Non era o primeiro aviso. Na carnizaría xa me cederan o paso. Incluso me chamaran señor. Pero non lle din máis importancia. Cousas de rapaces. Empeceime a preocupar ao decatarme de que Iniesta, que é case da miña quinta, marchaba xogar ao Xapón. Fun buscar a Guía Marca, pero como iso xa non se leva, acabei por entrar na Wikipedia. A conclusión foi demoledora: a meirande parte dos xogadores da Primeira son máis novos ca min. E o que é peor, dos que quedan do 85 xa ninguén fala ben. Que son vellos, que son lentos… Os comentaristas de fútbol non teñen perdón.
Porque a primeira gran frustración que recibín na vida foi ser consciente de que non valía para xogar no Barcelona de Guardiola. Mantiven a esperanza ata hai uns meses, ata que asumín que ningún cazatalentos ía apostar por un tipo de 33 anos que nin sequera xoga no Peter’s-Caronium de Liga de Peñas. A verdade é que xa tanto tiña. Tampouco queda xa moito do Barcelona de Guardiola.
Naqueles días da infancia prometinme que eu nunca sería un deses vellos amargados polo futuro. Estaba seguro de que non había nada máis modernos que unha Master System nin un dianteiro mellor que Oliver Atom
O caso é que creo levar toda a vida pelexado contra o tempo. É unha teima persoal. De aí o de non levar reloxo xamais. E tamén o de chegar sempre tarde. Todo non se pode nesta vida. Cando era novo o tempo non pesaba tanto, como se a medida que pasan os anos as brazadas de aire fosen máis caras no Gadis. Como as sardiñas no San Xoán. Daquela eran outros os que maldicían o paso do tempo. «Esta xuventude, todo o día coa dichosa maquinita» (ou máquina de mallar, que hai versións para todos). Seica non saiamos o suficiente á rúa. Nin bailabamos repichocas senón o aserejé. Seica era un delito non nacer coa carta de axuste.
Naqueles días da infancia -azul- prometinme que eu nunca sería un deles. Un deses vellos amargados polo futuro. Estaba seguro que o tempo a min nunca me ía adiantar. Que non habería nada máis moderno que unha Master System nin un dianteiro mellor que Oliver Atom. Mais resultou que non, que a min, como a todos os que o intentaron antes, tamén nos venceu o tempo.
De súpeto un día MacGyver era un clásico e E.T. unha precuela de Avatar. No patio, os dun par de cursos máis abaixo xa non soñaban con ter un DeLorean. Nin sequera sabían o que era. Para os que, coma min, non somos millenial pero tampouco analóxicos o mundo é un lugar inhóspito. Como Paulinhos no céspede de Iniesta.
O peor chegou fai uns días, nunha conversa que empezou por Facebook e rematou en persoa -como bo resumo xeracional- . «Os rapaces de hoxe en día, todo o día pegados á pantalla. Non abren un libro. Nin lles pidas que escoiten a radio. Como van saír a rúa senón saben o que está a pasar ao seu redor?»
E así, sen querelo, dinme conta de que xa era o vello que prometín que nunca sería.
