A distancia existente entre Capitán Juan Varela e San Luis, na área próxima á coruñesa estación do tren continúa a ser a mesma que nas décadas dos 50 e 60: cen metros escasos. Era daquela cando estas rúas e outras adxacentes, Francisco Catoria, San Vicente, Eusebio da Guarda, Noia, Asturias, etc., se enmarcaban no distrito coruñés chamado VI do Ensanche. A liña divisoria entre as primeiras, Ángel Senra, hoxe peonal, era daquela un lameiro sen asfaltar polo que tamén circulaba tráfico rodado. Non moito máis alá deste conxunto na fronteira entre o urbano e o rural, radicalizábase a fasquía do modelo habitacional.

Pero, a cidade continuaba a se espallar. Mais, desde a nosa ollada infantil e preadolescente, entre a rúa do militar e a do santo a distancia semellaba moito maior. A medio construír a primeira, cunha incompleta ringleira de edificios de entre tres e cinco plantas, e na outra marxe un poderoso valado protector dunha grande finca con vivenda unifamiliar de entrada por Marqués de Figueroa; e acabada a segunda, conformada por edificios construtivamente máis modestos, de dous e tres andares. A diferenza entrambas radicaba así mesmo na tipoloxía dos seus habitantes, unha miga menos acomodados os da segunda, da que se deu en dicir que era a rúa dos carteiristas. Realidade ou lenda, o que si era certo é que os rapaces da primeira eramos pacíficos e nada maliciosos mentres os da segunda salientaban pola súa actitude desafiante e arrichada. Entre eles estaban Antonio e Fernando, os máis novos dos irmáns Vázquez Liñeiro. Certamente, nese tempo non tivemos grande trato, non resultaba doado para min abandonar a miña rúa sen se expoñer a unha boa rifa familiar. Foi arredor da metade dos 50 cando coincidimos no Colegio Dequidt e logo no Instituto Masculino (o ensino estaba segregado por sexos) e, sobre todo, no chamado Centro de la Juventud Unida, primeiro nun pequeno local no cumio da rúa Noia, e despois nun baixo máis grande (con escenario e ambigú) en San Luis, chegando xa á avenida dos Mallos.

E todos estes territorios e paisaxes, memoria común da nosa infancia, foi o que anos máis tarde, na segunda metade dos 70, nun tempo de mocidade madura, fixo que, produto dun encontro casual, Antonio Vázquez Liñeiro e máis eu retomásemos a nosa relación até os nosos días. Desde aquela, foi un amigo fiel e protector. A súa capacidade para se construír a si mesmo sempre espertou en min grande admiración. De repartidor de libros pasando por delineante e axudante de aparellador nun estudo de arquitectura até fundador do seu propio, integrado por un equipo interdisciplinar de urbanistas, arquitectos, enxeñeiros, aparelladores e delineantes, Antonio realizou un percorrido de esforzos, formación e inversións económicas fóra do común. Toda unha esforzada andaina que acabaría por se traducir nun resultado compensador. Desde a dirección de TAU, Taller de Arquitectura y Urbanismo, V. Liñeiro levou a cabo co seu equipo, nos 80 e 90, un conxunto de realizacións singulares que con todo dereito fan parte da paisaxe urbana e a historia da nosa cidade; ademais da obra levada a cabo noutras comunidades, como Gran Canaria e Cataluña, ou en países do alén mar, como Ecuador.

Á súa aprendizaxe na escola da vida, Antonio Vázquez Liñeiro uniu o coñecemento dunha formación integral con especial atención ao urbanismo, a filosofía, a música e a pintura. Extraordinariamente dotado para o debuxo e a representación gráfica, enxeñoso, ocorrente e benhumorado, era un grande conversador. A gastronomía e a cultura do viño tampouco tiñan segredos para el. Non foron poucas as ocasións nas que, mercede á súa xenerosidade proverbial, tiven oportunidade de gorentar con el mesa excelente e animada conversa. Gustavo Bueno, Antonio. García-Trevijano, José Antonio Marina, Fernando Castro Flórez, Ángel de Benito, Slavoj  Žižek… sempre nos proporcionaban xogo para os nosos faladoiros. A clarividencia provocadora do pensador esloveno tíñanos fascinados. Sobre algunha da súas últimas achegas e arredor do proceso e consecuencias diversas da pandemia que nos asola tiña eu aparcada máis dunha cuestión para tratar nos sucesivos parrafeos que teríamos no noso agardado encontro, logo de concluír o estado de alarma. Mais, infelizmente, eses estimulantes falares non xa terán lugar. Quédame a desazón e a tristeza da túa ausencia, tamén a lembranza do calor da túa agarimosa compaña e da incitación do teu desbordante enxeño. Agradezo á vida terte coñecido, Antonio. Foi un pracer!