A Coruña.- Hai dúas características da traxectoria política de Alberto Núñez Feijóo que en calquera outro político parecerían disparatadas, pero que nel resultan paradoxalmente concordantes. Unha, a súa torpeza para meterse en xardíns dialécticos onde ninguén lle chamou e onde nada se lle perdeu. Dous, a súa asombrosa habilidade para sortealos e atopar a saída sen perder o sorriso, o decoro nin a intención de voto.

Na entrevista que mantivo na noite de luns na Cadena SER, con todo, o líder do PP quizá tensionou demasiado as costuras do traxe coa que vístese cando se asoma aos medios progres ou onde atisba audiencias infestadas de indecisos de centroesquerda. A conversación con Aimar Bretos foi distendida, pero baixo ese verniz de bo rollo Feijóo deslizou un relato infestado de mentiras de vulto, bulos tanto improvisados como recorrentes, datos falseados e interpretacións torticeras da realidade.

Para o oínte avezado, deu a impresión de que ese discurso axardinado que transita sen mácula entre unha premisa e a súa contraria empeza a esgotarse, xusto ás portas da campaña. Se pode ser ao mesmo tempo machista e feminista, pactar con Abascal e non facelo, dicir que España vai ben pero que iso non significa que vaia ben? Para Feijóo, si. Mesmo se pode ser á vez marxista e líder do PP, se se acepta a definición que Groucho Marx fixo da política: «É a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados». Aí atopa Feijóo a entrada aos seus xardíns dialécticos, e tamén é aí, no marxismo dun Groucho de opereta, onde busca as saídas: «Estes son os meus principios. Se non lle gustan, teño outros».

Un «divorcio duro» e unha condena por «violencia verbal»

Feijóo dedicou con insistencia as súas primeiras respostas na SER a subliñar que a violencia machista existe e debe ser combatida. Pero non o considerou contraditorio co feito de que o seu partido pacte con responsables de Vox que negan esa evidencia e pretenden lexislar en consecuencia, nin que condenados por ela ocupen cargos de responsabilidade nas institucións. Para xustificalo, lembrou que para pactar con Vox en Valencia o PP esixiu a renuncia de Carlos Flores, condenado a un ano de cárcere por quebranto psicolóxico, coaccións, inxurias e vexacións á súa esposa. Pero Feijóo ofreceu unha versión manipulada dos feitos. Primeiro reconstruíu a figura do condenado alegando que Flores é catedrático de Dereito Constitucional, coma se a súa posición profesional ou intelectual resultase unha atenuante. Segundo, alegou que os feitos sucederan «hai 20 anos», coma se existise un límite temporal a partir do cal os delincuentes recuperan a lexitimidade para o sufraxio pasivo perdida polas súas accións –non mencionou con todo que os sete terroristas con delitos de sangue que se presentaron nas listas de Bildu nas municipais cometeron os seus crimes entre 1978 e 1997–. En terceiro lugar, alegou que Flores tivera «un divorcio duro», insinuando que os seus delitos son, polo tanto, comprensibles e que a vítima foi responsable de sufrir os seus abusos. E, en cuarto termo, porque dixo que a condena fora por «violencia verbal», eludindo el mesmo cualificar o crime de Flores como o que é: violencia machista. Non existe no Código Penal español ningún tipo delituoso de «violencia verbal». Só o de violencia de xénero, que se define no artigo 1.3 da Lei de  Medidas de Protección Integral contra la Violencia de Xénero como «todo acto de violencia física e psicolóxica, incluídas as agresións á liberdade sexual, as ameazas, as coaccións ou a privación arbitraria de liberdade».

«Aínda non sabemos se Vox é populista»

Bretos comezou a entrevista lembrando que Feijóo leva anos repudiando a Vox. «É un erro que Vox entre nos gobernos» (Feijóo dixit, 2019). «Non teño ningún interese en pactar con Vox e non o farei» (2020). «Ás veces é mellor perder o Goberno que gañalo desde o populismo» (2022, tras o acordo Vox-PP en Castela e León). Feijóo respondeu dando a entender que un pacto coa ultradereita sería lexítimo porque aínda que «é coñecido que o populismo de Podemos e do independentismo» cos que pactou Sánchez «é claro e contundente» que os de Santiago Abascal non pasa o mesmo. «De Vox aínda non o sabemos –se son populistas e por tanto non se debe pactar con eles– porque aínda non gobernaron».

Quen mente, Feijóo ou as enquisas?

«Hai un ano, absolutamente ningunha enquisa dicía que o PP ía gañar as eleccións», asegurou Feijóo para desacreditar as sondaxes que aseguran que só será presidente con Vox no Goberno e evitar así confesar que está disposto a facer vicepresidente a Abascal. Pois sucede ao contrario. Polo menos unha vintena de sondaxes entre as primeiras semanas de maio e mediados de xullo de 2022 xa daban por gañador ao PP no caso de que se convocasen entón eleccións xerais. Estes son:

MOP Insights para El Confidencial, maio de 2022: PP, 26%; PSOE: 25%.
Celeste Tel para Onda Cero, maio: PP 26,9%; PSOE 26,3%.
Simple Lóxica para El Diario, maio: PP 29,2%; PSOE 25,7%.
Henneo DYM, maio, PP 28,4%; PSOE 26,3%.
Sigma Dos, xuño: PP 31,1%; PSOE 25,2%.
Electomania, xuño: PP 27,8%; PSOE 23,6%.
Sociométrica para El Español, xuño: PP 31,2%; PSOE 23%.
Invymark para La Sexta, 25 de xuño: PP 29,3%; PSOE 25,2%.
GESOO para Prensa Ibérica, 24 de xuño: PP 31,5%; PSOE 23,9%.
Data 10 para OK Diario, xuño: PP 30,9%; PSOE 22,4%.
Sigma Dos, xuño: PP 31,1%; PSOE 25.2%.
Electomania, xuño: PP 27,8%; PSOE 23,6%.
Hamalgama, xuño: PP 30,4%; PSOE 24,5%.
GAD3 para ABC, xuño: PP 36,3%; PSOE 24,3%.
Electomania, xullo: PP 29,8%; PSOE, 23,3%.
IMOP Insights para El Confidencial, xullo: PP 30,3%; PSOE 23,8%.
Data 10 para OK Diario, xullo: PP 31,3; PSOE: 22,6%.
40dB para El País e Cadea SER, xullo: PP 27,4%; PSOE 26,3%.
Electomania, xullo: PP 28,5%; PSOE 24,1%.
Sigma Dous para El Mundo, xullo: PP 30,2%; PSOE 24,9%.

Cando a economía crece e se estanca á vez

Feijóo congratulouse de que segundo o Banco de España a economía vai crecer este ano no Estado un 2,3%, é dicir sete décimas máis do que prevía o Goberno. Pero a pesar de que o PIB aumente, o líder do PP considera que a economía está estancada porque aínda non se alcanzou o dato bruto de antes da crise derivada do covid. É afirmación é falsa. O PIB de 2019 era de 1,245 billóns de euros. En 2022 rozou os 1,329 billóns. A ministra de Facenda, María Jesús Montero, subiu á súa conta de Twitter un post denunciando as «falsidades» e «terxiversacións» do líder popular en materia económica.

Tras escuchar la entrevista con Feijóo en @Hora25, se entiende por qué no quiere debatir con @sanchezcastejon. No tiene un proyecto ni un equipo para España. Y sólo puede suplir su falta de ideas recurriendo a bulos y datos falsos…

— María Jesús Montero (@mjmonteroc) June 19, 2023

Subir o SMI é razoable, pero votamos en contra

O último Goberno do PP deixou o salario mínimo interprofesional (SMI) en 641 euros mensuais, e os populares votaron nas Cortes contra todos os incrementos propostos polo Goberno de coalición. O último en febreiro pasado, con Feijóo xa como líder da oposición, que situou o SMI en 1080 euros. Aínda así, o candidato popular non se ruborizou ao desvelarlle a Bretos que lle parece «razoable» subilo, a pesar de que, contraditoriamente, considera que esa medida prexudica «aos autónomos» (sic) e que ademais non é mérito do Goberno, senón dos empresarios.

Mentiras sobre as pensións

Cando Aimar Bretos lle preguntou se pensaba subir as pensións ao nivel da inflación para evitar que os pensionistas perdan poder adquisitivo, a resposta de Feijóo foi que o seu partido, ao contrario que o PSOE, «sempre» o fixera. É falso e o ministro de Seguridade Social, José Luis Escrivá, o desmentiu en Twitter. O certo é que o Goberno de Mariano Rajoy decretou en 2013 que mentres existise déficit público, as pensións non subirían por lei máis do 0,25% con independencia do que sucedese cos prezos. A medida aplicouse en 2014, 2015, 2016 e 2017. Os dous primeiros ano houbo taxas de inflación negativas, pero en 2016 e 2017 os prezos incrementáronse un 1,96% e un 1,67%, co que os pensionistas acumularon eses anos unha perda de poder adquisitivo de 3,8 puntos.

🚨 Antes tuiteaba que @NunezFeijoo dice muchas falsedades sobre las pensiones

Pues sobre el empleo, dice aún más

Sus argumentos para sostener que el empleo no va bien:

1) Horas trabajadas
2) Fijos discontinuos
3) Empleo público

Vamos uno a uno 🧵https://t.co/j42MUrb7kG

— José Luis Escrivá (@joseluisescriva) June 20, 2023

Emprego e fixos descontinuos, un argumento manipulado

«Hai xente á que lle molesta que España vaia ben e a min me me encanta que España vaia ben», afirmou Feijóo na SER. Se pretendía convencer da súa talla de estadista responsable, desmentiuno pronto ao lembrar que o problema de España era que hai «máis de medio millón de traballadores fixos descontinuos», razón pola que, ao seu xuízo, el non pode dar credibilidade aos indicadores que sinalan que España ten máis traballadores que nunca e as cifras de desemprego son as máis baixas desde 2008 . É certo que hai medio millón de fixos descontinuos. Pero representan o 2,5% dos máis de 20,5 millóns de cotizantes, a cifra máis alta da historia. O ministro de Seguridade Social, Escrivá, tamén colgou outro fío en Twitter que desmonta con datos esas «falsidades» de Feijóo. Por certo, que a este se lle escapou que cando Rajoy deixou o Goberno había «só» uns 400.000 fixos descontinuos, que representaban tamén o 2,5% da poboación ocupada. Ah! E tampouco fixo mención a que cando abandonou a Xunta, el deixou en Galicia 65.000 cotizantes menos dos que había cando chegou en 2009.

Datos falsos sobre a débeda pública

Para Feijóo, a economía de España vai ben só porque a débeda pública medrou unha barbaridade. Bo argumento electoral, aínda que o apoiou nun discurso baseado en datos irreais ou inventados sobre a marcha que non se corresponden coa verdade, e iso que a verdade mesmo podería favorecer o seu relato. «Nas tres horas que dura este programa, son 24 millóns de euros máis», dixo durante a entrevista na SER. «Divida vostede lle débeda polo número de meses, días e horas e sairanlle [as contas]», animou ao presentador. Fagámolo aquí: no primeiro trimestre do ano, a débeda española aumentou en 40.000 millóns, segundo o Banco de España. Entre xaneiro e marzo suman 90 días, así que eses 40.000 millóns entre 90 días son 444,4 millóns ao día. Un día ten 24 horas, e 444,4 entre 24 horas son 18,5 millóns cada sesenta minutos. Hora 25 dura tres horas e media, así que non serían 24 millóns, senón preto de 65. Unha de tres. Ou Feijóo descoñecía os datos e os inventou sobre a marcha, ou non os aprendeu ben, ou os seus asesores non fixeron os cálculos correctamente. Porque acto seguido engadiu que durante o mandato de Sánchez a débeda pública se incrementou «en 300.000 millóns», é dicir «200 millóns de euros ao mes». Pois non. Entre xuño de 2018 e xuño de 2023 hai 60 meses e 300.000 millóns entre 60 meses son 5.000 millóns ao mes. É dicir vinte e cinco veces máis do que proclamou Feijóo, quen pouco antes cualificara ao seu responsable de Economía, Juan Bravo, como «un primeira clase».

Por certo que Feijóo non dixo nin mú sobre o incremento da débeda durante os gobernos de Rajoy: foron 418.622 millóns en seis anos e medio -78 meses-. É dicir, 5.366 millóns ao mes. Tampouco sobre os seus doce anos en Galicia, onde elevou a débeda pública da Xunta un 300%. De menos de 4.000 millóns a máis de 11.000 millóns.

Feijóo non desvela o sobresoldo que cobra do partido

Feijóo segue insistindo en non desvelar os ingresos que obtén da política. Bretos apretoulle onte para que desvelase canto cobra como presidente do PP, pero negouse repetidamente a facelo e dixo que o seu soldo eran os 70.000 que lle paga o Senado máis «un plus» do partido. Se ese plus está á altura do que obtiña Rajoy antes de chegar á Moncloa, 200.000 euros ao ano, Feijóo gañaría máis de 270.000 euros anuais, é dicir máis do triplo que o presidente do Goberno. Dixo que declararía os seus ingresos ao Senado ao final da lexislatura, é dicir, cando xa se celebraron as eleccións.

«Iso de que o PP privatiza a sanidade é un sarcasmo»

«O de que o PP privatiza a sanidade é un sarcasmo», concluíu Feijóo o relato co que pretendía seducir ao electorado indeciso de presumible centroesquerda que lle escoitaba na SER. Segundo o último informe que ofrece Ahosgal, a patronal da sanidade privada en Galicia, o 25% da sanidade galega está en mans de empresas privadas, e as doce clínicas concertadas co Servizo Galego de Saúde atenden unha de cada tres urxencias e realizan xa o 33% das intervencións cirúrxicas e o 23% das consultas externas.

Imposto á banca e as eléctricas: derrogar, pero non tanto

O PP votou en contra de gravar a facturación caída do ceo que obteñen bancos e eléctricas pola subida dos tipos de interese e do prezo da electricidade, pero Feijóo, que aspira a desmontar o «sanchismo», eludiu aclarar se revogará a medida e pospón unha decisión definitiva a xuño de 2024.