O Rei é da época das películas dos dous rombos. O goberno de Ayuso-Almeida en Madrid tamén. Parece que a imbecilidade daquela época está en auxe. O goberno de entón empregaba o seu paternalismo conservador en tratarnos como nenos idiotas. Cando na tele da España franquista e da transición poñían unha película que consideraban non apta para menores polo seu contido erótico, de violencia ou terror, usábanse os rombos. Un rombo indicaba que o filme era para maiores de 14 anos. Dous rombos eran para maiores de 18. Durante esa etapa lembro mirar atenta á parte superior dereita da pantalla, co corazón alterado desexando que non aparecesen as ditosas figuras

.

Por culpa dos dous rombos perdinme Raíces, aquela tremenda serie sobre a historia dunha familia de escravos nos Estados Unidos. Todas os meus compis do colexio falando de Kunta Kinte e de Toby, e eu con ollos de Lina Morgan. Perdin outras series épicas, como, Holocausto, Yo Claudio, etc. Cando saían os ditosos rombos, o meu pai só tiña que dicir: nenos. O meu irmán pequeno e eu levantabámonos como elefantes de circo dopados e saïamos da sala rosmando, mentres o resto da familia, os meus pais e os meus dous irmáns maiores, quedaban ás súas anchas no tresillo. Recordo que o meu irmán pequeno mesmo urdiu un plan para evitar ser vítimas da censura. Cando ía empezar a peli que queriamos ver, poñíase diante da pantalla facendo o pallaso, falando e distraendo aos meus pais para que non visen os paralelogramos. Daba o mesmo, sempre nos pillaban. Canto máis creciamos, máis veces terminabamos chorando e denunciando aquela discriminación inxusta. Non importa que logo eu me fose á cama con Trópico de Cáncer ou La familia de Pascual Duarte, a decencia do que podiamos e non podiamos ver, regulábana os sabios franquistas e as súas figuras xeométricas.

Naquela época pregunteime moitas veces se ao príncipe Felipe, que é da miña quinta, tamén o botaban da sala de estar cando había peli de dúas rombos. Mamá dicía que aquel neno louriño que me parecía triste nas fotos do Hola!, que tiñan na perruquería, era da miña idade. A mamá impresionáballe que o neno príncipe e eu fósemos do 68. Provocáballe unha alegría disparatada, coma se aquela coincidencia me unira inefablemente con aquel rapaz infeliz. Aínda que obviamente non nos unía nin a nacionalidade.

Co paso do tempo e o progreso, desapareceu o tirano, os dous rombos, as máquinas de escribir, o Cinema Exin, as películas do destape, os selos de Franco, os Juegos Reunidos Geyper, as máquinas de bólas, as pesetas e hai uns meses a entrañable marca Duralex. Con todo, moita da menaxe do costumismo deste país mantivéronse a través do tempo. Aí seguen a Fanta, o Kas, o xabón Lagarto, as pipas Facundo, Eurovisión, Heno de Pravia, o Scalextric, os playeros KEDS, as Chirucas, o deterxente Dash, Colon, o Ajax e ata o, agora emérito, rei Juan Carlos permanece por aí extraviado, como un artefacto da historia deste país. Grazas ao sentido común e a certo darwinismo esencial no capitalismo, a maioría deses produtos conseguiron sobrevivir reciclándose e renovándose para satisfacer as necesidades dunha sociedade nova. Eliminaron os seus compoñentes tóxicos, engadiron outras porcalladas e glutamatos, melloraron os seus sabores e deseños e, en definitiva, adaptáronse aos tempos modernos.

Parecía que o tecido social do país abandonara a súa pel de touro infecta e abrazado unha insignia lixeira e despreocupada como un arco da vella. Por fin, tras corenta anos de escuridade e décadas de transición, iamos de novo da man da vangarda. Con todo, as esixencias da pandemia, un conservadorismo fuleiro de tolambiáns e a figura dunha monarquía que o 40% da poboación rexeita; e que, ademais, só sabe moverse á dereita, espertaron o corazón da besta. As únicas institucións que non cambiaron, que persistiron inmóbiles, ancoradas a un pasado que non existe e onde baixo ningún concepto podemos volver, son: os touros, o fascismo de corte católico e a monarquía. Ese Espírito Santo de areas movedizas alimentado dun talante cruel, tirano, clasista e matonil insiste en crear unha rifa trumpista nunha España intelixente e moderna, que se lles foi das mans hai tempo.

O matonismo da extrema dereita fascista, representada por VOX e pola Fundación Francisco Franco, coa que o Partido Popular tontea perigosamente, continúa estrañando esa pestilencia. Eses viláns disfrazados de demócratas son os que inxurian a memoria dos políticos republicanos, mentres xenerosamente ofrecen o seu ombreiro para pasear tanto á virxe do Pilar, como a un busto do Rei. Viva a Virxe, viva o Rei! Á o seu entender, son intercambiables. A figura do rei, como Deus e como Franco, representa a insania do privilexio máis radical, que viches co mesmo atrezo de hai cincuenta ou douscentos anos. Aínda que a súa maxestade Felipe VI non se decate ou se faga o sueco, a el tamén, como a certos produtos do franquismo, tócalle cambiar de sintonía.

Con moito respecto e sen ofender, escríbello unha cidadá republicana, colega do 68 que o viu crecer amargado nas revistas de sociedade: Maxestade, entre o caravel e a rosa, vai sendo hora de dedicarse a outra cousa. Esta monarquía contemporánea inventoulla o mesmo réxime usurpador, criminal e paternalista que nos censuraba, e que agora levanta a voz para darlle vivas ao Rei, mirando para outro lado mentres Madrid agoniza. O Rei Felipe de Borbón, fillo de prebendas, políglota, cultivado e educado nas universidades máis prestixiosas do mundo, debería buscarse un oficio. A este señor respectaríao todo o país e seguramente o mundo enteiro, se tivese a integridade de renunciar a un debido a que, el mesmo sabe, teno que saber porque é un home educado, non lle corresponde. Oportunidades para demostrar a súa valía e a súa españolidade como cidadán non lle faltarán xamais. Ademais, como bo pai e cristián, debería reflexionar honestamente sobre a falcatruada que, a súa institución e as xentes podentes que lle gritan vivas, están argallando para o futuro da súa filla maior, a princesa Leonor. A canallada que con premeditación e aleivosía, está a fraguarse para o futuro desta nena, debería estar prohibida e algún día pasará aos anais do abuso infantil.

Se non chega a ser raíña, vai ter que gastarse unha fortuna en alcol, cocaína e psiquiatras. Se chega a ser raíña será probablemente a monarca máis desprezada da historia de España. Desde a Matilda de Roald Dahl ata o Rei Lear de Shakespeare a culpa da traxedia perténcelle a un pai egoísta e cruel. No drama nacional que nos ocupa, probablemente vai ser máis do mesmo. Como nun curral de comedias, a falta comezou co avó, o pai e un tirano anano. Os seus secuaces e aliados do goberno de Madrid, líderes ególatras de pacotilla, están empeñados xa sexa por necidade ou canallada, en encubrir a súa propia inutilidade cun patriotismo abandeirado. Mentres estes personaxes se pelexan por aferrarse ao poder; a decencia, a boa vontade e a eficacia de millóns de españois loitan todos os días por sobrevivir. É aterrador. Nun momento sairán os dous rombos e eu vou durmir.