Os afíns ao secretario xeral, Gonzalo Caballero, acusan o seu antecesor, José Ramón Gómez Besteiro; ao presidente da Deputación da Coruña, Valentín González Formoso; e ao home forte do PSOE coruñés, José Manuel Lage Tuñas, de manobrar en Ferraz para apartalo do poder
A Coruña.- O Partido Socialista reabriu en Galicia unha guerra polo control de liderado da formación que ameaza con replicar en crueza as épocas máis movidas do socialismo galego. En teoría o momento ía ser o próximo outono, cando, previsiblemente a principios de decembro, estaba previsto que o PSdeG celebre o seu congreso autonómico. Pero as primeiras batallas xa empezaron a librarse nos medios locais e nas redes sociais con demasiada tensión e verbo groso como para non augurar un proceso duro e desagradable.
«Non vai ser nada edificante. Todo indica que imos volver a dar esa imaxe de desunión e pelexas internas que a cidadanía se ha cansado de repetirnos que se pagan nas urnas. É un erro», advirte un veterano socialista que, de momento, non se adscribe a ningunha das dúas faccións enfrontadas.
Dun lado está o actual secretario xeral, Gonzalo Caballero, de 46 anos, profesor de Economía Aplicada na Universidade de Vigo e quen se fixo co volante do partido en Galicia no 2017, tras aliarse con Pedro Sánchez nos tempos convulsos nos que o presidente do Goberno aínda pelexaba case en solitario polo control do PSOE contra o susanismo, o Ibex-35 e as vacas sagradas do partido.
Do outro lado, un grupo de veteranos socialistas galegos -algúns tamén sanchistas de orixe- críticos coa dirección autonómica e encabezados polo presidente da Deputación da Coruña e alcalde de As Pontes, Valentín González Formoso, e o ex secretario xeral e ex presidente da Deputación de Lugo, José Ramón Gómez Besteiro. Segundo varias fontes, ambos estarían engranados na sombra por José Manuel Lage Tuñas, home forte do PSOE coruñes e concelleiro de Economía e Facenda no Goberno da alcaldesa da cidade, Inés Rey.
No medio de ambos os grupos figuran unha troupe de altos cargos e militantes con pedigrí que aínda non se posicionaron publicamente, desde a propia Inés Rey ao todopoderoso alcalde de Vigo e tío de Gonzalo, Abel Caballero, pasando polo delegado do Goberno, José Miñones, e o alcalde de Santiago, Xosé Sánchez Bugallo, entre outros.
Os movementos de guerrilla iniciáronse este verán, tras senllas visitas de Gómez Besteiro e González Formoso á sede do PSOE en Ferraz para, presuntamente, buscar apoios en Madrid a unha candidatura alternativa para enfrontarse no congreso de decembro a Caballero, a quen responsabilizan dos resultados das autonómicas de hai un ano. Pese á desfeita das antigas mareas, o PSdeG non logrou renovar a súa tradicional condición de segunda forza en Galicia tras o PP, porque os votos das mareas fóronse ao BNG.
Pouco despois daquelas visitas a Ferraz, o secretario de Organización de Caballero, José Antonio Quiroga, publicou un artigo no Progreso de Lugo criticando aos seus compañeiros e acusándoos de «deslealdade» por tratar de reinstaurar un sistema «de rancias baronías» lastrado polas «pesadas mochilas» que, ao seu xuízo, arrastran.
Para quen saiba ler entre liñas resulta evidente que Quiroga referíase á situación xudicial de Gómez Besteiro, investigado por unha serie de delitos de corrupción urbanística, aínda que todo parece indicar que quedará libre sen culpa ningunha tras anos de sufrir penas de telexornal. Tamén a que Lage Tuñas realizara traballos de consultoría para o polémico presidente popular da Deputación de Ourense, José Manuel Baltar, á súa vez aliado co non menos polémico alcalde da cidade, Gonzalo Pérez Jácome.
No PsdeG o artigo de Quiroga relacionando a compañeiros do partido con corruptelas e jugarretas, non sentou nada ben. Quizá non sirva para aventurar o seu posicionamento futuro, pero nas redes deseguido empezaron a circular reproches. «Desafortunadas palabras para un secretario de Organización», dixo o delegado do Goberno, José Miñones. «Feijóo estará encantado», engadiu o ex alcalde de Fene e concelleiro en Pontevedra Iván Puentes.
De momento, as dúas faccións recoñecen que a guerra está servida. «Non vai ser un congreso de luva branca, desde logo», afirman fontes próximas ao presidente da Deputación provincial da Coruña e quen, segundo persoas achegadas, non descarta encabezar a candidatura alternativa a Caballero tras o fracaso das autonómicas. «Nas autonómicas tiñamos as condicións idóneas para desbancar a Feijóo. O Goberno de España, tres deputacións provinciais -A Coruña, Lugo e Pontevedra-, as alcaldías de Ferrol, A Coruña, Santiago, Lugo, Vigo… Pero Gonzalo non é un bo candidato, e en Ferraz xa o dan por amortizado», apuntan. A dirección federal, con todo, non se pronuncia. Polo menos en público.
Pola súa banda, os próximos a Caballero subliñan que o PSOE logrou subir en porcentaxe de voto alí onde a organizacións provinciais apostaron por apoiar ao candidato -dous e 4,5 puntos máis en Ourense e Pontevedra, respectivamente, con respecto ao 2016-, e que os malos resultados déronse, precisamente, nas provincias con direccións díscolas -Lugo e A Coruña caeron 1,6 e 0,4 puntos, respectivamente-.
Sosteñen ademais que o propio partido descartou pedirlle a Caballero que dimitise, entendendo que os comicios se tiñan celebrado nunhas circunstancias excepcionais. É dicir convocados, desconvocados e voltos convocar en plena pandemia, tras un severo confinamento que elevou a abstención ao 51% e con Feijóo apoderado dos telexornais da TVG, a rolda de prensa diaria coma se fose o Fernando Simón de Galicia.
«O que hai desde hai tempo é unha trama organizada para tentar tombar ao secretario xeral do partido por parte dun sector minoritario que fixo política á contra, e que nas autonómicas, no mellor dos casos, nin sequera fixeron campaña polo PSOE», sinalan fontes próximas á dirección nacional galega, que apuntan de novo a Lage Tuñas cando indican que «o problema é a organización provincial da Coruña».
Pola súa banda, as fontes dos críricos con Caballero limítanse a esgrimir o argumento que máis pesa na mochila de Caballero: «É o único derrotado do PSOE en autonómicas que non dimitiu».
