Autodestrución

De todas as cousas coas que nos enganan ou das que nos contan medias verdades cando somos pequenas (os Reis Magos, o rato Pérez, a Transición Española), unha das que máis me está a foder actualmente é a do ciclo menstrual. O acervo cultural está cheo de rexoubas e referencias á síndrome pre-menstrual ou sobre estar insoportables cando temos a regra (quen carallo non vai estar insoportable sangrando pola perna abaixo?), pero poucas ou ningunha alusión atopei á fase que a min máis me afecta. E si, adiviñastes: eu hoxe veño aquí a falar da miña ovulación. Que necesidade? Ningunha, pero tampouco ninguén molestou ao longo dos anos a todos eses «señoros» que practicamente escribían mirándose o escroto, así que aínda que sexa para equilibrar algo as cousas, hoxe toca isto.

Se este fose un artigo serio (un artigo en serio si que o é), debería comezar por unha breve referencia ao que é a ovulación, pero mira: se non o sabes e tes máis de dez anos, algo está a funcionar mal na nosa sociedade (moitas cousas, pero hoxe este non é o tema). A menstruación non é cousa só de quen a padece, que xa o dixo a gran Rigoberta: «No sé por qué dan tanto miedo nuestras tetas», pois a menstruación peor.

Cando empecei coa regra tiña pesadelos con converterme nunha apestada, moito máis cando un rapaz da miña clase dixo nun parque cun público prepúber máis que considerable que a regra era unha cousa noxenta e que ulía mal, que cando súa irmá maior a tiña cheiraba fatal. Coido que foi aí cando comecei a obsesionarme cos olores, por engadir unha cousa máis á miña extensa lista de obsesións. E, se non sabes o que é a ovulación porque tes menos de dez, seguramente non debas estar lendo este artigo (PARENTAL ADVISORY EXPLICIT CONTENT). En calquera dos dous casos, tería graza que soubeses o que é un escroto, pero nin idea da ovulación.

Non lle descubro a ninguén a lúa se digo que teño problemas de ansiedade. Ditos problemas multiplícanse por tres, por catro, por cinco, cando ovulo. Non durmo, teño demasiados pensamentos por minuto e á vez son incapaz de concentrarme, ando coma un polo sen cabeza pola vida, cos sentimentos a flor de pel, e quero algo, e ao segundo seguinte non, e choro, e de inmediato río, e logo quero matar xente. E, sobre todo, síntome coma unha putísima merda (xa puxen o aviso parental antes).

Non lle descubro a ninguén a lúa se digo que teño problemas de ansiedade. Ditos problemas multiplícanse por tres, por catro, por cinco, cando ovulo

Sentirse tan mal con un mesmo non é algo inusual. Todo o mundo ten problemas e complexos. Quen diga que non, mente. Porén, o que me resisto a crer que sexa tan habitual é esa ansia de autodestrución que a algunhas persoas nos afecta tanto. Beber, fumar, drogarse, discutir con alguén a quen queres para que che diga todas esas cousas que ti mesma te repites a diario. Importante que sexa alguén a quen queres, alguén que sabes que cando a choiva escampe seguirá estando aí, a pesar de todo. Porque as persoas que tendemos á autodestrución somos tamén moi covardes. Non imos arriscarnos a perder a ninguén, que bastante temos con perdernos a nós mesmas. Aínda que tamén serve o argumento contrario: batemos contra a xente que máis nos quere porque que alguén nos queira reduce algo o noso autorrexeitamento, e iso non pode ser. Temos que estar 24/7 lembrando que non somos suficientes. Que se nos pasa algo malo é porque o merecemos, e que se algo bo chama á nosa porta é por pura sorte.

A verdade é que falo dalgunhas persoas cando quero dicir algunhAs, a secas. Hai meses fun a unhas xornadas a falar da Síndrome da Impostora. Teñen tamén as Womansplainers un capítulo moi interesante ao respecto. ImpostorA, con «a». Porque iso de non sentirse suficientes, aínda que o vin nalgún home, atínxenos directamente a nós. Xa podes traballar fóra da casa, levar as fillas ao cole e ás extraescolares, poñer lavadoras, cociñar para toda a semana, ir ás reunións da ANPA, pasar o aspirador, coidar da xente maior da familia, lavar a louza e facer a cama a diario, que nunca vai ser suficiente.

Sempre terás que chegar a máis, sempre quedou algo a medias ou sen comezar que é culpa túa. Non che deu tempo de depilar o bigote, que pareces teu pai. Levas as bragas vellas da regra porque foron as primeiras que colliches do caixón; tes as de encaixe que che custaron un ollo da cara coa etiqueta aínda, que xa o dicía túa nai, que nunca sabes cando vas ter que ir a Urxencias a que te vexan espida. Con razón desapareceu a vosa vida sexual. E as canas, que? Non te tingues? E ese peiteado? Así vas horrible. Hai dous meses que non pisas o ximnasio, mira que celulite, mira como che queda a roupa ultimamente. E iso xa non se leva, que o saibas. E esa cor queda mal co teu ton de pel, pero en fin, que máis dá, se o ton de pel non se ve con eses pelos que me levas. O último traballo que entregaches non foi tan bo, e sábelo. Podías dar moito máis de ti. Non foi suficiente. Nunca es suficiente.

Iso de non sentirse suficientes, aínda que o vin nalgún home, atínxenos directamente a nós. Xa podes traballar fóra da casa, levar as fillas ao cole e ás extraescolares, poñer lavadoras, cociñar para toda a semana, ir ás reunións da ANPA, pasar o aspirador, coidar da xente maior da familia, lavar a louza e facer a cama a diario, que nunca vai ser suficiente

Fascíname, tamén, decatarme de que moitas veces a solución a todas esas cousas pasa pola dor. Física ou mental, mesmo metafórica. Depilarse. Tacóns. Durmir menos para pintar a raia do ollo. Ocuparse dos máis e esquecerse dunha mesma. Gastar cartos en cousas innecesarias que cremos imprescindibles. A primeira engurra, pínchate. As tetas pequenas, opérate. A regra, pois aguántate. Non me entendades mal: desa lista, de todas as listas que vós tamén poidades pensar, eu fixen o 90 %, seguro. Porque quixen, que ninguén me obrigou (agás a menstruar, iso non o puiden elixir. Menstruar leva séculos doendo e semella que a ninguén lle importou nunca, porque non atinxía á parte correcta da humanidade. Todas fixemos o 90 % de seguro. Ao mellor é que todas temos os mesmos gustos, tamén vos digo. Pero foi elección propia, aínda que non deixo de preguntarme canta liberdade hai nas eleccións propias. Canta liberdade hai nesta ansia de autodestrución que temos, sobre todo, nosoutras.

Non deixo de preguntarme canta liberdade hai nas eleccións propias. Canta liberdade hai nesta ansia de autodestrución que temos, sobre todo, nosoutras

Contáballe esta finde á miña amiga Anna R. Figueiredo que acababa de poñer dous pendentes máis na orella, que estaba a ter un ciclo de ovulación moi fodido. As hormonas, que minan a miña capacidade de reflexión (como se xa de habitual tivese moita). Non lle confesei que había un aquel de pracer en inflixirme dano a min mesma por elección propia. A súa resposta foi que frease, que se o facía en cada ciclo ía quedar sen orella. Que mellor cambiase a autodestrución polos autocoidados. Pregunteille como se facía iso. Non soubo moi ben que responderme.

De todas as cousas coas que nos enganan ou das que nos contan medias verdades cando somos pequenas, quizais a omisión deliberada de como ser muller e non autodestruírse é a que máis me fode.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail