Goethe e os golpes de peito

Contrariar unha vocación non parece aconsellable porque poida que a un lle vaia máis ou menos ben na vida, pero a longo prazo ese «querer ter sido» cóaseche nas costuras e rebéntache o colo da camisa, con perdón, á que te relaxes un pouco ou tomes dúas cañas, por exemplo.

Juan Ignacio Zoido é un bo tipo pero ademais é que ten vocación de boísimo, mesmo de santo mitrado. Tanto que quen o observou de cerca bota en falta, no seu impecable aspecto de señor con traxe, ese anel vistoso que adoitaban, ou adoitan, levar os bispos. Antes de darlle a man, ao que é ben afeccionado porque é moi cariñoso, unha ten o reflexo absurdo de bicarlla, ou polo menos bicar o anel e chamarlle monseñor de paso. Porque por moito que sexa escrupulosamente pouco imaxinativo na elección da súa indumentaria (só destacan ás veces botóns rechamantes, peaxe de ser sociable no paraíso da tapa) o seu estilo é inconfundiblemente arcebispal, sen chegar aos excesos de Cañizares pero co seu punto barroco e a nostalxia da capa de armiño. Pola rúa pasaba máis desapercibido, nunha Sevilla onde se viste os nenos de traxe e gravata nas festas, pero nos Plenos do Concello e para distinguilo do resto da bancada do Goberno, sentábano nunha cadeira de brazos apartado, a uns milímetros do resto. Cadeira dourada, vetusta, estilo Luís XVI, malignamente alto como para que compoñer unha figura de autoridade tropezase co inconveniente dos pés apenas rozando o chan. Un santo no seu oco.

Pois tan divinamente o levaba, oe, porque Juan Ignacio Zoido ademais de querer que lle queiran, e esa enorme afabilidade de trato propia dos espíritos puros, naceu para o armiño, en sentido figurado loxicamente. Que afincase os cóbados, aplicado, para ser xuíz demostra que vontade lle pon e que, e isto é colleita propia, mostra propensión cara os oficios con roupaxe: nada máis parecido ao hábito dun Príncipe da Igrexa que a toca dun xuíz con todas as súas puntillas. Aínda que, transit gloria mundi, o seu momento máis feliz sen dúbida foi ser alcalde de Sevilla, con menos galóns que un ministro pero máis ocasións de portar unha vara de mando en procesión.

O feito de quitarlle unha rúa á moi vermella Pilar Bardem e cambiala pola virxe titular da parroquia do barrio, as Mercedes, só lle valeu chanzas da cidade para fóra, programas satíricos de actualidade sobre todo, porque el sabía moi ben que gañar a antipatía da matriarca dos Barden en Sevilla saíalle gratis, ou case. Polo seu bo carácter primeiro e por, din, presións menos amables da súa garda pretoriana despois, tivo un trato exquisito por parte da prensa local, polo menos ao principio. Logo e malia que permanecía con cara de non romper un prato, as prácticas dos seus leais empezaron a pasarlle factura. Poucos desperdiciaron tanto unha boa imaxe en tan pouco tempo.

Porque Juan Ignacio Zoido podería ser un Papa Inocencio (dos que fan honor ao seu nome e non o pérfido que retratara Velázquez) aínda que na súa inmaculada inxenuidade subxaza unha inquietante carencia de vista ou de nariz. Os máis rancorosos aseguran que é capaz de beliscar as fazulas rubias dun neno sen percibir que ás súas costas lle están rebentando o ollo ao pai. Co a gusto que estaría dando a comuñón, pero o destino que ás veces parece escrito por Satán e non coas ringleiras tortas de Deus precisamente, levouno a cambiar as obleas polas hostias, iso si coa cara compunxida daquel que che murmura ao oído «dóeme máis que a ti».

Como Goethe, que non sei se leu, Juan Ignacio Zoido parece «preferir a inxustiza á desorde». Que Deus ou unha das súas virxes nos collan confesados.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail