Non se nos pode deixar sós. Xa o dixo aquel insigne demócrata ferrolán que segundo Ortega Smith gañou todas as eleccións durante corenta anos consecutivos. Non, non se nos pode deixar sós e por iso dende aquí chamo o goberno socialcomunista a que decrete outra vez o estado de alarma e nos confine a todos nas nosas casas. A poder ser, para sempre. O planeta agradeceríao; o capitalismo, non, pero como bolivarianos de pro iso mesmo debería ser xa de por si un acicate.
Non me atrevera a dicilo con esta contundencia ata o de agora, precisamente, polo meu filocapitalista interno, o que senta no meu ombro (dereito) para murmurarme no oído que, con outro confinamento, moitos negocios e sectores estarían condenados á ruína. Pero onte escoitei o voceiro dun dos máis golpeados, o dos hostaleiros de Compostela —cidade que ten como principal industria o turismo—, pedindo que deixen de vacilalos, que pechen «todo» dunha vez e establezan «un programa de axudas serias». Foi entón cando guindei o capitalistiña do ombreiro dun lapote e me dixen a min mesmo que xa estaba ben de complexos: que nos pechen. Que nos pechen e tiren a chave.
Pídoo así porque vai ser a única maneira de rematar con esta angustia, con esta política de la puntita y nada más, de tomar medidas cosméticas que prolongan a agonía pero que están lonxe de ter unha incidencia real para aplanar a curva e só atrasan o inevitable. Por iso é mellor que nos confinen que seguir temendo que o fagan. Porque total, antes ou despois, vano facer. Por que non xa?
Ata agora, os plans de Sanidade demostran non ter fisuras. Confinamos perimetralmente Ourense e a xente marcha tomar as copas a Barbadás; logo tamén confinamos Barbadás e que se cabree o alcalde se quere. Declaramos nivel 3 en Santiago e Milladoiro e «confiamos» en que a xente non vaia aos bares en Bertamiráns, no mesmo concello de Ames. Aposto a que, a estas alturas, alí xa non queda unha mesa por reservar para esta fin de semana…
Están as medidas espaciais, e logo as temporais. O toque de queda —tan bélico el, tan de película— sobrevóanos e ninguén lle fai ascos porque vén da moderna e civilizada Europa. Ata o novo conselleiro de Sanidade o considerou interesante. «Interesante». Como se fose Míchel nos seus tempos de comentarista deportivo. «Interesante», ese adxectivo que Viggo Mortensen vetaba aos seus fillos en Capitán Fantastic porque o consideraba baleiro de contido, unha non-palabra. Pero aínda quedaba o mellor. Ademais de consideralo «interesante», Comesaña pedía que lle definisen exactamente que era iso do toque de queda. Lembremos que debutou no cargo preguntando que era exactamente un rastrexador, meses despois de que Feijóo presumise de ter traballando máis de 6.000. O propio presidente da Xunta vén de dicir que a medida lle parece ben «sempre que non se lle chame toque de queda» polo seu «custo reputacional». Queda claro que o verdadeiro problema do coronavirus é semántico, e non só en Galicia.
A mellor impugnación do toque de queda é o argumento que dabamos de adolescentes para que nos deixasen quedar ata máis tarde: «as mesmas maldades que podo facer ás tres da mañá podo facelas ás seis da tarde». Verdade verdadeira… e comprobada. E o virus, se é certo que non entende de territorios, moito menos entenderá de horarios. Polo tanto, a estratexia volve facer augas no mesmo sitio, porque de novo repousa sobre nós a responsabilidade, pese a que vimos demostrando que non estamos precisamente á altura do desafío.
As recomendacións do comité clínico que asesora á Xunta, sempre oportunas e benintencionadas, «confiando» na cidadanía, lembran cada vez máis ás caixas de cigarros. «As Autoridades Sanitarias lembran que o tabaco é prexudicial para a saúde». Unhas mensaxes que primeiro empezaron timidamente e que co tempo foron aumentando en tamaño, en contundencia, desenvolveron lemas específicos por doenzas… e remataron incorporando imaxes que a tele non poría en horario infantil. Porén, o que de verdade funcionou para rebaixar o número de fumadores foi prohibir facelo nos espazos públicos.
O ano pasado, uns investigadores australianos chegaron á conclusión de que, se de verdade se quería que estes avisos tivesen efecto, había que escribilos no propio cigarro xa que as caixas nin se miraban. «Se un ve unha imaxe noxenta de xeito repetido deixa de provocar impacto». As chamadas constantes á prudencia son as nosas mensaxes na caixa. Seguindo co símil, á administración correspóndelle atopar o xeito de poñer os avisos nos cigarros da covid ou, directamente, prohibir fumar en público.
Porque, cando o toque de queda —ou como decidan chamalo— tamén falle, entón quizais empecemos a falar en serio de volver ao confinamento. Mentres tanto, teremos gañado unhas semanas nas que a maquinaria poderá seguir funcionando. Para que logo digan que primeiro vai a saúde e logo a economía…
Se o debate é semántico, ou lingüístico, lembremos que de «confiar» a «confinar» só cambia unha letra, pero o conto faino por completo.