Goya viaxa á Illa de Arousa

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Este sábado tocou gala, a do cine español. Eu teño os meus rituais para ver os Goya: antes de poñerme cómoda, brindo cunha cervexa por Solange Aumaitre, a maquilladora da Coruña que en 1993 trouxo a Galicia o primeiro «cabezón», por Tirano Banderas. A emoción daquela noite, ao escoitar o seu nome, lémbroa cada vez. Desde aquel 21 de xaneiro, e xa van 25 anos, vivo a cerimonia intensamente cando algún dos nosos está entre os candidatos. Repaso as filas de butacas ocupadas por galegos vestidos de festa e desde o sofá déixome arrastrar polos seus nervios ou -se resultan vencedores- alegría. Paseinos con Luis Tosar cando estreou a alfombra vermella como aspirante a mellor actor revelación polo seu traballo en Flores de otro mundo, (2000). Aquela noite levei unha decepción, que Tosar compensou de sobra en galas posteriores ao regresar a Lugo con tres estatuas: mellor actor de reparto por Los lunes al sol (2002) e mellor actor por Te doy mis ojos (2003) e por Celda 211 (2009).

Solange Aumaitre recollendo o Goya á mellor maquillaxe en 1993.

Con Tamar Novás, a ilusión de velo recoller o Goya polo seu Javi de Mar Adentro (2004) foi inmensa. Daquela era moi novo e aínda corría o risco de perderse no camiño da interpretación; hoxe é un actor que medra con cada papel e un dos homes máis divertidos que coñezo.

Tamar Novas, Premio Goya 2004 ao mellor actor revelación polo seu papel en Mar adentro.

Tiven claro que Jorge Coira tocaría estatua con El desconocido (2015), e así foi: premio á mellor montaxe. A sensibilidade de Coira enlazando planos chega fondo.

Jorge Coira co premio Goya á mellor montaxe por El desconocido en 2016.

Hai goyas vivindo en aldeas e vilas galegas desde que Solange levou o primeiro ata Monte Alto. O de mellor actor de reparto deste ano debe de andar a estas horas pola Illa de Arousa. Escoitar o nome de Luís Zahera fixo sorrir, seguro, as catro provincias. Mesmo nesas localidades nas que morreron as salas de cine e non viron El Reino; pero tanto ten, porque en todos os lugares coñecen a Luís. Vímolo medrar na televisión, a nosa: en Mareas Vivas (1998-2002) e como carteiro do incombustible Luar. E, cando xa era un máis da familia, sentímolo despegar e voar a series nacionais e ao cine. E sempre volveu a casa. Mágoa dunha chiscadela aos teus nas palabras de agradecemento, Luís, un simple «grazas» enchería de orgullo. Outra vez será, estou segura.

Luis Zahera interpretando a Ferro na serie Vivir sin permiso, baseada no relato homónimo de Manuel Rivas.

Matria non conseguiu a estatua como mellor curtametraxe de ficción, aínda que para nós xa é unha das grandes: un relato delicado sobre o día a día de tantas mulleres que cargan co traballo de fóra e dentro da casa. Álvaro Gago deu na tecla afinada ao narrar esta historia de acento feminino, íntima e á vez universal, que si triunfou nos festivais de Cans e de Sundance.

Fotograma de Matria, de Álvaro Gago.

Ás portas tamén quedou Soy una tumba, un preciosismo da animación de Khirs Cembe. Cangas de Morrazo, a localidade na que vive o neno protagonista, regresa aos anos de contrabando nunha curta que fai latir de emoción. As voces de Miguel de Lira e Fede Martínez enriquecen esta peza de dor e intimismo.

Fotograma de Soy una tumba, de Khris Cembe.

Quedamos sen ver a indumentaria coa que recollerían o Goya os responsables de Memorias de un hombre en pijama. Os adaptadores do guión dese cómic de Paco Roca, os galegos Ángel de la Cruz e Diana Lovar, seguro que non se cortaban en aparecer en pixama, como o protagonista da película. E ninguén de nós se escandalizaría: vimos aos Tonechos e sabemos entender o humor nunha gala con tanto traxe prestado. A película, na que María Castro lle dá a dozura da súa voz á protagonista, é entrañable.

Memorias de un hombre en pijama.

O vigués Guillermo de Oliveira presentaba unha historia ben interesante para gañar o Goya ao mellor documental: a reconstrución do cemiterio burgalés da película El feo, el bueno y el malo (1966), de Sergio Leone. Seguro que Desenterrando Sad Hill terá un bo percorrido da man dun dos participantes no documental, Clint Eastwood.

A Javi Gutiérrez escapoulle a terceira figuriña como mellor actor protagonista, pero seguro que lle compensan o triunfo de Campeones, con tres premios, e a humanidade do discurso do seu compañeiro de reparto, Jesús Vidal, que lle encheu de bágoas os ollos, como a todos o que o escoitaron. A emoción da súas palabras traspasou as pantallas.

La sombra de la ley, de Dani de la Torre, arrancou esta carreira mal situada. Os galardóns a mellor fotografía, mellor dirección artística e mellor vestiario son un éxito, pero non para unha produción rodada para fascinar.

Dani de la Torre e Luis Tosar na rodaxe de La sombra de la ley.

A realización da gala non foi xenerosa cos espectadores de televisión. Na casa non se lían ben os nomes do vídeo homenaxe aos profesionais que perdemos. Lembraron a Ernesto Chao, pero na sala de montaxe quedaron demasiadas fotos que nós nunca esqueceremos. Non foi un bo ano, pero non podemos triunfar sempre. Parabéns, Luís.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail