Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
A ver se a doce confesión de Pablo Alborán vai ser o fenómeno mediático máis destacado do Orgullo 2020, que por mor da Covid-19 prescindirá das grandes concentracións-festa madrileñas e centrarase nas locais, normalmente máis reivindicativas e un pouco á marxe do pink negocio, do que algunha xente foxe e pero ao que moita máis atrae. O bicho converteu en inviable non tanto a marcha do Orgullo de Madrid, que seguramente se celebrará desprovista de participantes provincianos, senón toda a enorme maquinaria económica que a arrodea. Será un pouco anecdótica.
Asociacións e municipios continuarán implicándose cos seus orgullos locais con enfoques máis ou menos variados, pero sempre mantendo una certa tensión entre o simbólico, o festivo, o reflexivo e o reivindicativo. Esta última dimensión continúa encarnándoa sobre todo o colectivo trans, sen dúbida o que máis ensina os dentes nesta época de ansiedade poscovid, quizá porque as súas apostas pola normalización e o respecto a todas as vidas, vívanse como se queiran vivir, son moito máis difíciles de asumir por unha sociedade que xestiona os cambios con preguiza e certa pasividade intelectual.
Ninguén no seu san xuízo pode entender as trabas legais que aínda existen para que unha persoa poida decidir sobre se é un home ou unha muller ou ás veces home e ás veces muller, independentemente das características físicas do seu corpo, incluída a súa capacidade reprodutiva. Que nos importará aos demais o que cada persoa decida sobre a súa vida. Temos a obriga de respectalo e darlle un status legal, e punto.
Máis aló desa enorme e digna loita polo dereito á liberdade de expresión, todo segue o seu camiño. Algunhas asociacións afánanse en organizar reunións e seminarios explicando aos mozos que o de ser maricón ou tortillera é algo normal, en exercicios que ao parecer son moi importantes para os alumnos de ensinos primarios e medios, onde se desenvolven con máis crueldade as fórmulas de acoso que a sociedade xera.
Pero máis aló desas sesións, seguirán estando as fobias que xera o propio sistema dominante: contra as maricas, por suposto, pero tamén contra gordos, vellos, pobres, feos ou ananos. E por encima de todas elas, contra as mulleres, que moitas veces nin sequera se verbaliza: dáse por suposta e continúan identificándoa coa crianza, o doméstico, os coidados ou certas profesións. É a infravaloración máis substancial, máis dura: unha violencia implícita que está na base de todas as demais.
A plumofobia, por exemplo, é un relato tradicional bastante cruel. É absolutamente normal que nunha sociedade machista como a nosa, a pluma maioritariamente non triunfe, porque nos educaron ao pan pan, ao viño viño e ao macho macho. Con todo, lentamente vanse abrindo espazos de normalidade. Escolas e institutos quizá sexan bos escenarios para contrarrestar esa realidade, pero calquera acción a ese nivel debe ser referendada por cánones máis estruturais, os capaces de chegar aos recunchos máis estreitos da sociedade.
Así cobran unha certa importancia anécdotas como a de Jorge Javier definindo o seu Sálvame como un programa «de rojos y maricones» diante duns impresentables señoros de Vox, ou que o anxiño Alborán confese nun vídeo en quen pensaba cando escribiu o seu magnífico retrouso «y solamente tú».
Por moito que a cousa estea trufada de certo victimismo, de interese comercial dun produto perfecto para a cultura pop (cantante romántico, corpo escultural, voz exquisita, letras intimistas, tanto mel na mirada, tanto non sobra nin falta nada…), por moito que don Pablo fixese isto cando xa non é necesario, por moito que sexa criticado o rapaz, todo axuda e quen máis, quen menos, agradéceo.
Sen dúbida, máis axudaría calquera futbolista de éxito. Porque as vidas dos triunfadores son as referencias sociais con máis capacidade de irradiación. Pero non, ninguén dá o paso. Quizá haxa que entendelos, porque sobre as súas cabezas penden as primitivas reaccións da parte máis grotesca dos seus públicos. Encher os estadios de berros homofóbicos non parece o máis acaído. Ou sí, porque podería axudar a situar o debate onde ten que estar: dar batallas para despois gañalas, como fixo a xente da farándula aínda que o precioso Alborán chegase algo tarde.
Un Orgullo que tamén será feliz sen bicos entre descoñecidos, sen abrazos morbosos, sen festas cheas de vida e suor, sen intercambio de líquidos nin descomunais noites de sexo. Recuperaremos o tempo perdido, se algún día conseguimos rescatar algunhas das mellores cousas da vella normalidade.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
