Cary Grant, Frank Sinatra, Sofía Loren e o canón de Arbo

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Mil veces paramos diante de calquera miradoiro ou panorama e quedamos abraiados. Respiramos e retratamos eses lugares para que non nos escapen da memoria. En Galicia é especialmente doado apampar sen fin coa natureza: as cores, o berro do mar e a pedra namoran. Os que nacemos coa boina e medramos co acento calado nos ósos estamos afeitos a abranguer con todos os sentidos esas paisaxes da fin do mundo, paraíso para as xentes sensibles doutros lugares.

Galicia é, de feito, o escenario escollido por moitos cineastas desde que José Gil dirixiu Miss Ledyia (1916), a primeira película de ficción rodada na nosa Arcadia. Miss Ledyia é unha señorita americana que viaxa a Pontevedra co seu tío adiñeirado. Paran no balneario da illa da Toxa onde andan refuxiados os Reis de Suabia, fuxidos dos anarquistas. Ademais de na Toxa, a ben curiosa trama de espionaxe que conta o filme, de vinte minutos escasos, gravouse en Monte Porreiro, A Caeira e Portosanto.

Esta singular promo de Galicia debémoslla a José Gil, fotógrafo das Neves afincado en Vigo. Desde entón, directores alleos ao grelo e a nécora chegaron aquí seducidos por tanta preciosura. E para que vivisen neles, como se fosen o Morris Charlín de Fariña, regaláronlle os decorados naturais dos nosos cantís, prazas e pazos a actores que nin sabían o que había entre A Gudiña e Estaca de Bares.

En Orgullo y pasión (1956) Stanley Kramer fixo pasear a Cary Grant pola praza do Obradoiro nunha carruaxe de cabalos. O capitán inglés das tropas aliadas contra Bonaparte na Guerra da Independencia Española que interpreta Grant pasa por diante da Catedral e do Pazo de Raxoi —onde hai unha boa montada— antes de deterse no Hostal dos Reis Católicos, convertido en cuartel dos insurrectos. A acción transcorre en 1810, cando o exército inglés e un grupo de sublevados españois liderados por Manuel, Frank Sinatra, evitan que un canón caia nas mans dos franceses. Por alí anda tamén Sofía Loren, no papel dunha  guerrilleira hispana racial —chamada Juana, nada menos— que pouco máis dá que para que o capitán Grant teña con que chucharse en tecnicolor e poñer celoso ao rebelde Sinatra. Moito Cary Grant, moito Frank Sinatra e moita Sofía Loren, pero non nos enganemos: o verdadeiro protagonista da película é o canón.

Polos rápidos do Miño, perfectamente vixiado por Grant e Sinatra, baixa a peza de artillaría protagonista. Nesa parte do río, onde toda a vila de Arbo agarda cada ano o remonte da lamprea, Kramer decidiu rodar a batalla fluvial. Para gravar eses planos case de rafting —no que os figurantes arbenses, róubanlle protagonismo ás estrelas norteamericanas— empregaron unha réplica do canón de metro e medio.

Santiago e Arbo acolleron secuencias da primeira superprodución de Hollywood en España, unha historia que pasa o rigor histórico polo forro e na que non esnaquizaron a Muralla de Ávila a canonazos de milagre porque alguén lle puxo sentidiño a ese San Quintín americano e decidiu que era mellor construír unha fortificación falsa con pranchas de cortizo.

O encanto de Valdoviño quedou retratado en La muerte y la doncella (1994) de Roman Polanski. Sigourney Weaver —inmensa, como case sempre— métese na pel de Paulina Escobar, unha muller torturada durante a ditadura dun país imaxinario que o espectador identifica facilmente con Chile. Anos despois, Paulina reencóntrase co seu verdugo, interpretado por Ben Kingsley, e acaba vingándose empurrándoo polo acantilado que rodea o faro da Frouxeira. E xa me perdoaredes este spoiler espontáneo, pero intúo que, vinte e pico anos despois da súa estrea, poucos espectadores lle quedan hoxe en día a este Polanski máis teatral que cinematográfico.

Martin Sheen, durante un momento da rodaje de The Way no Obradoiro. EFE/Lavandeira jr.

Martin Sheen aparece como un peregrino calquera fronte á Catedral compostelá na película The Way (2010). Sheen, dirixido polo seu fillo Emilio Estévez —que algunha pinga de sangue galego leva— decidiu rodar no Camiño de Santiago e emocionar coa súa aventura aos milleiros de persoas que tamén se animan a coller a mochila e camiñar ata o botafumeiro.

Repasando The Way, pensei en ver bailar outra vez o incensario santiagués e entrei na Catedral. Coñecín tascas con xente que berraba menos despois de sete vasos de máis: nin nas festas da Ascensión hai tal barafunda. Pero, entre o rebumbio, caín na conta de que o único que fixera Kramer en Orgullo y pasión foi sacar semellante feirón da Catedral ao Obradoiro. E se cadra non inventou nada: a historia, a nosa historia, é exactamente así.

 

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail