O avó de Vladímir Putin cociñou para Lenin, e logo para Stalin. O seu punto forte eran as carnes e a sopa de peixe. Considerando que Lenin era dispéptico e Stalin tiña medo de que o envelenaran, era un traballo de alto risco. Quizais por iso, desde neno, Vladímir quixo ser espía: porque viu que era mellor saber gardar secretos que saber cociñar. Segundo propia confesión, o seu gran soño cumprido da infancia foi pasar de vítima dos abusóns a abusón el mesmo. E así, cando chegou o momento, Putin estaba listo para o KGB, que o mandou a Alemaña do Leste para recrutar axentes. Eu teño a fantasía –puramente especulativa– de que un deses recrutas foi Angela Merkel, pero a realidade é cruel coas fantasías. En todo caso, ese momento no que Merkel e Putin se encontraron por primeira vez nun cumio europeo é glorioso: el dirixiuse a ela nun perfecto alemán, ela respondeulle en perfecto ruso. O dato pasou desapercibido: Alemaña, Rusia e a Unión Europea (Barroso) estaban, nese momento, gobernadas por tres antigos membros do partido comunista.
Pero, en realidade, canto á ideoloxía, Putin é cinto negro de karate –e, como tal, correlixionario de Elvis Presley e Sean Connery. Foi seguindo os principios desta arte marcial como acabou cos oligarcas e os demócratas, provocou unha guerra en Ucraína e axudou a acabar outra en Siria, liquidou a rebelión de Chechenia e favoreceu a de Crimea. O feito é que esta teoría política de ximnasio funcionoulle a Putin. Algúns caen na confusión de tratalo como un populista, unha palabra odiosa hoxe en día. Pero a realidade é que, do demagogo, Putin tan só ten a pose: non cre no poder da palabra nin no valor máxico da promesa. Cre na economía estratéxica do esforzo e o golpe certeiro. Karate. El si fixo a Rusia grande outra vez, despois da borracheira neocapitalista –figurada e literal– de Boris Yeltsin. É realmente popular, e se algunha vez amañou unhas eleccións foi máis por virtuosismo que por necesidade.
O narcisismo ten mala imaxe, pero no caso de Putin hai que admitir que está bastante xustificado, porque chegar onde el chegou é o triunfo máximo ao que podía aspirar un abusón de Leningrado. Logo tiña unha cadela chamada Konnie, e iso cubría a coita de sentimentalismo. Mais mesmo a cadela era un antigo can de rescate e estaba en tan boa forma como Putin. Nunha ocasión ladroulle, precisamente, a Merkel, que tiña medo aos cans. Nada volveu ser o mesmo entre Rusia e Europa, mesmo cando nunha ocasión posterior Putin intentou remendar as relacións entregándolle á chanceler un ramo de flores –tamén é alérxica ás flores.
Canto á cadela Konnie, consta que foi a única persoa que lle ladrou a Putin na vida. E non era unha persoa. E morreu hai cinco anos, en estrañas circunstancias, xusto despois de que uns activistas da oposición iniciaran unha campaña de recollida de sinaturas para presentar a Konnie como candidata alternativa ás eleccións presidenciais. Era unha broma, pero non había garantía ningunha de que a cadela non estivese detrás do asunto. Putin, seguramente, non quixo correr riscos. Esta é a clave da durabilidade do político: a desconfianza, independentemente da especie de que se trate.
Así que, se consideramos as alternativas, tan só a mortalidade do corpo humano pode impedir que Putin goberne Rusia para sempre. Por iso se comprende a vigorexia, o exercicio constante, a preocupación pola saúde. Moitos narcisismos conducen á macrobiótica, e nada quita para que un día Putin se faga vegano, como Hitler. A Lenin atribuíaselle unha frase, apócrifa, como a maior parte das súas obras: «Todo cociñeiro ten que saber gobernar o país». Así que aí está a pregunta verdadeiramente importante e que queda sen responder: e que lle aprendería ao pequeno Putin o avó Spiridon, cando lle falaba mentres preparaba a sopa de peixe na cociña?
