Entre Todos Estes Santos

Non sei se está nun punto ascendente ou desdendente da gráfica, pero observo que a autoficción como (sub?)xénero, tanto en forma de novela, de conto, de película, de fotografía ou de tuit leva un tempo bastante presente coa consecuente crítica cultural arredor do fenómeno multiplicándose tamén. Unha pena ter lido xa como a nostalxia pode ser un sentimento bastante perigoso, segundo algunhas análises, pola súa facilidade para converterse en conservadurismo e reacción ou ser usada por ela. Unha lástima tamén saber que, moitas veces, esa oda a un pasado que xa só existe na memoria, ás veces nin na propia, que sublima o bo e esquece o malo para evitar que toleemos, o idealiza ata facelo tan artificial e edulcorado que parece mesmo unha parodia do que intenta louvar. Agora, para darlle forma a calquera recordo, vou amodo, temerosa de non caer nun discurso que acabe enxalzando a Sección Feminina como xa vimos todos suceder. Non quero que pensedes que hai afán adoutrinador tras unha anécdota que presenta a unha protagonista nun pasado que non lle foi traumático. Eu penso que non o hai.

Tweet de Analía Plaza (via @lalalalia)

Como podo contarvos entón, ás portas do verán, que a memoria me leva aos comezos de novembro de varios anos da miña vida? Neles, estiven con miña avoa, que é a persoa que coñezo que máis mortos ten ás costas porque estivo nas milicias kurdas é maior e é normal ou, para deixala falar a ela un pouco tamén, é «lei de vida». Iamos ao cemiterio prender unhas veliñas por meu avó, seu irmao (dela), súa cuñada, seus pais e un portugués que pasaba por alí. Ademais, aproveitaba para re-presentarme como «a da María, non, máis non ten, é ela soa», e as señoras concordaban en que estaba moi guapa pero que ía visitar á abuela demasiado pouco. Sempre había algunha que se desmarcaba e mesmo chegaba a dicir que nunca fora fea, pero que agora estaba guapa guapa de verdá, «que guapa filla, tu sabes que eu a túa mai quéroa ben, que sempre foi lista». No momento en que pasaba o cura cantando así como afrautado e con trémolos e con mogollón de rotacismo, nunha chiscadela moi considerada ao populacho, eu seguía calada e miña avoa e as amigas seguían falando máis baixiño porque as lápidas non se comentan soas. Co paseo de rigor polo camposanto enteiro levaba unha fartura de beixos e de saúdos e de cumprimentos, «guapa, parécese á María, ai, a min non se me parece, como non se parece se é cravada, tes cada cousa» (miña avoa, enfadada pola voz disidente). Cantas persoas de formas e tamaños diferentes me chamaron guapa ao longo do tempo mentres lembraban os seus mortos, grazas a todas elas. Quizais non me acorde de todas elas co nivel de detalle co que elas se acordan de que lápidas tiñan velas e flores frescas, pero si o suficiente como para que formen parte desta historia como unha masa autónoma cuxas accións repercuten en min, a protagonista no medio de Todos Aqueles Santos.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail