Nunca tiven heroes. Cando nena, máis ben, quedaba coa boca aberta cando meu pai me falaba dun poema esaxerado. Tamén cando miña nai recitaba aquilo da Cabra montesina e aproveitaba para meterme unha culler de caldo nos fociños. Ou se miña avoa nos contaba cousas dos negros que traballaban no malecón de Cuba, cando ela vivira alí, había máis de cen anos. Os heroes, para min, sempre levaban capa, voaban e tiñan o prefixo «super-» diante do nome. O que tiña ben claro era que no mundo, daquela, non había mulleres ou nenas que foran heroes.

As monxas falábannos das virxes e dunha nena de Fátima coma se fosen a bomba, unhas criaturas superdotadas, pero nunca caín nas súas redes. Non me impresionaba que Santa Lucía se quitara os ollos para non ver como a violaban, segundo nos explicaba o cura. Máis ben, eu pensaba o contrario: «Fai falta ser parva. Como non pensou Lucía en usar o coitelo para quitarlle os ollos aos seus atacantes?». Como contaba a miña querida Rosalinda, a narradora de La dueña del Plaza, «a Rapunzel escribírona idiota. Quen solta o pelo para que un príncipe gabee por el? Como non se lles ocorreu escribir que a moza fuxía da torre servíndose do seu cabelo?».

Os heroes dos contos eran sempre homes que rescataban princesas ou salvaban un reino. Un despropósito o da educación patriarcal. Dende que fun unha rapaza que comezou a pensar investín moito tempo en convencer a miña nai e algún irmán de que as mulleres estaban feitas do mesmo calibre que calquera Superman. Moitos choros botei por defender os meus dereitos. Lembro sentirme completamente soa nunha familia na que os homes eran o xénero dominante, e na que a miña nai xogaba no mesmo equipo ca eles. Nunca pensei que algún día chegaría a estar moi orgullosa daquela nena que recollía o lavalouzas e que, rabiando, axudaba á nai a facer a cea, mentres o pai e os tres irmáns miraban a tele, porque «eles eran homes e podían facelo, e eu tiña que aprender para coidar o meu marido».

Escribo isto e penso que esaxero, pero sei que todo foi verdade. O dano do patriarcado e do fascismo comeulle o cerebro a miña nai. Por un tempo, ela tatuoulle iso a, polo menos, un dos meus irmáns. O demo do patriarcado fode a muller e fode os homes. Imponlles roles como o de non chorar, o de ter que prover para a familia, o de ter que protexer a muller, salvala… Isto é demasiado para calquera. O patriarcado non quere homes, quere Superhomes. E tampouco quere mulleres de carne e óso; quere bonecas que falen só cando o home prema nun botón.

Lembro cando un dos meus sobriños, que daquela tiña catro ou cinco anos, tiraba pedras cara a min. Seu pai dicíame que non me anoxara, pois o neno tirábame pedras porque me quería moito. Grazas ás mulleres da súa vida, este neno é hoxe un home de verdade, que respecta as féminas e que as agasalla con risas en lugar de pedras. Con isto quero dicir que da merda da educación patriarcal tamén se pode saír. Leva tempo, pero sáese.

Estaba a escribirlles sobre heroes e terminei falando da miña familia. «É o subconsciente, Mariña», escoito o fantasma de meu pai, que non me deixa quedo o corazón. Hoxe, os meus heroes son todas mulleres, donas sen capa. Mulleres como miña nai, que aprendeu a pensar doutro xeito. E mulleres coma a gran señora Gisèle Pelicot. Emocionáronme as imaxes nas que explica brevemente por que quixo ter un xuizo público. Mulleres coma ela, avoas, son as verdadeiras heroes: son as heroínas. Xente que segue loitando contra o patriarcado e quere facer un mundo xusto para todos os xéneros. Sen dúbida, a persoa do ano que eu poñería na capa do 2024 (nin falar da vergoña de Time Magazine) é ela. Grazas, Madame Pelicot!