Mellor tarde que nunca, sempre fun fiel defensora desa doutrina, así que hoxe toca falar da canción de Shakira. Confeso que escribo isto con cascos e que automaticamente teño que cambiar de Coldplay á BZRP Music Sessions #53, por iso da ambientación. E non, Manolo (podo chamarte Manoliño? Coas veces que te nomeo nos meus artigos xa debemos ser besties), non son mellor nin teño un gusto musical máis elevado por ter posto a Coldplay. Na miña lista aparecen tamén David Guetta, a OST de War and Peace, Ptazeta, A banda da loba, Lola Índigo, Bad Bunny, Tanxugueiras, Evanescence ou mesmo O quebranoces de Tchaikovsky (traumiñas de ver centos de veces Fantasía 1940 cando era nena, que non sei de onde sacaron meus pais aquel VHS).

Unha amiga díxome unha vez, mentres iamos xuntas no meu coche e, polo tanto, dominaba eu os mandos do canal de audio, que vaia mestura que tiña, que comigo non se podía saber por onde ía saír. Aquilo pareceume bonito. Fíxome sentir diferente. Especial. Supoño que é como Piqué lle fixo sentir a Shakira. Diferente. Especial. A única, a perfecta, a inigualable, o amor da súa vida. «Ti non es como as demais», atrévome a pensar que lle dixo. A cantas non nos dedicaron esas mesmas palabras algunha vez? E a saber como serían as demais, porque as miñas amigas eran e son xeniais. As demais debían ser «as outras». «Ti non es como as demais» é unha frase que se repite, ou se deixa caer moito, na literatura Romántica. No amor romántico. En toda cultura romántica de masas da que bebín. Estabamos nunha competición e nós sen sabelo. Logo, claro, a xente di: «É que as mulleres sodes máis malas entre vós». Son unha nena dos 90 e medrei con esa idea, sen saber ben que significaba, porque polas miñas amigas eu era capaz case de calquera cousa. Como Belén Esteban: eu, polas miñas amigas, mato.

«Ti non es como as demais» é unha frase que se repite, ou se deixa caer moito, na literatura Romántica. No amor romántico. En toda cultura romántica de masas da que bebín. Estabamos nunha competición e nós sen sabelo. Logo, claro, a xente di: «É que as mulleres sodes máis malas entre vós»

Si, Manoliño, acabo de nomear a Belén Esteban, se queres sácoche agora o meu título de Enxeñeira con Matrícula de Honra no PFC para que remate de estouparche a cabeza (será para o único que o use, e ben usado está). Ao mellor por isto mesmo eu nunca fun unha rapaza que fose fan-fan de ninguén, ningún grupo, ningún cantante, ningún actor. Fan nivel ter alguén de referente e adorar a terra por onde pisase. Pásame agora tamén cando me preguntan polos meus referentes na escrita. Pois mira, Belén Esteban non é o meu referente na escrita, obvio, pero tivo un papel sociolóxico moi importante na cultura popular deste país. Agustín Fernández Paz gustoume moito-moitísimo (Contos por palabras, Cartas de inverno, Aire negro), pero logo ten libros que nin lembro. Harry Potter é unha das miñas sagas favoritas, pero do que escribiu despois J. K. Rowling linlle dous e custoume bastante. Para min é imposible chegar ao punto de adoración que ten o fenómeno fan, e non digo que estea mal, de feito, ás veces envexo esa emoción tan fonda que sente a xente cando coñece, por fin, ao seu ou á súa ídola.

Por iso, supoño, tampouco entendo a esoutra xente que todo ten que fiscalizalo, a do todomal, a que cre na pureza obrigatoria do suxeito famoso (cantante, política, actriz…), porque, se non, que se ateña ás consecuencias. «É un personaxe público, xa sabía ao que se expoñía». A ver, Manoliño: unha cousa é que rexoubes cunha cervexa no bar ou no sofá coas amigas sobre que vaia xefa é a Shakira, ou o mal que che parece o de Piqué, e outra que se fagan teses de doutoramento e perdas dúas horas da túa vida en explicar nunha mensaxe directa ou comentario dunha rede social por que esa persoa merece todo o teu desprezo e os puntos que, segundo ao teu ver, debería ter para ser merecedora da admiración da plebe. Iso xa sen entrar nas persoas que directamente van ao perfil da famosa en cuestión (volvemos ser aquí maioritarias as mulleres) a dicir o despechá, o fríxida ou o puta que é, mesmo ás veces todo xunto, aínda que sexa contraditorio, porque o que importa non é facerlle ver ao mundo que a túa opinión é a máis importante e elaborada e documentada, que iso per se xa dá unha preguiza considerable, senón simplemente destruír por destruír. E se é a unha muller, pois mellor, que xa vén no pack-feminino-todo-incluído.

A ver, Manoliño: unha cousa é que rexoubes cunha cervexa no bar ou no sofá coas amigas sobre que vaia xefa é a Shakira, ou o mal que che parece o de Piqué, e outra que se fagan teses de doutoramento e perdas dúas horas da túa vida en explicar nunha mensaxe directa ou comentario dunha rede social por que esa persoa merece todo o teu desprezo

Todas fomos cuñaos por un día, para escapar da rutina, coas amigas, coa xente de confianza. E todos, que aquí as rexoubeiras non somos nós só, por moito que o repitades, como repetides o de que somos máis malas. Ou quedamos para tomar unhas cervexas no bar para falar de teses de doutoramento e do último teorema de Fermat? Ás veces si, claro, que llo pregunten aos e ás opositoras do profesorado da especialidade de Matemáticas. Supoño que os de Linguas terán conversas megahiperinteresantes de sintaxe, ás veces, pero tamén de Belén Esteban e da canción de Shakira e do cara lavada que é Piqué, e que ben senta. E eu podo ter unha opinión dun asunto hoxe e, despois de escoitar as miñas amigas na terraciña cunhas pipas, cambiar de opinión, porque mira que son listas, e bravas, e guapas as miñas amigas.

E Shakira tamén o será, ás veces, como todas, que somos humanas, lembrade, e Clara Chía, pois igual. Que unha fala mal doutra nunha canción? Pois si. Que facemos? Á fogueira? Non escoitamos nunca máis a súa música? Beatificamos á outra? Quizais aquí o que esquecemos é que entre as persoas existen conflitos, e que aínda que esas persoas o expoñan publicamente, ou saquen beneficio («las mujeres facturan»), ou simplemente o usen para crear, sigue sendo un conflito entre elas. Que queres opinar? Opina. Pero ao mellor a túa opinión impórtanos menos que cantaruxar «perdón que te sal-pique», Manoliño. E a frase «tiene nombre de persona buena, claramente no es como suena» non vai ser un himno feminista, obvio, pero desde cando Shakira é unha icona do feminismo? Ao mellor o problema son as nosas expectativas, os nosos referentes. Esquecemos que as mulleres, por moi famosas que sexan, tamén somos seres humanos, non a Virxe María, impolutas, perfectas, símbolos de adoración. Resulta que Shakira si era como as demais, como somos todas: imperfectas. E sobre todo coma OS demais. Ningún conflito entre homes implicou nunca deducir que «os tíos son máis malos entre eles porque se dan máis de hostias, xa non poden ser un referente de reloxos waterproof con GPS incorporado».

A frase «tiene nombre de persona buena, claramente no es como suena» non vai ser un himno feminista, obvio, pero desde cando Shakira é unha icona do feminismo? Ao mellor o problema son as nosas expectativas, os nosos referentes

Hoxe tocaba falar da canción de Shakira, supoño. E da miña opinión sobre ela. Ou a miña non opinión. Que cadaquén cante o que lle dea a gana e que a xente opine tamén do que lle dea a gana. Pero non vexades o descansada que lle queda a unha cabeza cando di «eu é que non teño opinión» e ve como a do seu interlocutor estoupa (metaforicamente): «Como non vas ter opinión? Todo o mundo ten opinión de todo».

Ao mellor ese é o outro problema, Manoliño.