A miña prima ten nove anos e xa é unha superestrela. Nótoo máis cando a vexo falar con xente que non a coñece de toda a vida, e polo tanto está sendo introducida por primeira vez a súa lingua rápida e as súas ideas de bombeiro. Cambia o modelito cinco veces nun mesmo día; cando a vou visitar leva un vestido de princesa, unha peluca e os pés descalzos. Cando ri péchanselle os ollos de todo e parece máis nena do que é. Chámame por teléfono cando recibe as miñas postais (todas desde Londres, todas dous meses tarde). Chámame Malvi. Mentres almorzabamos xuntas o outro día na súa casa, un home atopou a un neno debaixo dun camión en Gaza. A duras penas o cativo e explicou que se puxera alí coa esperanza de que non o viran pola mañá e así morrer atropellado. Perdera xa a toda a súa familia. Morreu horas mais tarde no hospital, de hipotermia. Tería uns nove anos.

A miña sobriña Raquel estuda Periodismo. Está no seu primeiro ano, e, polo que me conta, está encantada. O seu horario permítelle traballar nunha tendiña de complementos nas fines de semana, e di que se aburre como unha ostra. Está aforrando algo de diñeiro para este vrao e para a viaxe na que imos ir xuntas o mes que ven. Pediume que a levara a Berlín. Esta é a primeira viaxe internacional de chica grande que fai, e morro de ilusión de que sexa comigo. Pregúntome se nos dará tempo a facer todo o que nos apetece facer. Pregúntome se o pasará tan ben como quero que o pase. Pregúntome se se levará ben co meu mozo. Pregúntome cando es filles de Wael Al Dahdouh souberon que querían ser periodistas, como o seu pai. Os vídeos que fixeron da situación en Gaza desde o sete de outubro son dunha espectacular calidade; véselles cómodes diante da cámara, dinámiques e preparades. Pregúntome se aprenderían a comunicar a través do seu pai. Pregúntome como se sentiría o seu pai vendo aes súes rapaces seguindo os seus pasos. Pregúntome como sentiu o seu pai ao enterarse de que foron asasinados por unha bomba da IOF. Pregúntome como se sobrevive unha dor así.

A miña nai probou o choio que teño no baño para lavar o pelo. Ten unha parte de plástico e outra como de silicona coa que frotas a cabeza. Quédache o pelo limpísimo, e recibes unha masaxe ben gustosa de paso. Di que lle gustou! Cando toco o seu cabelo salpimentado, o tacto lémbrame a como pensaba eu que sería pasar la dedos sobre unha nube cando era— unha nena recoñece o corpo de vida da súa nai porque recoñece o seu pelo. Intentan consolala, pero ela sábeo, sabe que é o cabelo da súa nai. Os seus berros atopan un lugar no que esconderse nos meus recordos, e asáltanme cada vez que vexo á miña nai na mesa da cociña, vendo unha serie, xogando cun mechón do seu— Bisan tivo que cortar o pelo. Subiu fotos dos seus rizos, explicando o importante que era para ela. Pero non hai auga nin xabón nin nada. Non hai nada. A miña nai e o meu irmán discuten polos deberes. A miña nai e o meu irmán celebran o aprobado en matemáticas. Unha nai abraza o corpo sen vida do seu fillo envolto nunha tea branca. O meu irmán regaloume unha Taylor Swift de cartón case a escala hai dous anos, feita por el. Este ano decidimos regalarlle unha viaxe a Londres e a Amsterdam para ver ao seu primo favorito. Cando llo digo, ponse tan contento que lle caen as bágoas e dáme unha aperta das que me daba cando era neno. Lembro da aperta que me deu cando despertou do coma, tras o derrame. Lembro do terror que sentín cando non despertaba. Lembro do peso da incertidumbre mentres estaba no quirófano. Lembro do neno chorando desesperado mentres intentaba despedirse do corpo sen vida do seu irmán pequeno. Lembro. Lembro. Lembro.

O meu primo escribe as paredes. Crianzas en Gaza escriben o seu propio nome nos brazos. Estou vendo un xenocidio a través da pantalla do meu teléfono na cola do banco. Mentres fago a cena. No tren. No baño do traballo. A miña vida segue mentes milleiros de persoas son asasinadas a sangue fría polo crime de vivir na súa terra. Vexo crianzas desmembradas seguidas de tuits sobre OT. Vexo vídeos de cidadáns israelís bloqueando paso de camións cheos de provisións seguidos de vídeos especulando sobre quen ten máis posibilidades de gañar Eurovisión. Salvar a Chiara. Un alto cargo do goberno israelí promete que a masacre non parará ata expulsar ata a última persoa de Gaza. Italia ten posibilidades de volver a gañar Eurovisión este ano. O IOF bombardea durante horas e sen parar a zona máis densamente poboada do mundo, na que arrinconaron a centos de miles con promesas de seguridade. Taylor Swift bebeu unha cerveixa na Super Bowl! Un vídeo dun neno comendo herba por falta de algo que levarse á boca. Se Peso Pluma lle pon os cornos a Nicky Nicole, que vai ser de min? Levan máis periodistas asasinados no xenocidio en Gaza que na II Guerra Mundial e a Guerra de Vietnam xuntas, nunha fracción do tempo. Poño botox para verme guapa eu, fágoo por min.

E que digo eu. Que fago. O mundo neste estado e eu pensando en que fago eu. 

 

Agora mesmo, miles de persoas están en risco de ser expulsadas ao deserto sen comida nin auga como parte dos esforzos continuados do goberno israelí por exterminar o pobo palestino. Podedes facer achegas para axudar á xente a cruzar a fronteira a Exipto escollendo algún Gofundme dentro desta lista:

Operation Olive Branch