones» diante duns impresentables señoros de Vox, ou que o anxiño Alborán confese nun vídeo en quen pensaba cando escribiu o seu magnífico retrouso «y solamente tú».

Por moito que a cousa estea trufada de certo victimismo, de interese comercial dun produto perfecto para a cultura pop (cantante romántico, corpo escultural, voz exquisita, letras intimistas, tanto mel na mirada, tanto non sobra nin falta nada…), por moito que don Pablo fixese isto cando xa non é necesario, por moito que sexa criticado o rapaz, todo axuda e quen máis, quen menos, agradéceo.

 

Ver esta publicación en Instagram

 

?

Una publicación compartida de Pablo Alborán (@pabloalboran) el 17 Jun, 2020 a las 4:30 PDT

Sen dúbida, máis axudaría calquera futbolista de éxito. Porque as vidas dos triunfadores son as referencias sociais con máis capacidade de irradiación. Pero non, ninguén dá o paso. Quizá haxa que entendelos, porque sobre as súas cabezas penden as primitivas reaccións da parte máis grotesca dos seus públicos. Encher os estadios de berros homofóbicos non parece o máis acaído. Ou sí, porque podería axudar a situar o debate onde ten que estar: dar batallas para despois gañalas, como fixo a xente da  farándula aínda que o precioso Alborán chegase algo tarde.

Un Orgullo que tamén será feliz sen bicos entre descoñecidos, sen abrazos morbosos, sen festas cheas de vida e suor, sen intercambio de líquidos nin descomunais noites de sexo. Recuperaremos o tempo perdido, se algún día conseguimos rescatar algunhas das mellores cousas da vella normalidade.