Do rouge ao amarelo

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

«Pon la boca así como si fueras a beber
ve soplando el aire poco a poco y a la vez
sale tu silbido y ya no hay nada que temer»
Willy Fog. Himno español, instrucciones de uso
(Wanda Metropolitano, abril de 2018)

 

A terceira prórroga consecutiva do Obradoiro en tres partidos rematou xusto a tempo para poder escoitar pola tele os asubíos ao himno, ese momento que, dende hai uns anos, vense convertendo no elemento máis entretido da final da Copa do Rei; algo así como o espectáculo do descanso da Super Bowl pero sen ter que pasar a penitencia de ver medio partido. Durou case un minuto e o comentarista de TVE recolleuno así: «Hemos escuchado el himno nacional español, tal cual». «Tal cual», quen sabe se unha referencia do subconsciente a ocasións anteriores nas que o ente público preferiu censurar os apupos como se iso, automaticamente, os fixese desaparecer. Marianismo en estado puro.

Na precuela do himno –no que os pitos dos azulgrana e os «o-lo-looo-lo» dos sevillistas estiveron lixeiramente máis igualados que o partido posterior–, asistimos a unha actuación ridícula da policía incautando camisolas amarelas á afección do Barça. Algunha delas realmente subversivas, xa que levaban lemas como «Ara és l´hora» (Xuxa, cuidao!) ou «Llibertat», esa palabra tan bonita cando se invoca para escolarizar os nosos herdeiros nun cole privado (subvencionado) ou para decidir falar na lingua hexemónica, pero tan perigosa se ten o apelido, composto, «de Expresión». En LaSexta Noche, un galego culé e, por certo, contrario á independencia, explicaba que a el non lla quitaran porque a súa non tiña lenda ningunha. Iso si, xa aclaraba que, se nela puxese «liberdade», «¡me tendrían que sacar del campo, porque yo no me la sacaba!». Oxalá para o vindeiro ano unha final Barcelona-Villarreal ou Barcelona-Las Palmas; os servizos de orde colapsarían.

Todo ía ben ata que os de seguridade se puxeron farrucos: «Tenemos órdenes de que no entren las banderas esas con la crucecita»

Pendente do que acontecía no Multiusos do Sar, perdín todos eses movementos previos. O Obra xogaba contra o Estudiantes, e iso sempre me fai lembrar algo que aconteceu hai anos no Madrid Arena contra os do Ramiro. Foi no retorno do equipo á ACB tras dúas décadas nas catacumbas; nos buses da viaxe organizada polo club, repartíranse bandeiras galegas, plastificadas, simples: fondo branco con franxa azul en diagonal. Un material no que resultaba ben doado pintar unha estrela vermella cunha simple barra de labios, unha arma cargada de futuro (e de glamour!).

Todo ía ben ata que os de seguridade se puxeron farrucos: «Tenemos órdenes de que no entren las banderas esas con la crucecita». «Que cruz é a que ves aí, ho?», respondeulle un dos da fila. «Pero non ves que están feitas con pintalabios e, se ma quitas, podo pintar dentro outras 50?», preguntou a autora material. «¡Pues te requiso el pintalabios!», retrucou o segurata. «Que me vas requisar que…???». El non sabía que se trataba dun Rouge Dior e ela estaba disposta a vender cara a súa prezada posesión. Ao final, desistiu do seu intento… e, si: dentro pintouse algunha bandeira máis.  Sen consecuencias, claro.

Crucecitas rojas e camisolas amarelas son os síntomas dunha perda de liberdade aplaudida por boa parte da poboación. Canto tempo hai que viaxar cara a atrás para atopar o momento no que unha decisión como esa deixou de parecernos intolerable como sociedade? Cinco anos? Un ano? Seis meses…? O que está claro é que hoxe xa non nos pasa; que podemos pensar «¡vivan las caenas!» ou simplemente ollar cara a outro lado culpando os cataláns de ter espertado o autoritarismo latente dos salvapatrias.

«Pode que isto non che pareza normal agora mesmo pero, dentro dun tempo, si o será». A frase é de The Handmaid´s Tale, xa non sei se do libro ou da serie, a historia que mellor reflicte o chamado síndrome da ra fervida: se metemos unha ra nunha pota ao lume, saltará e fuxirá, pero se a poñemos nunha de auga a temperatura ambiente, quedará tranquila; se esa temperatura aumenta a modiño, a ra non se decatará ata que sexa tarde de máis para escapar.

A temperatura na que nos estamos cocendo hai tempo que empezou subir. Non o credes? Pois fixádevos: os máis sensibles á calor xa tiveron que quitar a camisola. E non foi por vontade propia.

 

 

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail