«Se quixese castigar brutalmente unha provincia simplemente deixaría que a gobernase un filósofo»

O Anti-Maquiavelo(1740), Federico II O Grande de Prusia.

Entrar no Twitter estes últimos meses implica exporse, de xeito case inevitábel, ao torrente de pensamentos sen filtrar do seu novo dono, Elon Musk. O multimillonario surafricano escribe na súa rede social a todas as horas, incluso ás máis serodias, proxectando constantemente a súa personalidade e as súas inseguridades, amplificando o discurso da ultradereita americana e difundindo teorías da conspiración. Cando esculcamos o fondo do seu timeline, mentres peneiramos entre unha enxurrada de memes que xa cheiraban reseso no 2010, identificamos unha liña argumental que conecta case todas as súas publicacións: Musk está convencido de ser unha personalidade alternativa, oposta ao poder establecido e nunha constante loita contra figuras institucionais que queren evitar que revolucione o século XXI.

Pouco importa que SpaceX, a súa empresa aeroespacial, leve 16.000 millóns de dólares en diñeiro gobernamental desde que comezou a parceira público-privada para suplir un desinvestimento programado na NASA, sendo esta subvención o único que fai viábel o proxecto. Ou que aínda así xa provocara accidentes sen precedentes no seu nivel de destrución. Tampouco interesa que Tesla, a súa afamada empresa de autocarros eléctricos, coñecidos pola baixa calidade da súa manufactura e continuos problemas, beneficiara de até 3,000 millóns de dólares en axudas preferentes nos últimos anos. El mesmo pintou a compra do Twitter como unha batalla nunha guerra global contra os «poderes nas sombras», sen importar que entre o grupo de inversores que lle financiaron a operación estean algúns dos axentes máis sospeitosos da economía mundial. Hai quen caracteriza esta súa teima como un intento desesperado de encarnar o mito fundacional do emprendedor feito a si mesmo, popularizado, sen base na realidade, polas xeracións anteriores de magnates electrónicos saídos de Silicon Valley, como Steve Jobs ou Bill Gates. Porén, como predixera o académico Richard Barbrook no seu artigo de 1994 The Californian Ideology, o subxacente é a encarnación da filosofía das elites tecnodixitais americanas: un modernismo reaccionario que coñecemos das súas previas encarnacións na Italia fascista e a Alemaña nazista.

Pode parecer exaxerado compararmos unha manda de millonarios da era dixital, que semellan adherir ao neoliberalismo e ao tecno-optimismo como xustificantes da súa cobiza, cos alicerces ideolóxicos do fascismo do século pasado. Con todo, esta relación leva tempo no albo de quen investiga os movementos neorreaccionarios. Xaora, pouco ou nada do que diga neste e nos artigos seguintes vai estar mellor expresado que no artigo de Josephine Armistead The Silicon Ideology (2016). A idea fulcral é que os protagonistas da «revolución dixital» adoptaron unha Weltanschauung que entronizaba a súa importancia como emprendedores, a excepcionalidade do seu carácter e a idea de que o futuro da humanidade repousa nas súas mans. De portas para fóra, os seus adherentes visten os adobíos do futurismo hollywoodense, prometendo a solución dos problemas globais con avanzos tecnolóxicos e confianza no criterio de personalidades mediatizas. Na verdade, están a procurar o Renacemento Escuro: a regresión global a estruturas de organización social previas á época Moderna mais sen desbotar o Capitalismo. En próximas entregas teremos tempo para afondar nesta ideoloxía, pero hoxe quero centrar nun elemento dela que é especialmente prominente no comportamento de Musk, no seu complexo de vítima permanente. Estou a falar da Catedral e o Bazar.

Hai vinte anos, estes dous conceptos formaban parte dunha teoría sobre paradigmas de desenvolvemento informático, coñecida só por persoas iniciadas nos círculos do software libre (SL). Aparecera por vez primeira nun artigo publicado en 1997 polo programador Eric S. Raymond, no que contaba a súa experiencia no mundo da informática de finais do século pasado. Existían dous modelos contrapostos de desenvolvemento tecnolóxico, argumentaba Raymond, que poden ser visualizados como os espazos prominentes no centro dunha vila medieval. A Catedral sería un proxecto construído e mantido por técnicos especialistas, como os arquitectos e masóns do edificio, mais que pode abrir as súas portas periodicamente. Nela o código fonte estaría dispoñíbel para o público cando se publicaba un programa rematado, mais as novas versións eran desenvolvidas por un grupo selecto e pechado. O Bazar, sería unha extensión aberta de intercambio libre, como a praza pública no centro da vila, no que o código estaría sempre accesíbel e a creación de novas versións sería un proceso de colaboración exposto en Internet. Dentro do SL, GNU Emacs (un editor de texto popular neses ambientes) ou Ubuntu (un sistema operativo desenvolto pola corporación do mesmo nome) constituirían catedrais, mentres que o núcleo de Linux sería un produto saído dun bazar. O autor, un libertario ao estilo americano e convencido da maldade inherente a calquera institucionalización, defendía a superioridade tanto moral como técnica do segundo sistema.

Aínda que hermética e escura —e literariamente pobre, chumbada por unha escrita que só alguén convencido da superioridade do coñecemento de ciencias sobre as humanidades pode perpetrar—, o artigo de Eric Raymond tivo un grande impacto. A súa publicación deu o empurrón que precisaba a Netscape Communications Corporation para se convencer de liberar o código do seu navegador, o que permitiría o nacemento de Mozilla e finalmente do Firefox. Jimmy Wales, cofundador da Wikipedia, ten comentado en moitas ocasións que a lectura dese texto foi a súa inspiración para crear unha enciclopedia colaborativa. A influencia deste texto estendeuse polos espazos especializados da Internet de comezos de século, axudada polo feito de que a súa versión como libro fose un dos primeiros publicados baixo a Open Publication Licency que fomentaba a súa partilla dixital. É así como estas figuras simbólicas chegan a moitos recunchos da rede, para ser reinterpretadas e convertidas en algo máis sinistro. Agora, acho importante —como persoa no pasado implicada no SL — indicar que non foi por acaso que esta simboloxía fose tan felizmente cooptada polos reaccionarios. Como tantos outros pioneiros do SL na década dos noventa, Raymond resultou ser unha personalidade extremadamente desagradábel tanto no persoal como no político. Non é só, como xa comentei, un libertario convencido que promove o desenvolvemento de tecnoloxías e licenza libres para fabricar armas con impresión 3D que esquiven as poucas restricións sobre a posesión destas nos EUA. Tamén estivo implicado en campañas de descrédito de iniciativas que promovesen a inclusión de mulleres e minorías no SL ou que denunciaban a cultura machista e de agresión imperante na comunidade. Unha xoia de persoa.

O marco conceptual exposto por Raymond aniñou en diversas eiras de Internet adxacentes á informática. Salta a ambientes filosóficos e económicos desde os espazos anarcocapitalistas e libertarios que competían cos socialistas pola prominencia no SL. As súas metáforas son empregadas cando diversos «filósofos de Internet» soben a unha onda antidemocrática que leva medrando no interior do libertarianismo anglófono desde comezos dos anos noventa. Esta pretende eliminar un imaxinado pecado orixinal progresista do neoliberalismo da posguerra. Aínda que na práctica este principio imperante na economía global foi a maior fonte de sufrimento humano na segunda metade do século XX, na súa orixe teórica había un compromiso antiautoritario. Por moi estraño que sexa de recoñecer, cando o 8 de abril do 1947 reúnen no resort de esquí suízo de Mont Pèlerin para fundar o grupo homónimo, os economistas Friedrich Hayek, Milton Friedman e Ludwig von Mises teñen no albo a supervivencia e o benestar futuro da humanidade.

A súa principal misión era evitar a aplicación de programas socialistas e keynesianistas durante o proceso de reconstrución de posguerra, mais todos expresan unha profunda preocupación pola posibilidade de que un autoritarismo de inspiración nazi tome de novo o poder. Que entre as súas filas acollesen antigos colaboradores dos nazis é pecata minuta. Nas bases do seu proxecto presentan como vacinas contra o terror a instauración do libre mercado, a liberdade de expresión e a promoción da sociedade aberta que teorizaran Henri Bergson e Karl Popper. Esta última sería aquela non constrinxida por fronteiras ou credos únicos e que contase con sistemas de goberno transparentes e tolerantes. Evidentemente, isto non dará máis que nun brinde ao sol. As liberdades de expresión e social serán deixadas de lado durante a Guerra Fría, cando os fundadores da Sociedade Mont Pèlerin e os seus acólitos da Escola de Chicago aconsellarán economicamente gobernos de corte ultradereitista e fascista logo de golpes de estado auspiciados pola CIA: de Chile a Indonesia, pasando por Panamá, Brasil ou Arxentina. Porén, conceptualmente, o compromiso de palabra da teoría neoliberal cunha sociedade aberta seguiría presente, para desencanto dos recunchos máis radicais do libertarianismo americano. Coa popularización do obxectivismo de Ayn Rand, na década dos cincuenta, estas correntes comezan a cuestionar porque a liberdade económica absoluta tiña que vir aparellada a conceptos que consideran progresistas de máis.

Josephine Armistead sinala que esta contestación á sociedade aberta florece a comezos do século XXI nos foros dixitais sen moderación, como 4chan, blogues na profundidade da chamada Dark Web e rondas de correo de afíns ideolóxicos. Ábrese un debate entre novas xeracións do paleoconservadorismo de Pat Buchanan, descendente da Old Right —os conservadores americanos opostos ao New Deal dos anos trinta e corenta—, a Nouvelle Droite europea de Alain de Benoist, libertarios e minarquistas, anarcocapitalistas, neoconfederados suristas, supremacistas brancos e directamente nazis. O dioivo de novas correntes e subgrupos é imposíbel de enumerar. M. Ambedkar, no seu artigo do 2015 The Aesthetics of the Alt-Right, clasifícaos en catro cuadrantes que atraen posicións en continuo tránsito. Un dos seus polos vai desde o etnonacionalismo, frecuentemente o nacionalismo branco americano, até un «econo-nacionalismo» proteccionista propugnado pola administración Trump. Outra liña percorre o camiño desde fascismo esotérico, que se inspira en personaxes escuros como a espía nazista e ocultista anglo-greco-franca Savitri Devi ou o superfacismo e o racismo espiritual do italiano Julius Evola, até os libertarios que abrazan o tecno-futurismo e o transhumanismo de dereitas. Non vos preocupedes, que estes conceptos serán explicados en entregas vindeiras.

É nese contexto de efervescencia reaccionaria no que en 2007, dez anos despois da aparición do artigo de Eric Raymond, se publican na plataforma Blogspot os primeiros posts do blogue Unqualified Reservations. Sob o pseudónimo Mencius Moldbug, o autor presenta de comezo divagacións sobre o estado da economía americana, o mercado tecnolóxico e a cultura das startups de Silicon Valley. Pero o seu primeiro post Un manifesto formalista é un bo resumo do que será toda a súa obra: decidido a inventar «unha nova ideoloxía» adica vinte parágrafos a reconstruír o Preußisches Dreiklassenwahlrecht, o sistema prusiano das Tres Clases, unha monarquía con sufraxio censatario. Outros títulos como A democracia como unha ficción adaptativa, Por que, cando e como abolir os Estados Unidos de América e Contra a Liberdade política dan unha idea do vieiro polo que enfía. Fai referencia constante ao marco da Catedral e o Bazar formulado por Raymond, que combina de xeito pouco sutil coa teoría das elites do prefuturista italiano GaetanoMosca, que os esotéricos empregan para reivindicar en código Il manifesto dei fasci italiani di combattimento de Alceste De Ambri, documento fundacional do fascismo italiano. A súa conclusión é clara e podería ser compartida desde a esquerda: a democracia burguesa-liberal é un sistema errado que só perpetua o poder dunha oligarquía e que non pode representar os intereses da demos xeral. No entanto, Moldbug non avoga por apoderar as masas populares: para el o problema é que manda a elite errada.

Na súa obra, a Catedral simboliza o poder institucionalizado, un enorme monumento con moitas facianas que semellan pertencer a diversos edificios (institucións) mais que, na realidade, conteñen un mesmo interior. Dela xorde un canto monofónico, o discurso oficial, que afoga o balbordo alén das súas portas. Isto constituiría un fenómeno global, erixido sobre as cinzas do vello mundo tras a II Guerra Mundial, un consenso das elites no que a democracia liberal non sería máis que unha ferramenta para se perpetuaren. Nas súas propias palabras, o que mantén este sistema en pé é unha serie de ilusións proxectadas desde as institucións, as cales inclúen a prensa e as universidades como aliadas da burocracia non electa e dos supostos poderes ocultos. Convenientemente, a elite non estaría constituída polo Capital. Moldbug («becho do balor» en inglés) é, a fin de contas, profundamente antimarxista e ultraconservador. A pertenza á Catedral non viría determinada pola propiedade dos medios de produción, mais por unha concordancia ideolóxica.

Nese aspecto, fai un refugallo dos argumentos presentes nas obras A revolución dos xerentes e Os maquiavelistas, do filósofo ultraconservador estadounidense dos anos corenta James Burnham. Deste, tira a idea de que a comezos do século XX os capitalistas foran suplantados nos mandos da economía por unha clase extractiva de «xerentes». Na súa deformada versión do mundo as elites globais occidentais serían progresistas, antirracistas, opostas á homofobia, ateas e implicadas, no xeral, na destrución da orde social tradicional. Daquela, a Catedral representaría o «politicamente correcto», o que hoxe chamarían woke. O poder real radicaría na capacidade de determinar que ideoloxías son permitidas no foro público. Así, é posíbel posuír unha inmensa riqueza persoal e, a un tempo, ser excluído da Catedral por non comungar co seu pensamento. Moldbug dilles aos grandes capitalistas que poden ser as vítimas e tamén os heroes da historia, porque —aínda con todos os seus millóns no banco— o Goberno e as institucións non fan sempre o que eles queren. Dos elitistas italianos como Mosca e Pareto, precursores do fascismo, colle a idea de dividir o mundo en «oficiais», aqueles individuos que poden tomar as decisións gobernamentais, e «suxeitos», aqueles que non; e os propios suxeitos, en «clientes» que dependen da Catedral para sobreviviren —e polo tanto aceptan sen rosmar un laio a progresiva transformación da sociedade— e en «comúns», os elementos libres que son parasitados polos oficiais. Despois desta reviravolta ideolóxica, as clases baixas e medias serían colaboracionistas da Catedral e só nas filas do grande Capital poderían aparecer os individuos verdadeiramente libres.

Diante desa Catedral, o Bazar de Moldbug estaría constituído por algúns extremos ideolóxicos exiliados da democracia burguesa. Con un aceno de desprezo, sitúa a esquerda como parte dos alicerces do templo. Tamén considera parte do xogo de fume e espellos dos sumos sacerdotes as opcións políticas permitidas nas democracias occidentais. Emerxen como únicas voces rebeldes as dos seus compañeiros da Internet libertaria e ultradereitista. Sen pudor, o blogue fala do que considera temas prohibidos pola Catedral: defende un racismo «científico», afirma que o feminismo e o movemento polos dereitos civís son tramas para debilitar os Estados Unidos, minimiza o Holocausto e presenta a ofensiva nazista como unha guerra defensiva exaxerada por unha trama de «comunistas» norteamericanos. A democracia, a oligarquía ou as monarquías tradicionais estarían superadas e o sistema que se tiña achegado máis ao ideal sería o goberno despótico das Compañías Coloniais de Indias inglesas e holandesas. A única solución pasaría por probar algo novo nado no Bazar. Como Moldburg é profundamente aceleracionista, chama por un Hard Reset (unha mudanza rápida e radical do sistema político) e, xogando coa palabra en inglés para «ira», carimba o acrónimo RAGE (Retire all Goverment Employees, «Xubilemos todos os funcionarios públicos»), ámbolos dous conceptos adoptados hoxe por senadores republicanos electos. As corporacións e os grandes capitalistas deben ceibarse do xugo dos burócratas, rexeitando a farsa da democracia e a sociedade libre. No mundo ideal, para este ideólogo, o goberno dos EUA sería administrado coma unha grande empresa dirixida por un director executivo benevolente pero con man firme. Explicitamente chama por Elon Musk, ou unha figura similar, para se converter nun ditador ilustrado que supervise unha economía de mercado sen límites progresistas.

Este novo «César de América» respondería ante unha cámara directiva nacional, onde intervirían os grandes inversores do país e representantes dos pequenos propietarios, retirando o dereito de sufraxio a quen non posúa suficiente capital e, polo tanto, sexa sospeitoso de «depender da Catedral». A organización social e económica revertería nun contrato neofeudal, onde os grandes capitalistas aceptarían protexer os dereitos dos máis pequeneiros a cambio de concentrar poder, establecendo redes de individuos que libremente aceptan a submisión xerárquica. Baixo este sistema emerxerían feudos nos que se experimentaría con diferentes ordes sociais, dereitos fundamentais e proxectos económicos. A única liberdade do proletariado sería xuramentar lealdade a entidade político-económica autónoma que escolleren para gozar das vantaxes prometidas por cada unha. Isto pode parecer absolutamente irrealizábel; non o é tanto para o pobo de Honduras, que leva desde 2008 loitando contra a imposición dunha colonia (Próspera) baseada precisamente nestes principios. Trátase dunha zona económica especial promovida polo goberno golpista e un grupo de inversores de Silicon Valley inspirados por Moldbug.

Se callar, estaredes a preguntar que demo pinta Silicon Valley en todo isto. O certo é que, por moi extremas e endogámicas que parezan, as ideas daquel escuro blogue viraron enormemente populares entre os emprendedores californianos, camarillas de inversores de risco, desenvolvedores informáticos e «disruptores profesionais» que en poucos anos darían lugar ao Capitalismo de Plataformas. Como expón Nick Srnicek, investigador da Universidade Londres, están encoraxados polo feito de seren a única fonte de aceleración do capital desde o comezo da Longa Recesión (iniciada nos anos 70) e optan por ignorar que o crecemento desmesurado das súas empresas se sustenta nunha política gobernamental de taxa de xuro cero. Os VIPS de Silicon Valley comparten nos seus chats privados os cantos de serea fascistas que os elevan como os únicos homes libres. Como as microdoses de nootrópicos, os seus argumentos salpementan cada conversa nos clubes selectos de Palo Alto en California. Unqualified Reservations non só di o que esta xente quere escoitar, tamén como o queren ouvir.

Os textos están escritos na linguaxe que empregan cada día nas oficinas das startups porque o pseudónimo Moldburg agocha un dos seus, Curtis Yarvin. Programador informático e entrepeneur, este neto de refuxiados comunistas xudeus dá unha virada para a extrema dereita cando comeza a traballar na Meca dos libertarios. O seu contacto co profesor da Universidade de Tenessee Glenn Reynolds, que uns anos antes abrira un blogue de tendencia reaccionaria chamado Instapundit, lévalle a estudar as figuras de von Mises e Murray Rothbard, adquirindo o desdén antiempiricista e idealista que caracteriza a Escola Austríaca. Yarvin non é un xenio —a súa prosa é errática, repetitiva e con tendencia a descubrir a roda cada poucos capítulos— pero ofrece un relato que os yuppies do século XXI consumen como os seus predecesores a cocaína.

A ideoloxía de Curtis Yarvin tamén se traslada ao seu traballo como programador informático. Desde o 2012 desenvolve Urbit, unha plataforma que quere eliminar a relación provedor-cliente na organización do tráfico en Internet. A meta era substituír os servidores centrais (infraestruturas só manexábeis por grandes empresas e gobernos) por redes federadas de individuos autónomos. Esta idea, que pode parecer sedutora desde un punto de vista progresista, realmente oculta unha intención profundamente libertaria de evitar a persecución de actividades como a troca de pornografía infantil, os delitos financeiros, a protección de datos persoais ou o tráfico de drogas. Fedellando no seu código fonte é fácil ver que a xerarquía da rede descrita emprega nomes que conectan coas ideas neofeudais: atopamos príncipes, duques e baróns. Urbit nace non só como alternativa á Internet centralizada, mais tamén para extinguir e roubar financiamento de tecnoloxías distributivas como a da P2P Foundation, que si amosan un compromiso claro con unha sociedade aberta e democrática. Figuras da ultradereita dixital louvan a idea como unha revolución, con publicacións que mencionan casualmente o concepto da Catedral. Este proxecto chama a atención de Peter Thiel, cofundador de Paypal con Elon Musk, primeiro accionista externo de Facebook, unha das persoas máis ricas do planetae principal instigador e mecenas da nova ultradereita americana. Por desgraza, esta non será a derradeira vez que falemos del. No 2013, Thiel apadriña o desenvolvemento de Urbit coa fundación da empresa .Tlön

O nome escollido non é casual, Thiel é un fan de Dungeons&Dragons, a ciencia-ficción da Idade de Ouro, a literatura fantástica e especialmente da obra de Tolkien. Seis das súas empresas levan nomes tirados de O Señor dos Aneis: Valar Ventures, Mithril Capital, Lembas LLC, Rivendell LLC, Arda Capital e especialmente Palantir Technollogies, compañía que emprega o Big Data para dar servizos de espionaxe masivo a gobernos e empresas de todo o planeta. No caso da compañía de Yarvin, o nome vén dun dos relatos máis metanarrativos de Jorge Luís Borges: Tlön, Uqbar, Orbis Tertius (1940). Nel Borges, en calidade de personaxe, investiga durante anos na procura de Uqbar, un lugar semirreal en Tlön, un planeta imaxinado por unha organización secreta, Orbis Tertius. Esta seita crea unha xigantesca enciclopedia para describir polo miúdo a súa creación dun mundo alternativo onde rexe o idealismo extremo e o materialismo é anatema. Borges finaliza a historia co medo de que e a matriz idealista de Tlön, a mesma que radica no xerme do fascismo, infectara o mundo real dentro do relato e eventualmente a nosa propia realidade material. Peter Thiel imaxínase a si mesmo como Ezra Buckley, millonario da historia que financia Orbis Tertius, empregando a súa riqueza para inocular un virus que provoque unha mudanza epistemolóxica radical no mundo.

Afortunadamente, as consecuencias das súas publicacións extremistas e incendiarias alcanzan a Yarvin no 2016 durante a promoción de Tlön en diferentes conferencias do sector. Despois de anunciar a súa presenza como orador en LamdaConf, activistas antifascistas e antirracistas republican artigos de Unqualified Revervations. Neles o desenvolvedor defende que «algunhas razas estaban máis predispostas á escravitude que outras» «os brancos teñen un CI máis alto» ou que «a poboación afroamericana é máis pobre porque os seus antergos eran cazadores e recolectores poucas xeracións atrás». Cando se establece a conexión pública entre Yarvin e o seu álter ego dixital chóvenlle as cancelacións de convites a eventos. Finalmente, o «neno estrela» dos neorreaccionarios emprende un exilio da vida pública. Porén, non fica parado moito tempo: un ano despois The Atlantic informa de que Steve Bannon, asesor do goberno Trump, contacta a través de terceiros con Yarvin para colaboraren. Ambas partes negan rapidamente a relación pero a filtración das conversas de Milo Yiannopoulos, outra figura nas contornas da alt-right, confirma que todo foi unha campaña coordinada para ocultar a súa afinidade ideolóxica. Como en todos os casos da «cultura da cancelación», polos que chora a dereita, co paso dos anos Yarvin vira máis popular ca nunca: no 2021 é convidado por Tucker Carlson ao seu programa na FOX e pronto regaña a súa posición privilexiada, aparecendo como entrevistado ou colaborador en toda a constelación de podcasts da reacción americana. Yarvin reflota o seu blogue nun novo enderezo e hoxe continua a teorizar a necesidade dunha monarquía empresarial americana con grande popularidade entre a banda máis nova do partido Republicano. Outros axentes políticos, como os paleoconservadores do Institute for America, non teñen xa vergoña en presentar a figura de Vlad Țepeș o Empalador como exemplo de bo goberno.

Agora entendemos porque, cando Elon Musk toma control do Twitter, moitos dos seus fans chían que están a aparecer fendas nos alicerces da Catedral. Mentres o resto do mundo adoece de vergoña allea porque alguén gaste máis diñeiro do que é posíbel imaxinar por seguir adiante cunha brincadeira sobre marihuana, os xornalistas en contacto con Silicon Valley comentan que as xa citadas obras de James Burnham marcaran o roteiro que agora segue Musk. O relato preséntao coma un grande capitalista rebelando contra os xerentes en control até o de agora. Para eles, é el-Rei Aragorn destronando os decadentes Senescais de Gondor. Musk fala constantemente de facer de Twitter unha «grande praza pública de debate», onde se presenten sen límite nen censura todas as ideas, o Bazar. No proceso abre as portas da rede social a todos os discursos de odio que durante anos migraran cara a outras plataformas, elimina as ferramentas de moderación e reinstaura as contas de teóricos da conspiración e ideólogos da extrema dereita. A campaña para monetizar a subscrición ao servizo Twitter Blue segue na mesma lóxica: retirar a verificación as personalidades «impostas» por ese complexo de prensa e institucións e dar prioridade e visibilidade a quen estea disposto a pagar. Convencido de que Twitter era máis unha ferramenta da Catedral, colabora cos xornalistas Matt Taibbi e Bari Weisspara publicaren os «Twitter Files». Estas pezas de investigación con acceso a datos internos da rede social procuran demostrar, sen moito éxito, que a anterior dirección mandara silenciar noticias incómodas para a Catedral, como os contidos do computador do fillo do presidente Biden. As campañas de despedimentos masivos na compañía comezaron por aqueles cargos que mantiñan as relacións coa prensa e os grupos gobernamentais ou que coordinaban o sistema de moderación de contidos. Todos son sospeitosos de facer parte da trama. Como din no podcast británico de política e tecnoloxía TrashFuture, Musk está a abrir desesperadamente os armarios e caixóns na sede do Twitter para ver se nalgún deles está agochada a Catedral.

Durante anos a imaxe pública de Elon Musk disfrazou as súas afinidades reaccionarias. Para moitos parecía contraposto ao seu compañeiro da autodenominada Paypal Mafia, Peter Thiel. Cando un episodio de Os Simpson no 2017 poñía na boca da sempre progresista Lisa que «Elon Musk era o inventor vivo máis grande do mundo», a parvada era tanto un sinal do carácter crepuscular da serie da FOX como da opinión xeral en círculos intelectuais afíns ao partido Demócrata americano. O seu Hyperloop, que prometía conectar as cidades con irrealizábeis túneles supersónicos, destapouse como unha trama deseñada para evitar que California desenvolvese unha rede pública de trens de alta velocidade. Cando Musk fachendeaba de que «darían golpes de estado onde e cando quixeren» destapaba non só as súas tendencias antidemocráticas, mais tamén a continuidade de Tesla coa política neocolonial extractiva. E non disimulaba moito a súa afinidade co Renacemento Escuro cando no 2021 mudou o seu título de Director Executivo da empresa automobilística polo de «Tecno-Rei». Os seus irrealizábeis plans para colonizar Marte sustentaríanse sobre o traballo de servos voluntarios dispostos a se escravizar durante décadas, as súas vidas sempre a disposición dunha empresa que lles daría até do aire que respiraren. O deseño dos seus foguetes, inspirados na ciencia ficción da Época Dourada, non ten nengún sentido aeroespacial, pero alimenta a súa imaxe como heraldo da nostalxia dun futuro que nunca foi. Albíscase un patrón: Musk vive para se vender coma un visionario quen de nos levar cara adiante, mentres todas as súas accións son profundamente retrógradas.

Semella que a desfeita do Twitter esfarelou a imaxe do emprendedor surafricano como xenio tecnolóxico quen de dirixir o destino do mundo coma un Augusto dixital. Embora os seus seareiros estean máis galvanizados que nunca, o seu número ficou reducido aos máis fieis. Seguramente xa non é o candidato preferido a ditador benévolo que o Renacemento Escuro quere. Iso non significa que vaian deixar de difundir sutilmente a súa ideoloxía, baixo o seu disfrace favorito de meritocracia, ou normalizando formas de organización censataria, como os DAOs durante a breve febre dos NFTs. A ideoloxía neoliberal que tanto aborrecen constitúe á vez a súa mellor coartada, camuflándose mellor no mainstream que os seus barulleiros curmáns da alt-right, que pasean con fachos acesos e cabelo tosquiado ao milímetro. Porén, ambos os dous grupos agardan o momento para fulminaren a democracia burguesa e calquera alternativa esquerdista. Ás veces, o veu progresista que disfraza as súas intencións aparta o suficiente como para que contemplemos a súa querenza pola euxénese. Cómpre non os perder de vista porque este tecno-monarquismo é só unha das cabezas da nova hidra reaccionaria, mais é a que besbella nos ouvidos de quen controla un mundo dixital do que somos cada vez máis dependentes.

Bibliografía:

Ambedkar, A. M. (2017, February 11). The Aesthetics of the Alt-Right – Post-Office Arts Journal. 
Armistead, J. (2016). The Silicon Ideology.
Armistead, J. (2017). The Silicon Ideology: Revisited Barbrook.
R. & Cameron, A. (1990). The Californian ideology (Technical report, Hypermedia Rsearch Centre) . 
Greene. (2019). «Deplorable» Satire: Alt-Right Memes, White Genocide Tweets, and Redpilling Normies. Studies in American Humor, 5(1), 31–69.
Hermasson, Patrick (2020) The international alt-right. Fascism for the 21st century? 
Gilroy-Ware, M. (2020). After the Fact: The Truth About Fake News. Repeater Books.
Raymond, E. (1999). The cathedral and the bazaar. Knowledge, Technology & Policy, 12(3), 23–49. 
Srnicek, N. (2017). Platform Capitalism. John Wiley & Sons.