Dun tempo a esta parte (nótese o non-lugar no que vivimos os que non usamos reloxo) teño a sensación de que a ditadura dos números volveuse se cabe máis violenta. Con ese tipo de violencia simbólica da que tanto gustan os ditadores desta época. Porque se ben sempre estivo aí, dende que o fordismo e a produción en serie se impuxeron como metodoloxía de traballo antes da I Guerra Mundial, os números viñeron a expandir o seu dominio cara os espazos do noso.
Agora non se tontea na barra dun bar, hai una aplicación que mide a compatibilidade con miles de posibles parellas a golpe de click. Outra que berra luminosa cando un alcanza os 10.000 pasos no día, dándoche permiso para ir á cociña por un bocadillo de pan integral e queixo baixo en graxa. Porque tampouco cómpre pasarse das 2.000 calorías diarias. Si, tamén hai aplicacións que as contan.
Este Nadal asistimos a unha nova Blitzkrieg en forma de capitalismo afectivo. «Tenemos que vernos más», rezaba a campaña. Unha web, catro datos e unha cifra: o tempo que nos queda para abrazar ou bicar a alguén. O tempo, como valor de cambio. O tempo, como unidade de medida da economía posfordista. O tempo, como a última conquista da ditadura dos números.
Sen un arlequín que como no conto de Harlan Ellison argalle unha tormenta de caramelos contra o señor TicTac, o liberalismo atopou no imperialismo emocional a súa nova arma de destrución masiva: sae da túa zona de confort, sé creativo, conduce ata o horizonte. E alí imos todos. A mindfulness. A design thinking. A cursos para aprender a como aproveitar o tempo.
Ao sometelo á ditadura dos datos, o tempo converteuse nunha mercancía. En algo que poder comprar e vender. De aí o interese por medilo: para poder facer negocio con el. Porque se algo non se pode cuantificar, non se pode mercantilizar. E a nosa é sobre todo unha sociedade de negocios. Hoxe non aproveitar o tempo é un inconveniente polo que podes acabar no paro. Pronto será un pecado. Despois un delito.
Será ese o día no que unha aplicación do móbil volverá berrar con luces de cores: «Usted no ha sonreído hoy el número suficiente de veces. Vaya a visitar al Maestro Custodio del Tiempo». E alí estará el, «moi por riba do metro oitenta, adusto, un home suave e satisfeito cando as cousas sucedían ao seu tempo», agardándonos nun despacho sen mesas cunha folla de Excel na pantalla: velaí os datos que o confirman.
–Hoxe non sorriu máis ca dúas veces.
–É que non tiven tempo.
E xa se sabe que o tempo é un dato, e os datos son sempre obxectivos.
