«El miedo va a cambiar de bando

No desesperes sigue protestando».

Riot Propaganda. «El miedo va a cambiar de bando».

Non moitas eleccións atrás escribía aquí que o principal motivo polo que, por primeira vez dende que rompín a votar, valorara fugazmente –moi, moi, moi fugazmente– botarlle man á papeleta do PSOE, foi por ver que todos aqueles socialistas que representaran as forzas do mal durante a miña adolescencia (Felipe, Guerra, Corcuera, Paco Vázquez…) botaban serpes pola boca cada vez que falaban de Pedro Sánchez; e que Feijóo –que os votou, polo menos no 82– insistía en que aqueles eran os socialistas bos, como se fose un fan calquera de Star Wars falando da triloxía orixinal. Perdoade pola comparación: veño de ver a entrevista de Pablo Iglesias a Pedro Vallín. (Vallín está ben e, polo menos, non acabaron abrazados).

Deixádeme que siga por aquí. Hai un momento no que o autor de ¡Me cago en Godard! fala da evolución da ciencia ficción, cando os antagonistas pasan de ser extraterrestres a zombies. Os seres doutros mundos –especialmente, de Marte, «o planeta vermello»– funcionaron durante a Guerra Fría como metáfora dos comunistas, «o inimigo exterior da democracia liberal». Pasado o 11S, chegou a praga dos zombies e un cambio de paradigma. Ese inimigo «xa non é algo alleo a nós», senón «un igual». Como Spain is different, aquí non cambiamos o paradigma, rebentámolo: os mortos viventes reaparecen para combateren a ameaza comunista bolivariana. Zombies vs. Aliens. Netflix tería un filón aí…

Se o pitopodrismo socialista que mellor encaixa na definición de casta está que sobe polas paredes, o resto da dereita, nin vos conto. Feijóo só emprega unha linguaxe apocalíptica que para si quixese Pedro Piqueras nunha cicloxénese explosiva. O único que non usou foi o da cartilla de racionamiento porque xa o patentara Santiago «Ycierraespaña» Abascal –igual foi o subconsciente, pero na radio dixen «cartilla de razonamiento»; co escaso que anda…–; quitando iso, aí estaban o resto de tópicos para falar desa «coalición atípica, estraña e letal para a España constitucional». Mars Attacks!.

O abrazo de Pedro e Pablo collía o presidente da Xunta intervindo no comité do partido en Génova. Dende ese momento, non deixou de lanzar chamadas desesperadas de auxilio tanto aos seus, para que se absteñan, como aos herdeiros de Bono, Ibarra e compañía –Page, Lambán…– para que freen o seu líder. «Quen poida parar isto, que o faga». Lémbrame o chiste da parella fodendo na vía do tren nese momento no que se achega o mercadorías e… Pero non vén a conto.

Claro que, se o PSOE non é o de Felipe, o PP tampouco é o de Rajoy. Ayuso («Deus non me fixo perfecta, por iso non son de Vox») puxo a Feijóo no seu sitio. As ideas, de telas, mellor dicirllas a Casado en persoa e non «propagalas» polos medios de comunicación. Curiosamente, mentres o líder calaba, os primeiros paus a Feijóo, ao que durante o marianismo ninguén lle tusía, viñeron de dúas señoras: Ayuso e Cuca Gamarra. Os de Casado, quen o diría, non queren varonías nin baronías. O PP é un e non 51.

A gran coalición gústalle mesmo á ultradereita. Á de dentro do PP –Cayetana Álvarez de Toledo– e á de fóra. Pero agora que o «con Rivera, no» xa non é un desexo, senón unha obriga, o pacto do abrazo só precisa sumar deputados dabondo para superar o bloque conservador, aínda que sexa á segunda. Curioso que para subiren de 155 precisen así dos nacionalistas, sobre todo, dos cataláns.

E aí estará de novo o Bloque, nun escenario tan fragmentado que cada escano pode ser clave. Néstor Rego soña con ser como aquel militante das CUP que non foi á asemblea que decidía a investidura de Mas e que rematou nun empate a 1.515 votos. A diferenza é que no BNG son xente de orde e despois de tanto tempo agardando polo regreso a Madrid, el non vai fallar á cita. Seguramente estea no Congreso mesmo antes de que abran as portas.

A posibilidade de que o pacto remate nun goberno fixo que a Caverna sacase a artillería –de momento, só metafórica, para lamento de Hermann Tertsch– e bruase como non se lembraba dende tempos de Zapatero. Ladran para asustar, como unha haka coa que pretenden intimidar o inimigo. Pero detrás do ruído e das pinturas de guerra, é doado ver algo que queren agochar como sexa.

Desta vez, teñen medo de verdade. Ese medo que, por fin, cambiou de bando.

Só por iso, xa pagou a pena. Os que non gañamos nunca conformámonos con ben pouco.

(E teremos que facelo, porque xa non está Pablo L. Orosa para contar as nosas pequenas vitorias. Nin aquí nin neses lugares do mundo que xa ninguén vai volver mirar como el…).