Ás veces non entendo nada. Desde fai unha década, escoito Deutschlandfunk cada mañá. É a radio chula de Alemaña, a que aínda pon jazz e na que falan Hochdeutsch (alemán estándar). Ás veces doume conta que entendo moito. Hai anos só descifraba o informe de tráfico: Postdam 10 Km stau, Strausberg 5 Km stau (stau: atasco de tráfico). Agora entendo un 60%. Se presto atención ata un 70%. Desde a infancia, coma o meu pai, afíxenme a escoitar só o que me interesaba. Na miña familia falábase moito. Todos tiñan unha opinión. Eran unha maioría masculina, berróns e pelexadores como gaivotas guerreando polos restos da faena. Eu tamén tiña a miña opinión, pero era a nena, unha cativa miúda que me dedicaba fundamentalmente a alucinar coa boca aberta oíndo os contos dos meus irmáns e a rir a maior parte do tempo. Non entendo ben como, pero entendiámonos. Será por iso, que me sinto a gusto aquí, oíndo sen oír.

Hoxe cando espertei, notei alterados os meus colegas de Deutschlandfunk. Máis dunha vez mencionaron a Merkel. Mentres facía café, decidín centrarme un pouco e recordar as miñas clases con Frau Steiner, que pesar do apelido pétreo, era unha profe doce como algúns bicos. Dicían os da radio, que Merkel afirmaba que o odio é veleno ou que o racismo é odio, ou que é velenoso. «Rassismus und Hass sind ein Gift». (Racismo e odio son un veleno). En alemán gift é veneno, pero en inglés gift é agasallo. Tiven que sintonizar as miñas neuronas ao máximo, pero ao final entendino. Daquela, lendo a prensa peninsular, acabei por comprender o cabreo de Merkel.

Non coñezo Alemaña. Vivo en Berlín desde hai anos. Unha cidade que na última década cambiou máis que a Garda Civil. A ver. Berlín é a Alemaña, o que Nova York é aos Estados Unidos. Creo. (Non comparo unha cidade con outra, porque non teño espazo, nin isto vai diso.) Aquí vivimos máis mesturados que no resto do país. Isto é un cocido de especies árabes, herbas do sur de Europa, acentos transatlánticos e sen dúbida, acentos españois de todos os países de fala hispana da galaxia. Berlín é unha cidade moderna, como sempre o foi. Berlín é un lugar moi queer. É unha rareza, unha froita prohibida, no territorio teutón. Isto é un caldo onde se celebran festas gays árabes, sen que ninguén sinta a necesidade de arrincarlle a barba ao belly dancer. Unha cidade onde as regenbogen familien (familias arcoíris) mestúranse no Spielplatz, e ninguén se tira dos pelos por ver a dous pais ou a dúas nais. Todos parecemos felices como nunha película de Heidi. Parecemos.

Escoito Deutschlandfunk e entendo a urxencia, a alteración coa que falan os xornalistas, os políticos, a sociedade alemá. Esa sociedade decente que hoxe se leva a man á boca arrepiada: «Isto non debe suceder en ningún lugar. Pero, sobre todo, non pode suceder aquí». Paréceme que alguén dixo algo así. Aínda que non sei se o entendo ben, pero enténdoo, claro. «Como imos volver a iso, ao racismo, á discriminación, hoxe? Con todo, xustamente hoxe», escríbeme unha amiga andaluza que leva toda a súa vida aquí. Os seus pais mudáronse fai corenta anos, cando ela era un bebé. Pero ela aínda di que é sevillana. O seu acento español é andaluz, é guapa, é morena, ten moito salero e o seu alemán é impecable. Hai un tempo díxome que por fin se ía nacionalizar. Hoxe escríbeme para recordarme que firme unha petición antidiscriminación. Fai un ano invitoume á súa voda cunha avogada xudía. Hai uns meses informoume de que estaba embarazada. Toda unha proeza tendo en conta, que o santo goberno alemán non recoñece a inseminación artificial para parellas homosexuais. É dicir, o que fixeron as miñas amigas, «embarazarse», como o que fixeron todas as regenbogen familien, que todos os días xogan nos parques de Alemaña é, segundo o goberno desta sociedade tan decente, ILEGAL.

Hoxe choramos todos, hoxe todos nos enfadamos. Pero as leis desta sociedade tan enfadada, continúan discriminando. Mentres o goberno siga insistindo en que unha familia homosexual non ten os mesmos dereitos que unha heterosexual, a homofobia continuará crecendo sá, robusta e rampante. E con ela, virán os parasitos que sempre a acompañan; o racismo, a xenofobia, os feminicidios, o antisemitismo e esta traxedia que hoxe choramos todos. O asasino de Hanau apuntou a dous Shisha Bar. Mañá, outro descerebrado podería apuntar a esa familia gay, a min ou a vostede, bo cristián occidental, cuxo pecado sería ser español. Non fai falla falar alemán como Goethe para entender que se o odio se alimenta a culleradas de discriminación, termina por converterse nun xigante arrebatado. O que me recorda que nun conto dos Irmáns Grimm, que planeo lerlle á filla da miña amiga nun par de meses, dicían que só se necesita que o rei sinale a alguén co dedo, para que o pobo enteiro pida a súa cabeza. E ás veces, como hoxe, nin iso.