Nunca pensei que vería a un equipo de fútbol de mulleres españolas gañando un mundial. Non só gañando, senón practicando un xogo excelente, con pases milimetrados, unha coreografía orquestrada, cambios de xogo que parecían sacados dunha chisteira e unha forza inesgotable. Os golazos deste equipo foron memorables. No partidazo da final, mentres as xogadoras inglesas, moito máis musculosas, mostraron un xogo físico; as mulleres de La Roja facían un fútbol exquisito. O golazo de Carmona pasará aos anais da historia (igual que o que meteu contra Suecia no minuto 89). Nunca pensei que vería un espectáculo tan extraordinario, porque veño doutra época. Dun tempo no que se eras unha nena que xogabas ao fútbol berrábante marimacho, pirucho, etc. O domingo pasado sentín unha alegría tremenda ao ver a estas mozas gañar un mundial facendo un partidazo impecable. Sentínme inspirada, orgullosa de chegaramos tan lonxe e moi feliz de que as miñas sobriñas poidan vivir nunha sociedade na que o fútbol (ou calquera outra profesión) non é só cousa de homes.
Lamentablemente, cando só quedaba celebrar, recibir medallas, os saúdos dunha raíña, o respecto e a admiración de todo o planeta, aparece en pantalla un tipo calvo que abraza a cada xogadora como se fora o seu mozo. As miñas amigas berlinesas comezaron a preguntarme quen era ese baboso, pero non souben que responder. Cando lle agarrou a cabeza a Hermoso e lle prantou un bico, todas exclamamos: «what a fuck! Quen é ese gilipollas?» A imaxe catapultoume de novo ao pasado, as machiruladas de hai corenta anos, a falta de respecto, aos tocamentos non requeridos e a esa condescendecia sexista de «Non xogan tan mal para ser chicas». Antes do asalto do calvo pegañento, o entrenador declarou: «Somos campións do mundo». Aí, a alegría se me enfriou e quedei perplexa. «Que ten na cabeza ese Míster que entrena a mulleres e que cando gañan un mundial fala en masculino?» (As berlinesas políglotas non daban crédito ao deplorable uso da linguaxe). Pero aínda houbo máis burradas rancias. Nunha imaxe, que viu o mundo enteiro, o calvo agárrase os xenitais, no palco de honra. (Ao seu carón estaban a raíña e a infanta, pero podería ter estado tamén a súa nai, o Papa ou a raíña de Inglaterra). O calvo macarra que, para a miña sorpresa, resultou ser o Presidente de la Federación Española de fútbol, fixo ese xesto obsceno de tocarse os ovos, que non se sabe ben que quere dicir («teño un par de ovazos», «a miña é máis grande»,«chúpamelos»…) como se estivera de copas cos colegas nun puticlub. En cualquera país decente, este personaxe tería sido cesado de inmediato. O pasado domingo as nenas aprenderon que poden facer os seus soños realidade (aínda que logo veña un imbécil e lles coma os fuciños).
E os nenos aprenderon que tocarse os ovos é un xesto «lóxico», de poder, de gañador, de macho; e bicar á forza a unha muller é o que se fai cando un se emociona e non se pode controlar. A igualdade entre mulleres e homes depende tamén da educación que reciben eses nenos, posibles Rubiales, que viron a actuación impune dese mamarracho. Para rematar, ninguén sabe realmente o que sucedeu nesa liorta entre as xogadoras e o entrenador, excepto por elas e el. Pero despois de ver como se comporta en público o cargo máis alto da federación, témome que en privado estes pastráns non serán moi respectuosos. Tan difícil será atopar a unha persona íntegra que substitúa a este macarra?
