Este é o meu último artigo do 2022. Non sei se agardades algo espectacular, pero non vides ao sitio correcto. Eu son a típica que leva sen facer resumos do ano que acaba desde xa non lembro cando. Son a repunante (e tamén rebelde, porque me nego a usar o repugnante que a RAG di que é correcto) que fai o contrario do que ve. Para sentirse diferente? Para dar a nota? Pode, non me escondo. De pequena odiaba o rosa. Facía o contrario do que me mandaban, basicamente por molestar. Lévoo no ADN. Pero a explicación, hoxe en día, coido que é máis sinxela: por preguiza.

A min gústame o Nadal, non vos enganedes. Son a filla perfecta do capitalismo: Nadal é sinónimo de agasallos. Estar coa familia? Preguiza. Dicirlle á xente canto a quero? Preguiza. Escribir postais? Preguiza. Ou a versión de agora: mandar güasaps con mil e un memes felicitando as festas? Preguiza. Cona, se ata me dou preguiza a min mesma do hater que son de absolutamente todo. Preguiza máxima. Pero a recibir agasallos nunca digo que non. Aínda que logo é raro que algún me guste, todo sexa dito. E si, na miña familia levan anos (sobre todo as persoas maiores) cultivando o histórico rito de meterche un billete na man baixo a mesa, coma se che estivesen pasando droga. «Así compras o que ti queiras». Ata iso me dá preguiza, porque teño que pensar que é o que quero.

Deume preguiza o Mundial. Nunca vin un enteiro, nin o de Sudáfrica (sei que foi alí pola canción do «Waka Waka». Shakira, culturalizándome). Pero aínda me dá máis preguiza a xente que necesita deixar moi claro todo-o-tempo que non ve o Mundial porque o fútbol nos aparva. Tamén nos aparvan as redes sociais, a tele, moitos libros, as cervexiñas no bar facendo comentarios de cuñaos, durmir máis de oito horas, beber alcol. Paso o día intentando evitar a preguiza e o aparvamento para sentirme un ser humano realizado. Tan sequera sei se aparvamento existe, inventeino, e non vexo fútbol desde hai décadas. Que preguiza me dou. Antía, deixa de repetir que ti non ves fúbol, pesada.

Escribir postais? Preguiza. Ou a versión de agora: mandar güasaps con mil e un memes felicitando as festas? Preguiza. Cona, se ata me dou preguiza a min mesma do hater que son de absolutamente todo

Dáme preguiza entrar no Instagram e ver que a vida de todo o mundo é marabillosa, pero aínda me dá máis preguiza a xente que se queixa constantemente da merda de vida que ten. A miña vida non é marabillosa. É máis: nunha escala do un ao dez na que tes que puntuar o marabillosa que é a túa vida, sendo un «unha merda pinchada nun pau» e o dez «teño orgasmos a diario do feliz que son», hai días que non aprobo. Tampouco me preocupa demasiado. É moi raro estar nun un, nun dous ou nun tres. Cun catro de cando en vez podo vivir, non son ambiciosa. Que preguiza a ambición. E que preguiza a xente que non ten ambición, tamén. Porque se non a tes, como vas conseguir ser algo nesta vida?

Quizais ese é o problema. Dáme preguiza, moitas veces, a vida. É a conclusión á que chego. A vida, ademais, consiste en facer eleccións constantemente. Non me refiro ás vitais: que vou estudar, onde vou vivir, comezo unha relación con esta persoa ou isto non pasa dun canivete de cando en vez. Falo das que realmente me dan preguiza no diario: a que hora poño o espertador, cantas horas durmo hoxe, que cociño, que me visto, fago facturas ou escribo? Debería xogar ao Pokémon? A que hora vou ao súper, antes do traballo ou despois? Teño forzas para ir adestrar? A lavadora, hoxe ou mañá? Está o lavalouzas o suficientemente cheo? Mentres me ducho poño música, un podcast ou o matinal para saber que pasa no mundo?

A miña vida non é marabillosa. É máis: nunha escala do un ao dez na que tes que puntuar o marabillosa que é a túa vida, sendo un «unha merda pinchada nun pau» e o dez «teño orgasmos a diario do feliz que son», hai días que non aprobo

Son moi mala tomando decisións. Logo, unha vez elixo, iso si, a morte con ela: aínda que obxectivamente non fose a mellor (son Enxeñeira de Camiños, #friendlyreminder), eu sempre lle vexo o lado bo. Son unha persoa preguiceira-optimista que non sabe elixir. Pero todas as decisións que tomei, aínda sen querer, ou non estar segura, ou pechando os ollos e deixándome levar a-ver-que-pasa, son as que me fan estar aquí hoxe, tal e como son. E si, moitas veces dáme preguiza ser eu, ser esta eu chea de dúbidas e ansiedade e problemas, pero, á vez, cando me paro a reflexionar, penso que non estou tan mal. Que algo se salva.

Todo o mundo ten algo que se salva. Quizais o problema tamén é que desde ben pequenas nos din que iso non chega, que temos que ser seres excepcionais, seres de luz, aspirar á perfección. Guapas, listas, xenerosas, traballadoras, simpáticas, amables, intelixentes. Ser alguén mediocre? Peor que ser terrorista, psicópata ou banqueira. Pero menten. A sociedade, en xeral, mente: todos, todas, somos mediocres. Hai que dicilo máis veces e máis alto. Nalgún momento, nalgunha época, podemos facer algo que non o sexa. Podemos chegar a ser astronautas (parabéns a Pablo Álvarez e Sara García, declárome fan de todas as entrevistas que vos levan feitas); podemos gañar o Mundial (hai que ver o feliz que estivo meu avó vendo o partido); podemos escribir a canción do Nadal (Mariah Carey, raíña! Non hai home que che cuspa). Podemos facer cousas extraordinarias, pero crer que somos extraordinarios por iso é un erro. O extraordinario sempre é subxectivo. A maioría da xente non coñece nin a Pablo Álvarez nin a Sara García; a moitas persoas o fútbol impórtanos un pito; a canción do Nadal provoca moitas dores de cabeza. Crerse extraordinario é crerse por enriba da xente, e non hai cousa que máis preguiza me dea neste mundo que as persoas que se cren mellores que outras. Que hai excepcións? Que si, Manolo, que hai excepcións. Que son mellor que un psicópata, pois claro, e mellor que un maltratador de cans, tamén. Non vou volver explicar o que significa «xeneralizar». Quen queira entender, que entenda, que dicía Mägo de Oz.

A sociedade, en xeral, mente: todos, todas, somos mediocres. Hai que dicilo máis veces e máis alto. Nalgún momento, nalgunha época, podemos facer algo que non o sexa. Podemos facer cousas extraordinarias, pero crer que somos extraordinarios por iso é un erro

Este Nadal reivindico a mediocridade. Non fai falta que vos levantedes o último día do ano pensando, diormío, e eu este 2022 que fixen da miña vida? Pois nada. N-A-D-A. E ben feito está. E sobrevivir xa é un mundo. E querer as persoas da vosa contorna por como son, sen pretender que sexan seres excepcionais, é suficiente. Se non llelo esixes a elas, por que a ti mesma si?

Bo Nadal, xente, e sobre todo, feliz mediocridade. Aí atopámonos e querémonos todas, tal e como somos. Ese é o traballo máis importante de todos os anos.