A amnesia do embarazo existe, amigas. Non sabia eu iso, como tampouco sabía as tropecentas mil cousas que aprendín ao longo destes oito meses. Un mundo novo. Para unha persoa que era quen de escribir novelas a unha velocidade elevada precisamente pola boa memoria da que sempre fixo gala, perderse nun argumento, non lembrar as tarefas pendentes ou directamente esquecer como se fiaban máis de dúas palabras seguidas é frustrante. Moito. Levo máis de quince días pensado en que escribir neste último artigo antes de tomarme agosto de descanso (descanso para parir, claro). Sobre as eleccións do domingo? Sobre o dezaoito de xullo do vinte e tres, que rima con trinta e seis e cada vez se diferencian menos? Sobre a morte dun dos meus ídolos da infancia, Ibáñez?
Nada me convencía. Empecei mil e un textos na miña cabeza e todos ficaron a medio camiño por culpa, maioritariamente, desta parvidade que xa semella ser miña de sempre. Lembrei entón que nos últimos tempos deume por pensar moito nunha frase que lera no contexto daquel marabilloso debate (nótese a retranca, que as hormonas tamén me fixeron perder iso un chisco) sobre o alugueiro de úteros, do que xa falei no artigo «É o mercado, amigo». Lina en Twitter, lugar onde se fan todos os debates que paga a pena facer sobre as cousas verdadeiramente importantes, e escribiuna, como non, un señor. Viña a dicir algo así como que «se ti, muller, non queres empreñar para que outra xente teña un bebé, por que supós que todas as mulleres do mundo mundial van opinar coma ti? Por que non queres que sexan libres e elas mesmas decidan?». Creo que tamén engadía algo así como que había mulleres moi xenerosas, dando por feito que ti non o eras por non querer embarazarte por e para terceiros.
Agora que encaro a recta final deste meu embarazo, gustaríame poder lembrar o nome do usuario que soltou a anterior perliña e irlle ao timeline escribirlle con MAIÚSCULAS BEN GRANDES (nunca son o suficientemente grandes) unhas cantas cousiñas. Por exemplo: que a sensación de sentirse parva e sempre coa mente anubrada non a paga todo o ouro do mundo. Que non podes facer vida normal se as extremidades che pesan coma se fosen áncoras. Ou se tes proídos por todo o corpo de orixe descoñecida e cuxo alivio é imposible. Ou se dormes unha media de dúas a cinco horas diarias durante semanas. Ou se che doen as costas e as tetas, todo á vez.
Tamén o retaría a cortar as unllas dos pés, a andar, a sentar, a deitarse, a levantarse, cun bandullo de máis de oito meses. Tería que poñer unha sandía pegada ao abdome ao estilo dos vídeos virais que me saen a todas horas nas redes sociais, pois debe crer que ter un ser dentro de ti de 2 a 4 quilogramos vén sendo como ir ao ximnasio levantar pesas. Quero eu ver a todos eses xim-bros que xemen coma se estivesen parindo parindo de verdade.
Contaríalle (berrando, seguramente) que as mulleres autónomas preñadas non poden facturar tanto, pero si choran moito. Choro cando vexo animais en protectoras aos que ninguén adopta. Chorei ao ver a noticia do neno esquecido no coche no Porriño que morreu por un golpe de calor. Choro polo mundo en que vai nacer a miña filla. Chorei por non ter ganas de comer, e logo porque tiña demasiadas e sabía que se me daba un festín estaría con ardor e acidez durante horas. Choro sen saber por que choro, e logo aínda choro máis por chorar por boubarías e preocupar á xente que me quere.
Se chegase ao punto de combustión máxima, que chegaría (cero probas, cero dúbidas), xa me iría polo tema escatolóxico: retaríao a estar nove meses con estrinximento, nove meses cun fluxo vaxinal que parece iso a fonte de Catro Camiños cando gaña o Deportivo. Desexaríalle masaxes perineais a diario, que tivese perdas de ouriños e que fose incapaz de aturar a comida no estómago, trousando pola casa adiante como un can marcando territorio. Preguntaríalle como se sentiría se fose peidándose polo mundo adiante sen poder evitalo. A ver canto pagaría el por non pasar por iso durante 40 semanas, 280 días, case o 80 % dun ano.
Outra das cousas que me dixeron e que tamén recordo moito ultimamente, á cal respondín co «he, he» máis falso da miña vida, foi esa de «sodes unhas campioas, pascuala de tal estivo ata o día antes de dar a luz traballando». E eu, que lle pedín a baixa ao meu médico de cabeceira na semana 36, xa sinto a cabeza a falarme: «débil, chorona, mexericas, acaso cres que es a única preñada do mundo? Nin embarazo de alto risco tes, moitas mulleres repiten, que che pasa a ti, é un proceso natural, non estás enferma nin incapacitada». E logo o algoritmo que non deixa de ensinarme en todas as redes sociais mulleres embarazadas lustrosas e felices que parece que máis que levar un ser vivo dentro van ata arriba de anfetas mentres a min semella que me atropelou un tren. Todas, absolutamente todas, as mulleres que coñezo que pasaron por un embarazo me dixeron tamén outra frase que coido que é a máis acertada de todas cantas oín: «Xa estás de sete/oito meses? Pois paciencia, que o peor vén agora». E así entro nun bucle de ansiedade que, este síntoma si, xa me era ben coñecido antes de que o meu ovario decidise aceptar con tanta alegría ese espermatozoide, pero que agora vén con forzas renovadas. Ansiedade por parir ou por non facelo porque a nena non chegue a termo; por non saber coidar un bebé ou por pasarme de protectora; por darlle o peito ou biberón; por non sentir ese vínculo mamífero que aínda non sei ben o que é… Onte estiven un par de horas sen sentila moverse e pouco máis mobilizo a Policía, a Garda Civil os bombeiros e a UME, todo chorando, claro, para logo chorar aínda máis cando decidiu darme unha patada do gusto ante o Magnum Chocolate Branco que chapei para que espertase, co conseguinte ardor posterior e a consabida pregunta do meu cerebro: «es imbécil, sábelo, non?».
En definitiva: a todos eses que non teñen nin idea do que é pasar por un embarazo, resumiríallelo ben resumidiñamente coa frase «Non teño a cona para muiñeiras, señor». En maiúsculas. E nunca o suficientemente grandes.
