«Un café con leche y un croissant, por favor»,

pediu Súperlópez na billeteira do Metro.

 

Cando Jan recibiu o encargo de realizar unha historia ilustrada sobre un superheroe que parodiase ao extraterrestre Supermán, colleu o rotring sen moita fe e debuxou un cidadán de clase media con boa vontade ao que chamou Superlópez. Un home que, durante unha das súas aventuras, soltou unha reflexión que ben se lle podería atribuír a Iván Redondo durante o frenesí dunha sobremesa:

Si fuera un dios no tendría que pagar impuestos sobre la renta, ni cortarme el pelo cada mes, ni dar tres vueltas a la manzana buscando un hueco para aparcar el coche. Ni tendría que soportar las broncas del jefe, ni tendría que hacer pis, ni desfogar mis frustraciones haciendo de Superlópez

Comprobamos que unha traxedia é unha factoría de heroes. En calquera catástrofe teñen que aparecer, mínimo, un par de exemplos. «Sal aí, cubre a nevada, pero non volvas á redacción sen un par de semideuses». Se o reporteiro é habilidoso, revolverá no barrio e atopará un taxista e un repoñedor da área de conxelados do supermercado que, durante o cataclismo, destacaron pola súa grandeza. É xente do común que non pensa nos likes, nin no CIS, nin na Lei D´Hont, pero que saca o mellor de entre os seus órganos para botar unha man. A bondade improvísase. Cando remata a conexión en directo, o taxista volve ao volante e o repoñedor ás gulas; a doutora a un bufido de cansazo e o transportista ao menú do día. Ningún destes heroes entrará nunca en Endesa, salvo que sexa para poñer unha reclamación. Son Superlópez. A súa valentía en público é fugaz -dura o que tarda en despedirse Susanna Griso– pero quédalles a certeza de que serán para sempre un referente de proximidade: para a xente do barrio, para a do seu edificio ou para os compañeiros de taberna. Para o resto de usuarios son efémeros.

Un día do mes de xaneiro de 2019, decenas de pais e nais comunicáronlle aos seus fillos que non irían ao colexio porque querían levalos a ver a un superheroe dos de verdade. En persoa. Agardaron horas tras da vallas de protección diante das portas do xulgado ata que viron saír a Cristiano Ronaldo recén condenado por fraude fiscal. É lóxico. Quen non quere sacar un selfie con alguén que elude pagar 6 millóns de euros a Facenda?

Aos nobres, á clase política, aos banqueiros, aos construtores, aos futbolistas, únenselle agora os influencers. Non é que os youtubers, por exemplo, sexan os novos superheroes, son a nova aristocracia. Contabilizan os seus esbirros en subscritores e os décimos en likes. Convencen á plebe con montaxes epilépticas de vídeo e printers fosforescentes e, para afiuzar a súa monarquía, pagan impostos en paraísos fiscais. Non é nada novo. As clases altas, aínda que pareza que están configuradas polos de sempre –en canto ao nivel de influencia si- cambian historicamente de canais e de outfit, pero nunca de métodos. Aínda que, con outro enfoque, os influencers son a nova jet set. Son charramangueiros, creativos e superficiais.

Pero non é preocupante que un youtuber que gana millóns de euros ao ano anuncie que marcha a vivir a Andorra. O agoniante é ver como hai miles de persoas que sabendo por que vai, o defende. Peor: hai centos de persoas que cren que en realidade marcha porque lle encanta ese lugar. Díganme de memoria o nome dun escritor de Andorra. O dun grupo pop andorrano. O dunha campioa de curling do Principado. En troques, o que si sabemos de Andorra é a cantidade de tabaco que podemos pasar. 300 cigarros, exactamente. 400 gramos de tabaco para pipa.

En realidade, todo é resignación e envexa. Xa me gustaría a min pasear por Andorra  montado nunha zorra tirada por huskys, convivir alí cos meus mellores amigos, todos multimillonarios, os colegas de toda a vida. Non os vexo dende que fixemos a Primeira Comuñón.