A vida está chea de momentos transcendentais que non transcenden en absoluto e de momentos calquera que cambian o curso dos acontecementos. Lembraba eu estes días, por sabe deus que remota conexión co presente, unha etapa un tanto estraña do meu pasado próximo no que compaxinei, durante un tempo, segundo de Xornalismo co traballo de camareira as fins de semana. Non foi un período especialmente longo, pero a min deixoume algunhas anécdotas interesantes, un par de liñas que engadir ao currículum e un nada desbotable coñecemento na inescrutable ciencia do comportamento humano. Tamén un par deses momentos calquera que se rebelan cruciais co paso do tempo.
Era venres pola noite, e o bar no que traballaba nese momento da miña pouco memorable etapa ao outro lado da barra estaba para pechar. Os poucos clientes que quedaban dentro pertencían a esa nómina de habituais que teñen todos os garitos, que estiran o que poden a hora de marchar para casa e lle fan compañía aos camareiros mentres van recollendo. Nesas estabamos cando me puxen a conversar, mentres enchía as neveiras para o día seguinte, co último mohicano que quedaba na barra teimando no pouso da milnove que defendera media tarde. O típico personaxe que, nunha película de descubrimento persoal, sería interpretado por Morgan Freeman e faría unha desas achegas episódicas á trama co obxectivo de facer reflexionar ao protagonista para despois desaparecer sen máis artificios. Falando de todo e de nada, o home, duns 65 ou 70 anos, contoume cun sorriso triste que enviuvara había pouco da súa muller de toda a vida, e que aínda estaba afacéndose ao baleiro do colchón e a todos eses pequenos pero descomunais baleiros do día a día.
Lembro que daquela o día de San Valentín estaba próximo, e a miña compañeira de quenda botou ao aire un deses comentarios que xa por manidos e repetidos nada teñen de transgresor, xa sabedes: «San Valentín é un invento do Corte Inglés» ou «á parella hai que querela e coidala todos os días, non só o 14 de febreiro». En fin, o de sempre. Asentín sen prestar moita atención e seguín ao meu, pero ao noso mohicano deulle por abrir debate do xeito que eu menos agardaba. Mentiría se dixese que lembro perfectamente todo o que aquel home contou aquela noite, pero o que nunca vou poder esquecer foi unha das últimas frases que dixo antes de apurar por fin o fondo da milnove e aventurarse a abandonar o taburete. «Hai que celebrar todo canto se poida, que a vida é moi curta»
A priori pode parecer que aquel señor episódico non dixera nada obvio ou nada que eu non soubera xa, ou, en definitiva, nada que non fose un lugar común ou un falar-por-falar preparando a retirada. Pero non foi tal. De xeito preliminar a aquela sentenza fundamental, o home contara que el e a súa muller tiñan por costume celebrar todo e celebrar moito, ben o San Valentín, ben os aniversarios ou ben simplemente as boas noticias. Agora, e trala marcha dela a ese lugar do que non se volve, quedaban, enchendo parte do baleiro daquel colchón, as lembranzas daqueles días sinalados que eles gravaran no calendario dos recordos do outro polo simple feito de celebralos, e toda esa xente coa que os compartiran. O día que festexaron cos amigos o primeiro contrato de traballo do grupo, ou, moitos anos despois, cando arrexuntaron á mesma xente arredor dunha mesa para compartir a felicidade pola chegada do primeiro neto. Miles de micromomentos que quedaran na memoria para sempre polo simple e revolucionario feito de dotalos de importancia. De facelos especiais para eles dous, aínda que só fosen dous no conxunto infinito do infinito universo.
E aquí está a maxia deses momentos calquera dos que falaba ao principio: non é que ata tal día fose eu unha amargada nin moitísimo menos, pero, dende aquela conversa, vexo a vida dun xeito sensiblemente diferente. Practico, promovo, e fago apoloxía desas liturxias que arrodean os momentos importantes, aínda que sexan momentos calquera e esa liturxia sexa a cuestión máis sinxela e anecdótica. Celebro a pequena acción de celebrar como o xeito de dotar de valor a eses trances e deixalos impresos para sempre.
Cando falo de celebrar non falo exclusivamente de facer gasto no Marineda ou saír do paso con calquera cousa para cumprir coa expectativa que toque o día tal do mes tal. Reivindico, reclamo e defendo o dereito e o deber de celebrar. Digo si a San Valentin, si aos aniversarios, si ao Nadal, ao solsticio de verán, si ao día da nai, ao do pai e ao do avó, ao día do Libro e ata ao santoral católico. Si a poñer os comezos e os finais no calendario. Penso que esta é a razón pola que adoro tanto o lugar onde nacín e me criei: A Coruña é unha cidade que celebra. Para mostra, un botón: o oito de maio do 2021, día que rematou o toque de recoller despois dos meses máis escuros animicamente que moitas recordamos, A Coruña era unha festa, con xente cantando pola rúa e mesmo unha charanga espontánea percorrendo os bares e as prazas do Orzán e San Andrés. Aínda quedaba (e queda) moita pandemia por diante, dato ao que ningún dos celebrantes era alleo naquel momento, pero aquela xornada de alegría irrenunciable foi unha barreira psicolóxica que moitos precisaban saltar para comezar a ver a fin do pesadelo, aínda que fose de lonxe.
Así que, como non podía ser doutro xeito, reitero a miña firme militancia na causa e o meu férreo compromiso co Si. Si rotundo ás parellas de rapaces que cean o 14 de febreiro no Tagliatella bañados na colonia de Bustamante. Si absoluto á vella que vai ao salón de peiteado e pon o traxe de ir á procesión do Carme para saír celebrar co vello que pasara un ano máis dende o día que casaron. Si a todas esas ocasións nas que poidamos aproveitar a oportunidade de facer ver aos nosos seres queridos que son importantes para nós. E que son especiais para o mundo.
Si a esas cousas que introducen a diferenza nunha sucesión de días que se volven idénticos pola forza e a inercia da rutina á que todos os elementos que participamos do sistema nos vemos irremediablemente abocados. Xa o dixo no seu tempo Mario Benedetti, as máis das veces de boca de Serrat: «Defender la alegría como una trinchera» Pouco máis podemos facer.
