Desde que en agosto morreu a miña amiga Julie comecei a limpar os zapatos. Cando abandonei a casa familiar, hai máis de trinta anos, deixara de facelo. O que acabo de limpar son un par botas, só limpo ese par de botas, que Julie me enviou desde Tasmania hai uns anos. Antes de morrer, mandoume outro par que aínda está na caixa. Cando penso nela ou cando sinto ansiedade limpo esas botas. Nunca coidei calzado ningún como coido estas Blundstones. Ocórreseme que con elas xa nunca camiñarei soa. Paseo polo parque con Pepe que, segundo Julie, é cuspidiño a Bluey, o can de raza Cattle dog protagonista dunha serie australiana de debuxos animados, que ten aos nenos anglos tolos de atar. Estes días penso moito na miña amiga que, ademais de ser unha persoa excepcional, tamén era xudía.
Desde que comezou a barbarie imaxino que diría ante tanta brutalidade. Nunca foi de facer políticas, nin relixións. O seu único credo era o humor, o viño, os seus fillos e o rexeitamento da violencia. Estes días leo as noticias, mordo os beizos, movo a cabeza nun xesto de incredulidade e frego as botas.
O luns pasado díxenlle ao meu psiquiatra que estou case feliz. A pesar de todo, estou case feliz. O «todo» é a matanza diaria á que parecemos afeitos e a absurda racionalidade da lei do Talión. Ollo por ollo, dente por dente, unha guerra entre veciños que é unha vinganza eterna. Algunhas das miñas amizades están a dividirse en franxas, uns apoian a reciprocidade do Código de Hammurabi. Outros din que un escravo que se levanta contra o seu master, non é terrorista. Mentres tanto os nenos seguen morrendo, a xente fuxindo, os soldados matando e a industria armamentista inchando os petos. Díxoo Eisenhower fai unha morea de anos, a guerra é un negocio.
Miro a única foto que teño con Julie, as dúas sorrindo unha noite en Karl-Marx-Allee (antes Stalinallee, outro erudito da barbarie) estamos a brindar con dúas botelliñas de Jägermeister, cando Berlín aínda non era o parque de xogos das inmobiliarias internacionais, cando non había teléfonos intelixentes e cando Israel e Hamas matábanse en pequenas doses. Nada novo e, con todo, o horror é horrible. Oxalá nunca me afaga a isto. Hoxe os palestinos teñen o seu Trail of Tears (o Carreiro das Bágoas), o mesmo que os indíxenas americanos no século XIX, cando o goberno de EE.UU. (o mesmo que hoxe apoia esta bestialidade) obrigou ás nacións indíxenas a recolocarse en reservas (franxas de concentración), onde foron desaparecendo, expulsados das súas terras ancestrais. Camiñaron máis de mil quilómetros durante catro meses e moitísimos quedaron no camiño. A Lei de traslado forzoso de 1830 foi a carta branca para o exterminio. Logo veu a batalla de Little Big Horn (1876) de seis mil contra seiscentos e Wounded Knee (1890), onde o Sétimo de Cabalería executou a súa Lei do Talión. E así durante décadas, ata hoxe.
As botas de Julie están relucentes.
