Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Hai praceres irrenunciables, como beber unha caña de cervexa ben tirada. Eu era das que pedía un quinto e bebía pola botella, pero en Madrid aprendín a valorar a caña de verdade: en calquera bareto son expertos en servila no punto xusto de escuma e temperatura. Non hai conversa ou película sen birra na mesa. E disto teñen moita culpa directores e guionistas.
Algunhas películas xiran descaradamente arredor dela, como Queremos cerveza (1933), na que Buster Keaton monta, por amor, a súa propia fábrica. O cómico recoñece nas súas memorias que rodou a cinta borracho, o que obrigou á Metro Golden Mayer a estricar os días de rodaxe e a romper o contrato co actor. Foi o fin da súa carreira. Keaton afogou cunha película de momentos divertidos na que a súa interpretación brilla tanto coma brillan os seus ollos.
En clave de comedia rodou a Warner Bros La fiesta de la cerveza (2006). Os autores desta aduanada son un coñecido grupo cómico norteamericano, os Broken Lizard. A idea da película xorde dun suceso real: nun bar de cervexa de Australia retaron a unha recua de bebedores a ver quen aguantaba máis. Os cómicos perderon a aposta e pagaron toda a conta, pero recuperaron os cartos de sobra cando contaron nos cines, con moita fantasía, a súa peripecia australiana.
É imposible ver un filme de Robert Rodríguez sen ter sede dunha cervexa Chango. O director e guionista creounos a necesidade dun sabor que só existe en El Mariachi, Desperado, Abierto hasta el amanecer ou Sin City. Os tragos forman parte da narrativa das súas películas. De feito, a súa mirada cinematográfica de México destila Chango, unha marca inventada coa que reflicte un sabor bravo de vaqueiros rebeldes.
Moitas series de animación cheiran a cervexa. Algunhas, coas súas propias etiquetas ficticias, como Os Simpson, onde Homer sempre ten o dedo disposto no anel da lata de Duff. Ou a mítica Pawtucket Patriot Ale de Padre de familia. Algúns deseños destas marcas traspasan a ficción e aparecen no mercado. Son máis pezas de coleccionista que douradas con calidade. Puro negocio.
Hank Scharader, o bulideiro axente da DEA de Breaking Bad, fabrica a súa propia cervexa, pasatempo que utilizan os guionistas para darlle ao impetuoso cuñado de Walter White matices serenos que enriquecen o seu carácter e personalidade.
O primeiro que fai o detective Rust cando declara en True Detective é pedir cervexa. Sempre hai latas sobre a mesa: cheas, esmagadas… Os distintos estados emocionais polos que pasa o actor Matthew McConaughey na súa declaración quedan patentes nesa mesa. Son secuencias maxistrais.
En Juego de Tronos corren ríos de escuma. Na sexta tempada a cervexa ten especial protagonismo cando Sansa Stark pide un grolo diante dun Jon Snow que non dá crédito. Pero é o xeito que teñen os guionistas para contarnos a chegada á madurez de Lady Stark: bebe cervexa, así que xa non deben tratala como a unha nena.
No cine ou nas series a cervexa case sempre ten un significado na narración. Vale para definir personaxes e situacións: probablemente todo cambie se no canto desa caña decidimos brindar con viño ou con champaña. Os irmáns Coen, Quentin Tarantino ou -máis cerca- Javier Olivares xogan con moito enxeño nos seus guións coa cervexa, que sempre está en escena para contar algo.
En Galicia non hai serie sen bar. É relixión. A probabilidade de que os clientes das barras de escenario pidan un viño antes que unha cervexa é alta. Se cadra, pola nosa cultura; quizais porque asociamos a cervexa con xente máis nova que os espectadores maioritarios da canle pública; acaso porque a marca patria quere coarnos inventos imposibles: no mercado rula desde hai unhas semanas unha cervexa con sabor a percebe. E aí é cando decido -eu, que non renuncio nunca a unha caña- pedir un albariño cunha tapa de percebes.
O mellor da cervexa é que sabe a cervexa.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
