Cando en Moraña souberon que marchaba, non deixaban de paralo pola rúa. ‘Vostede déixanos, don Luis’. “E eu canseime de dicir, “non, non son eu, bótanme”, relata estes días a quen queira escoitar o propio Emilio Batallán. Don Luis para os doentes de Moraña. O cantante de Quen puidera namorala para o resto do mundo. Quizais farto de tantas preguntas, decidiu esta semana comezar unha greve de fame. Para que o saiban, sobre todo, en San Caetano.
Porque o seu encerro -que xa ten revolta a vida diaria do Colexio de Médicos de Pontevedra- ten un destinatario claro: o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, o “burócrata austericida sen alma”, como o catalogou cando lle puxeron diante os micrófonos das televisións estatais. A morte o pasado día 7 dun home de sesenta anos na Estrada tras pasar dúas horas sen atención médica porque a única doutora dispoñible saíra a atender unha urxencia fóra do centro de saúde deulle argumentos para internacionalizar a súa loita. Pero esta viña de moito antes. De cando o obrigaron a xubilarse como médico de familia, alá polo 2013, ao cumprir os 65 anos. Daquela, subliña a Xunta a eses que sempre a escoitan, apenas se concedían prórrogas a actividade facultativa “de acordo a legalidade”.
A Emilio Batallán, a don Luis en Moraña, iso nunca lle pareceu abondo. El tamén tiña tres fillas e unha vida planificada. “Botáronme porque tiña un soldo grande, porque tiña moita antigüidade. Así que recorreu á Xustiza. O TSXG tombouno en primeira instancia. “Porque a Xustiza está manipulada. Souben despois que o presidente do Tribunal daba cursos pagados pola Xunta”, contoulle aquí ao Faro de Vigo. Dende hai ano e medio está a espera da resolución do Supremo. E conta con gañar. Como gañaron en Aragón ou en Valencia, onde lles están devolvendo as prazas aos médicos.
Xa preto de cumprir os 70, non é tanto o de volver a pasar consulta en Moraña o que lle preocupa a don Luis. A súa é unha emenda a totalidade. Como foi sempre a súa vida. Por algo foi un hippie que puxo voz a Curros, Rosalía o Cunqueiro cando ninguén lles quería poñer voz. Por algo decidiu meterse nas leas do fútbol como presidente do Pontevedra cando o moderno era seguir coa música. O camiño recto nunca foi o camiño.
“Non se pode tragar con todo. As políticas austericidas na sanidade non se poden consentir. O outro día morreu un doente na Estrada porque non había médico”, bramou noutra entrevista, esta na Voz de Galicia. Como el, outros 700 facultativos foron forzados a acollerse a esta xubilación forzosa, un “ERE encuberto” en palabras do propio Batallán, que non deixa de ser un paradoxo nun país no que paran de repetirse titulares sobre a falta de médicos: “El Sergas busca fórmulas para paliar la falta de médicos y la precariedad” ou “Galicia tiene un déficit de 40 pediatras y en cinco años otros 80 llegarán a la jubilación”.
Así que el, o doutor con mellor gusto pola poesía que deu esta terra, o autor do disco en galego máis vendido de sempre, volveu tornar a contracorrente. Como fixo sempre. Cunha manta, unha restra botellas de auga coas que enganar á fame e un sofá que lle brizas as costas. Así ata que en San Caetano lle poñan fin aos recortes. Ou ata que o corpo lle aguante. Porque xa se sabe que os vellos (médicos) non deberían xubilarse.
