Vin a Grande Amore, ou a Nuno Pico, por primeira vez en concerto na vida prepandemia teloneando, se a memoria non me falla, a Ortiga. Daquela só sacara dous ou tres temas baixo ese pseudónimo, pero todos eles chamaban bastante a atención pola orixinalidade da proposta e polo diferente aos seus anteriores traballos en Oh! Ayatollah. Non había demasiado que tamén empezara a interesarme por Oh! Ayatollah (como se di en Mundo Nuno: «Chego a todo un pouco tarde ou demasiado cedo») e o Todo ou Nada (2019) de Grande Amore na versión orixinal captou o meu interese desde o principio porque unha é filóloga e non pode senón sentirse atraída polas oposicións binarias, mesmo sabendo que hai realidade máis aló do estruturalismo.
A pandemia chegou pouco despois de eu descubrir os Oh! Ayatollah e a Grande Amore e as letras de ambos grupos parecían feitas a medida do momento que estabamos vivindo: por moi pouco apocalíptico que fora un parecía evidente que acababamos de presenciar a fin abrupta de algo. Unha das últimas cancións que sacou Oh! Ayatollah, Todos.xuntos.unidos.sempre (2019), predí asombrosamente a pandemia ao dicir «naide ten a culpa / é a fin do mundo» e vaticina un futuro no que «van facer mil libros / que non son pa naide / pa que chore túa avoa e logo ti os gardes». Como non sentírmonos identificades con esa avoa que chora porque o lugar que a moldeou e que a fixo ser quen era xa só queda na memoria? Que pode haber peor que un «agora hai de todo e xa non queda naide»?
A nostalxia nesta letra de Oh! Ayatollah, que se continúan en Grande Amore, apelan a un pasado inmediato que non ten que ter sido o mellor pero polo menos era dun, aínda non estaba secuestrado por unha distribución do día completamente dependente da xornada laboral, arredor da cal remata por orbitar todo. Parece que quen fala o fai desde quen está a comezar a vislumbrar o que implica a entrada ao mundo laboral e anticipa, porque todos o podemos intuír sen necesidade de ter cotizado nunca, que traballar é en termos xerais unha merda. Xa non podemos enchernos e falar de cousas, xa non sabemos onde está Lucía Hidalgo. Só se vive unha vez e o peor é que só se vive uns poucos anos.
Ademais de facer uso da dualidade e da oposición de conceptos nos seus temas, Grande Amore tamén indica a magnitude dun xeito moi seu. «Sempre», «nunca», «todo», «nada», «antes»… nomear algo dunha maneira tan xeral, tan ampla, dános a sensación de estarnos ante unha porción demasiado grande da realidade, unha difícil de asimilar polo seu tamaño. Que é «todo»? Que é «nada»? Que se delimita se se fai referencia á totalidade, tanto se está ausente como se está presente? Este uso adverbial que enfronta dunha maneira directa tanto a quen canta como a quen escoita ante unha realidade sen discriminar é case o contrario ao Horror vacui. Nuno non quere encher de palabras que discriminen e organicen a realidade, nas súas letras ve todo o que non é o presente como unha amálgama de sucesos que caben perfectamente nun «sempre» ou nun «nunca».
Esta escolla nas palabras está lonxe de ser imprecisa. O mérito nas letras de Nuno é que, sendo evidente que vocabulario emprega con máis frecuencia, consegue expresar con exactitude sensacións, ideas e emocións que poden apelar a case calquera. En Esta pena que a veces teño (2021) parece que define o que é a depresión do seguinte xeito: «esta pena que a veces teño / que non me deixa estar triste nin me deixa estar contento» . Os Car Seat Headrest definiron en Beach-Life-In-Death (2011) a mesma enfermidade dicindo que «It should be antidepression /As a friend of mine suggested / Because it’s not the sadness that hurts you / It’s the brain’s reaction against it» (Debera ser antidepresión / como suxeriu un amigo meu / porque non é a tristura o que che fai dano / é a reacción do cerebro contra ela). Se ben ambos xeitos definen dun xeito cru pero moi preciso o que significa sufrir un proceso depresivo, a de Grande Amore faino dun xeito moito máis sucinto, condensando a mensaxe en tan poucas palabras que cada unha delas pesa como pesa a propia enfermidade da que fala.
No concerto deste sábado pasado na sala Malatesta de Santiago, cantamos con Nuno todas estas frases, que son súas e nosas porque tamén está a relatar a nosa historia. Todos os que alí estabamos queixámonos ao unísono, berramos ao unísono e, como as referencias de Nuno, fomos unha amálgama que cantou o que para moitos foi a banda sonora desta época estraña que nalgún momento definiremos como «antes».