Non sei cantas veces comecei este artigo. En papel xa van catro, pero na miña mente levo dándolle voltas desde agosto. O racismo, a guerra en Gaza, o prezo da vivenda, o auxe da extrema dereita, o último documental viral de Netflix, a inflación, o xuíz Peinado, os xogos olímpicos, Venezuela, a desaparición de película de espías de Puigdemont, as eleccións nos EUA, a folga na TVG, as violacións a Gisèle Pelicot, o xuízo de Samuel Luiz… A velocidade dos meus pensamentos é inversamente proporcional á dos meus dedos no teclado, ao que en realidade nunca me achego. Quen son eu para opinar, quen son eu para dicir nada de nada.

Intento esquecer a actualidade poñendo As Neves. Practico co exemplo: vina a semana pasada, cando en realidade se estreou en maio, data do meu último artigo, e leva en HBO, Max ou como agora se chame desde setembro. Había en min un querer sentirme parte dese grupo de persoas que desde as redes sociais compartían o exquisito da película, do guión, das interpretacións. Pregúntome se cando escribimos queremos ser parte de algo tamén, aínda que escribamos a soas.

«Escribir é un oficio solitario», escoitei moitas veces. Non sei que pretende a xente que escribe porque non sei que pretendo eu ao escribir. Só constato un afán que estatisticamente sobresae nas persoas que se dedican á escrita (avalado polo estudo que fixen na Universidade Internacional da Miña Casa): a vontade de pontificar. Atopar frases grandilocuentes que expliquen desde o íntimo a universalidade. Crer que o noso é o de todo o mundo, que o que nos pasa non nos acontece só a nós. Escribir será un oficio solitario, pero a min tróuxome os momentos de socialización máis importantes da miña vida. «Escribir pode sandar». Penso nas letras arredondándose, fixando o seu centro e buscando os dous focos, elipsándose, converténdose en paracetamol, escitalopram, paroxetina, ibuprofeno. A min seméllanme máis un Frenadol: alivia os síntomas, pero hai procesos, gripais e doutra natureza, que non teñen solución. «Escribir é entender o mundo. Escribir é unha pulsión». Escribir é catarse, terapia, vacina, entendemento, filosofía e, se acaso, a fonte de todo (auto)coñecemento. E eu penso se o papel pode aguantar tanta cousa, tanta banalidade con vontade de permanecer, e en que lugar quedamos as que escribimos un pouco por mamarracheo, outro pouco por ego, outro pouco porque, a estas alturas, xa non sabemos facer máis nada.

Hai un tempo comecei un texto que nin eu mesma tiña moi claro que ía ser. Alí deixei posto que antes, había anos, case sempre escribía con música e cascos. Sabía que unha historia me tiña atrapada porque poñía o reprodutor e cando volvía miralo pasaran un montón de cancións que xa non lembraba. Un buraco de verme doméstico-filharmónico. Hoxe en día son incapaz de facer ambas cousas á vez, a concentración fállame. Nese texto a única norma que me impoñía era escribilo con cancións nas orellas, como antano. Pretendía tamén dedicarlle un anaco a diario, de noite, coa nena durmida. Non funcionou. Era visto: non funcionaron tampouco os 14 diarios que intentei levar ao longo da miña vida, todos con máis páxinas por escribir que tisnadas de boli azul, sempre azul.

Azul era o disfrace de Paula cando desapareceu en As Neves; no lugar, na película e no estado sólido da auga. Marcha soa, créndose soa, aínda que está acompañada, e aínda que eu tamén estou acompañada pregúntome por que me sinto tan soa nalgúns momentos. Ao mellor por iso a xente está dando a súa opinión tantas veces todo o tempo, por ver de atopar aqueles que opinan igual e sentírense menos sós. Ao mellor por iso a min me dá tanto pudor pronunciarme nun medio serio (ou polo menos máis serio do que a miña conta de Twitter, onde sempre uso o comodín do «aquí non se vén a facer análises profundas»), porque a miña soidade é coma a Paula da historia: buscada, pero con consecuencias; invisible e accidental. Tan branca, e por iso mesmo tan sinxela de luxar. Tan dura ao tacto, a pesar dese aspecto que nos promete nubes e esponxas.

A desaparecida é Paula, pero a protagonista é Erea. Ela non procura a soidade, senón todo o contrario. Busca un lugar de seu, que é algo así como o que queremos todos, o que queremos todas: un cuarto con cartos ou os baixos dunha ponte. Pregúntome como se pode querer estar soa e non querer sentirse en soidade, todo á vez. A non-soidade de Erea tamén ten consecuencias. Busco en Instagram a actriz que lle dá vida para felicitala en modo fan e descubro que me segue. Sorrío. Ao mellor o meu lugar non-solitario é a escrita. Non porque ninguén mereza unha escritora coma min, senón porque eu merezo todo o que bo que me deu. A neve comeza a derreterse.

E tras estas últimas frases pontificadoras de señora que non viña a pontificar, abrazareivos de novo desde o oficio máis non-solitario que coñezo cada quince días. Ou tres semanas, depende do que a música nos oídos e neves nos cumios me deixen.