Febreiro de 2015. Casaban J. e G. nunha voda destas de agora nas que despachas a familia cunha paparota ao mediodía e á noite fas a festa cos colegas. E alí estabamos os colegas, agardando a que chegaran os noivos mentres desfilaban as primeiras copas de viño e os primeiros canapés, e soaba a música de fondo, que axiña recoñecemos mentres saudabamos o resto dos convidados: «Inventa o futbolín, inventa a tralla brava, Alexandre de Fisterra moito trabaaalla».
Eu non son moito de ir a vodas. A xente da miña contorna non casa, con sorte arrímase. O último casamento ao que asistira penso que fora no 2011, de xente máis tirando á xeración X. No caso que nos ocupa, os noivos eran do ano 83. Tiñan 11 anos cando naceu o Xabarín Club, a idade perfecta para gozar das aventuras de Son Goku e compañía. Son galegofalantes e querían ter na súa festa música na súa lingua, acompañada doutros dos seus artistas favoritas, como Coldplay, The Cure ou Andrés Calamaro.
Ben se sabe nos casamentos ningún detalle se elixe ao azar. A música elixida ten que cumprir dous requisitos. Un, reflectir o gusto dos que casan. Dous, poñer a bailar a xente con gustos diferentes, que non se coñece entre ela. Ese mínimo común denominador polo xeral adoita estar na músicas das radiofórmulas ou ben en clásicos populares como Rafaella Carrá. Mais aquí as cancións perfectas para unir convidados de diversas tribos e preferencias, aínda que dunha idade similar, eran as cancións do Xabarín.
Seguía entrando comida. «Eu o que quero é xamón, xamón, xamón…». Avanzada a celebración e os brindes logo da torta nupcial, os noivos abriron o baile cun tema romántico: a canción «Depressa a Vida Passa» de Fred Martins e Ugia Pedreira. Porque os gustos da xeración Xabarín evolucionan e cando a cantante de Chouteira, o grupo que fixera o magnífico xabaghit «O jai jai», saca outros proxectos musicais, alí están os pícaros, xa grandiños, para ser público fiel e facer dun dos seus temas a canción que represente o seu amor.
Aquel era un dos moitos títulos que G. e J. meteran na súa coidada playlist nupcial, mais esta foi axiña hackeada polos asistentes. É o que ten facer un casorio medio informal e darlles aos convidados acceso ao ordenador desde o que se pon a música. Porque nesta festa non había conxunto musical nin DJ profesional, pero si varios amigos dispostos a tirar de Youtube para que a xente bailase e vociferase éxitos da cultura pop do país, desde «Pídechas o corpo» de Ana Kiro ata o «Xirarei» de Xil Ríos ou a «Bertolina» de Páramo Pictures. Así, a pantalla grande instalada no salón para proxectar instantáneas da voda acabou convertida en improvisado karaoke de gorxas poderosas polas que xa baixaban os segundos cubalibres.
Entre os momentos de especial éxtase: «Pero que jallo é», «Non todo é o que parece» e a loucura total con «Estou na lavadora». Mais o momento de maior emoción, onde puidemos ver os ollos dos presentes escintilando coma se fosen personaxes de anime, foi cando empezaron a soar os acordes da sintonía final de «As bólas máxicas»: xente que dúas horas antes non se coñecía empezou a se abrazar para cantar xuntos aquilo de «Todo é moi fabuloso, misterioso e soñador…». E aí, con esa canción xaponesa traducida ao galego, con esa melancolía coa que remataba a serie favorita dunha xeración enteira, vivimos o minuto e medio máis recordado da noite, celebrando con nostalxia o amor e o tránsito cara á vida adulta daqueles cativos fans do Xabarín.
