«I wanted you to see what real courage is, instead of getting the idea that courage is a man with a gun in his hand. It’s when you know you’re licked before you begin but you begin anyway and you see it through no matter what. You rarely win, but sometimes you do»

Atticus Finch. To Kill a Mockingbird

Mostrar o seu rostro como peaxe para desvelar os dos seus agresores. «Que a vergoña cambie de bando». Así explicou Gisèle Pelicot a súa decisión de expoñer ante o mundo o que lle fixeran. A potencia da aseveración deixaba un sabor a derrota na boca ao constatar que os rostros que Internet devolvía ao teclear o seu apelido non eran os das bestas, senón o seu propio. O algoritmo reserva para o señor Pelicot, executor e facilitador daquela infamia, pouco máis de tres imaxes confusas do vello álbum familiar que aínda o retratan como o amantísimo pai e marido que parecía. Polo medio, tamén o seu bosquexo esborranchado a trazos soltos en sede xudicial. Máis nada.

Aquel medio cento de homes que agardara pacientemente na porta dun cuarto para aproveitar a vulnerabilidade dunha muller sometida quimicamente tamén aparecen; indistinguibles e homoxéneos, iso si, baixo as carapuchas coas que gardaron quenda de novo, mais desta vez diante do xulgado no que se decidiría a súa sorte. A propia Gisèle, entre as súas moitas leccións, fíxonos comprender que non había razón para ese resaibo amargo. Na altura xa cristalizara unha evidencia: o mundo non pode nin debe esquecer nunca o rostro e o nome de Gisèle Pelicot.

«Teño netos e non quero que teñan vergoña de usar ese apelido. Quero que estean orgullosos da súa avoa. A partires de hoxe lembrarase á señora Pelicot e cada vez menos ao señor Pelicot», retrucou ela ao seu avogado ao preguntar este por que continuaba a usar o apelido do seu vitimario. E así é. Gisèle Pelicot non merece a damnatio memoriae noutrora reservada para os emperadores caídos en desgraza. Porque os ollos da señora Pelicot devolven moito máis que a mirada dunha vítima.

Gisèle Pelicot non ten que ocultar a cara porque nada fixo que mereza escarnio. Ninguén lle pode esixir a unha vítima de violencia sexual que invite ao mundo a ser espectador do seu padecemento, mais iso non fai senón resaltar a excepcionalidade da decisión da señora Pelicot, que brindou unha nova dimensión á simbiose imperfecta entre persoal e político. Nun mar de silencio e indiferenza ante o sufrimento dos outros, abriu as portas daquel cuarto que un día foi seu e fixo saír o fedor do que alí acontecera. De súpeto todos estabamos naquela habitación con ela, sen poder desviar a mirada. Forzados a ser conscientes. Permanecer indolente ante aquela visión facíanos, dalgún xeito, cómplices por omisión.

A historia xa está chea de grandes mulleres condenadas ao esquecemento como para engadir unha máis á conta. De célebres agresores imos abondo sobrados, aínda que o ánimo de resarcimento, que só lle corresponde a Gisèle, nos leve decote a esixir que as facianas dos perpetradores queden gravadas en pedra. O mundo esquecerá axiña o nome de Dominique Pelicot, que quedará para a historia diluído tralo exemplo dunha muller inmensa. Unha besta sen rostro a carón doutras 50 que simbolizan moito máis que o proceder particular dunha manda de individuos ruíns. Unha besta sen rostro como a cultura da violación que amparou, co sustento dunha rede de complicidades, a década de agravios a Gisèle Pelicot, cuxo nome xa ninguén esquecerá xamais. Damnatio memoriae, señor Pelicot; o seu nome quedará perdido, devagar, no paso do tempo, a carón do coloso da súa infinita vergoña.