Esta semana varias contas de medios de comunicación importantes, como The Guardian ou La Vanguardia, e tamén algúns persoeiros relevantes (aínda que o camiño xa o iniciara xente como Alana S. Portero hai meses) decidiron marchar de X. Agora chámolle X porque, aínda que eu era desas irredentas que teimaba en agarrarse ao Twitter igual que os meus devanceiros falaron durante máis tempo do recomendable do Continente, de Amena ou do Petit-Suisse, funme decatando aos poucos de que a rede do paxaro azul deixara de existir. Nin sequera fun consciente de cando: non sabería poñerlle data de defunción a esta ágora de liberdades a través da pantalla que neste momento se parece máis a unha barra de bar inzada de cuñados despois dunhas cantas copas.

E mesmo nesa barra de bar hai máis educación, porque non é o mesmo dicir determinadas cousas diante da persoa que queres criticar que facelo desde o sofá da túa casa mentres o receptor dos teus insultos está na súa. Twitter fíxonos tecer comunidade, e X fainos crer que as nosas opinións de merda lle importan a alguén, porque canta máis carraxe haxa nas palabras que escribimos, máis interaccións teremos.

Vin numerosas contas rir dos que liscan de X argumentando que agora que si que hai verdadeira liberdade de expresión non son quen de aturalo e marchan, insinuando covardía, pouco aguante ou que sei eu. A esa xente diríalles, se quixesen escoitar (a maioría só querer ouvear), que a crítica e o insulto non son o mesmo, pero chegados a este punto tampouco imos rachar as vestiduras: o de que determinadas persoas (agora mesmo só se me veñen á cabeza homes) usen os medios de comunicación onde teñen columnas ou programas para inxuriar non é un fenómeno de X, xa viña de antes. Supoño que o que pasou foi que agora calquera miñaxoia pode crerse un Pérez Reverte da vida, pero sen a súa retórica. Se pretenden aldraxarte, polo menos que saiban escribir.

E sabendo isto, sabendo que o algoritmo favorece os discursos de odio para que haxa máis interaccións, sabendo que che amosa contido que te alporiza para que sigas dentro deste submundo de cagainas que á cara non che dirían o que soltan detrás dunha pantalla, sabendo que Elon Musk seguirá a gañar (non só cartos) coas nosas miserias, non teño claro o de marchar. Non teño claro se é máis importante non ceder espazos ou non caer no xogo; ser a nota discordante ou deixalos ladrar sós; manter a comunidade de afectos no medio da esterqueira ou abandonar o vertedoiro antes de que a morea de lixo che caia enriba.

Supoño que é moito máis sinxelo. Hai un fenómeno en enxeñaría que se chama fatiga de materiais, que vén sendo que unha estrutura (o material que a conforma) pode romper non pola carga aplicada, senón pola repetición cíclica desa carga que, en solitario, ao mellor non lle producía nin cóxegas. É unha expresión que escoitei moito en debates políticos, en xeral mal utilizada, e nunca se me ocorreu ir insultar a aqueles que non entendían o concepto, brandindo o meu tituliño de enxeñeira de camiños e chamándolles imbéciles iletrados carentes da máis mínima formación. Unha persoa pode aguantar que o insulten de cando en vez, pero cando iso se converte na norma, a fatiga (e a preguiza), ás veces, pode máis que a suposta liberdade de expresión do insultador, que non está na barra do bar tomando uns viños e te ten en fronte, senón que está deitado no sofá da súa casa escribindo cunha man e recolocando a roupa interior por debaixo do pixama coa outra.

Así que é moito máis sinxelo: cadaquén aguantará o que poida co material do que está feito, porque todos sabemos que o odio é indestrutible. Pero que triste que Twitter rematara sendo unha carreira de fondo.