O artigo de onte que sae hoxe pero podería saír mañá

Debo admitir que esquecera que tiña que escribir esta columna. A ver se pensades que o de Son un pasmón é gratuíto. Na miña cabeza, isto tiña que facelo mañá. Venres. Pero o venres é o día que sae. Grazas, home, xusto acabo de decatarme (en realidade, decateime grazas a un wasap providencial da intrépida coordinadora de Luzes). Non sei que tipo de paradoxo espazotemporal pretendía provocar, pero non me neguedes que sería innovador iso de escribir o artigo despois de que saíse publicado. Ao meu carón, Hermann Tertsch gravando un comentario sobre o fracaso da folga xeral na véspera da súa celebración quedaría como un simple afeccionado.

Non me veu mal o recordatorio. Acababa de recibir unha noticia que me tranquilizaba bastante e apetecíame compartila: tamén aquí estamos cometendo erros na vacinación, poñéndolle doses a persoas ás que non lles corresponde. Menos mal. Tras ver como por aí fóra vacinan conselleiros mesmo contra a súa vontade (como o de Ceuta, que di que non se fía destes trebellos, coa que lle caeu a Lidia Senra por moito menos…), ou como inmunizan ata ás conselleiras consortes (veña, si, dicídeo: con moita sorte, visto como se cotizan as vacinas), resultábame especialmente sospeitoso que aquí o estivésemos a facer todo tan ben. Coñecedes esa sensación, cando os nenos están xogando no cuarto do lado e non se escoita nada de barullo…? Pois é a mesma que tiña eu.

O conselleiro de Sanidade de Murcia, Manuel Villegas, anunciando a súa demisión logo de ser vacinado xunto á súa muller, pese a non seren grupo de risco.

Pero non había motivo e pouco tardaría en descubrilo. Na área sanitaria de Pontevedra vacinaran «por erro» a dezasete informáticos que non o merecían… quero dicir, aos que non lles tocaba. Pode ser que o escándalo non sexa tan grande como cando se pincha alcaldes por enchufe, pero a perda é moito maior. Os informáticos son individuos que xa vivían confinados antes da pandemia. Non van ter contacto a iniciativa propia con outros seres humanos reais, así que todo ese poder inmunizador cae en saco roto. Mágoa.

Mentres escribo, o vento asubía con forza e a chuvia golpea os cristais. É a Hortensia de Hacendado, unha borrasquiña que se atreveu a chegar a nós baixo o mesmo nome que aquel furacán do Caribe que marcou un fito ao deixarnos sen clase aos nenos dos 80, os que xogabamos con paus e pedras nuns campos de terra onde as chutas que aparecían de cando en vez non eran restos de ningunha campaña de vacinación. Escoitar hoxe que os problemas para cumprir o plan previsto xa non son culpa tanto da escaseza de doses como da falla de xeringas acaídas enfróntanos a un desafío de I+D+i co que non contabamos. Sobrevivir ao cabalo para isto.

O Hortensia foi no seu día o peor temporal da era dos instrumentos de medición meteorolóxica. Tardou 25 anos en ser desbancado como o peor ciclón polo Klaus, o 24 de xaneiro de 2009.

Carlos Fernández Balseiro, que das cousas do tempo sabe un pouco, aclárame a través de tuiter que se o poder destrutivo da Hortensia orixinal tivese sido devastador, o seu nome borraríase do listado de bautizar fenómenos meteorolóxicos. «Non haberá outro Katrina, por exemplo». A Katrina, que inspirou unha serie de David Simon, fixéronlle o equivalente a retirarlle a camisola. A Hortensia, polo menos, compúxolle unha canción Siniestro Total…

Equipo médico e furgón fúnebre nunha actuación por Covid. Foto: Isaac Quesada (unsplash).

Se os meteorólogos nomeasen as pandemias como fan coas borrascas, seguro que a do coronavirus tamén saía da lista. Aquí está a proba. Como cada día, rozando a hora dun toque de recollida que non se vai mover –polo menos, mentres os colexios electorais pechen ás oito da tarde– chega o balance de mortes por Covid. 18. Onte, 16; antonte, 14. O luns informouse de dúas ducias contabilizadas na fin de semana… Hai moito, moitísimo tempo, no remate de 2020, era raro o día en que as baixas chegaban á media ducia. Pero houbo que elixir a quen salvar, e eliximos o Nadal.

Foto de Mulyadi en Unsplash.

É posible que mañá (hoxe para ti), nalgún momento da tarde, me asalte a sensación de que teño este artigo pendente e mesmo chegue a acender o ordenador para escribilo. É posible que mañá (é dicir, hoxe) pense que xa vivín este mesmo día. Pasará se de novo se disparan os casos activos, se a presión hospitalaria segue a subir e se, coma hoxe, (tamén hoxe para ti, ou quizá mañá) volvemos bater, outra vez, o récord de contaxios.

Co temporal bruando, un séntese máis pequeno e todo asusta máis. A solución, que ninguén vai impoñer, segue a ser a mesma. Quedemos na casa. Ou, se temos que saír, «busquemos refuxio en calquera depresión do terreo». Como nos recomendaron co Hortensia. Co de verdade. O que nos fixo pasar máis medo.

Aínda que non lle retirasen a camisola.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail