Hai moito que non escribo para plasmar o que penso dun xeito ortodoxo, coa súa cohesión e a súa coherencia, coa súa sintaxe, a súa ortografía e a súa puntuación. O que sucedeu e segue a suceder é que a distribución do tempo está supeditada ao traballo asalariado e, en fin, non teño que vos explicar máis nada, xa vós me entendedes. Todo o que tiña que dicir comuniqueino con emojis, con audios, con informes e formularios, explicando os pronomes relativos ou calada mirando o teito mentres estaba deitada na cama. Ás veces comuniqueime comigo, outras con outra xente. Non sei se iso importa.

Por sorte, mesmo se foi a través da ausencia, comuniqueime. Di Alejandra Pizarnik que o que non se enuncia segue a ser porque o silencio tamén ten a súa sintaxe.

NOMBRARTE 

No el poema de tu ausencia, sólo un dibujo, una grieta en un muro, algo en el viento, un sabor amargo.

Gústame moito que o que non se diga tamén teña a oportunidade de facerse ver e de existir. Unha cousa é calar e outra non falar, dinos Pizarnik, e desdebuxa para a miña alegría a oposición entre silencio e palabra. Co que me gusta a min, primeiramente, desdebuxar oposicións e, en segundo lugar, non ter que depender completamente da linguaxe verbal. É desde logo práctico ter algo tanxible como as palabras para nos comunicar; relacionarnos a través do que non está, da ausencia, é tremendamente complicado. Como pactamos o significado do silencio? O máis fácil para superar a distancia que existe entre nós é enchela falando. Xa o dicía Ron Padgett: non sabemos ver o baleiro. Se xa non somos quen de saber velo, moito menos poderemos comprendelo. Para poder dotalo dunha sintaxe, deberiamos pórlle primeiro límites e categorías, pero iso faría que deixase de ser baleiro. Non podemos entón achegarnos ao que non é sen corromper a súa natureza ausente? É difícil asimilar o que non ocupa espacio nun estante, nin na neveira, nin nunha conversa de ascensor.

«te alejas de los nombres
que hilan el silencio de las cosas»