A entrevista é a un eurodeputado a media tarde, na planta terceira do Parlamento Europeo en Bruxelas, onde un hall de estudos abertos de televisión, cafetería diáfana de madeira, grandes cristaleiras e corredores funciona como o corazón que bombea a actividade política, a articulación de catro dos edificios do xigantesco complexo parlamentar.
O nome do político non vén ao caso. Xa nos coñecemos de anteriores ocasións e o encontro concretouse de xeito informal directamente días antes por Whatsapp coa súa responsable de prensa, para falar sobre a gobernanza económica da UE, de como impulsar o crecemento dun continente arrefriado, sobre novos retos como o cambio climático.
Ao chegar ao Parlamento Europeo, o ritual de acceso é o de sempre. Amosar a acreditación, cruzar as portas xiratorias, pasar o control de metais. E logo xa moverte libremente por todo o complexo, entrar nas comisións parlamentarias para seguilas en directo, traballar na gran sala de prensa, subir ao despacho dunha eurodeputada, verte con outro nunha das varias cafeterías, discutir nun corredor. Un soño de accesibilidade pouco coñecido.
Con todo, entre o segundo e o terceiro punto de entrada chega a sorpresa, hai que asinar un documento. Facer un xuramento de limpeza de sangue, gañada se as últimas semanas non viaxaches a China, Corea do Sur, Xapón ou ás zonas de Italia que vivían baixo corentena. Nese intre, diante do folio de poucos parágrafos, coa pequena lista de países e lugares prohibidos, aínda faltan horas para que o Goberno italiano amplíe a urxencia a todo o territorio. Dous días para que Bélxica aplique grandes restricións, tres días para saber dun estado de alarma en España e Galiza.
Cando nos atopamos, a reacción natural é darlle á man, as veces un aceno de aperta se xa hai confianza co político. Pero non esta vez, a Eurocámara está en máxima alerta ante o coronavirus, a primeira das institucións da UE en introducir medidas drásticas recortando a súa actividade cando en Italia o virus comeza a descontrolarse mais algúns dos seus políticos aínda negan o evidente. Os membros da cámara teñen a orde expresa de evitar o contacto físico e manter distancias de seguridade e o eurodeputado cumpre as normas.
Hoxe parécenos normal evitar ata estes pequenos contactos físicos pero hai ben pouco non o era. Acaso non lle teríamos dado a man, unha aperta ou dous bicos a alguén ao atopalo? Hai dez días, só o terían evitado aqueles máis prudentes entre os prudentes, ou de atopármonos en Wuhan ou Venecia, pero non en Bruxelas nin en Ourense.
Neste século XXI a vida é tan inmediata que só existe durante unhas horas, se cadra días, na fotografía ou no comentario dunha rede social. Un século onde en cinco ano hai catro eleccións xerais e o decrépito Joe Biden pasa de ser en semanas «Sleepy Joe» (Joe o durmiñón), o alcume que lle puxo Donald Trump, ao favorito nas primarias demócratas dos Estados Unidos por diante de Bernie Sanders. Unha velocidade que ameaza con derrubarlle a Alberto Núñez Feijóo o castelo de naipes da reelección construído co adianto electoral. O século no que un virus dálle á volta á sociedade en pouco máis de 72 horas.
O virus estaba aí e non o vimos chegar. Cando acordamos o papel hixiénico esgotárase e para pasear pola rúa tiñamos que pedirlle o cadelo ao veciño. E aquí, en Bruxelas, tamén vivimos estas tolemias na centrifugadora dos tempos.
Todo flúe lentamente na burocrática vida das institucións europeas, o enorme barco navega lentamente polas augas da xeopolítica e, de súpeto, feitos como o Brexit precipitan as nosas vidas. En dous anos os cidadáns da UE no Reino Unido deixaron de ser «cidadáns británicos». E viñeron as présas nas negociacións para levar tranquilidade a esas persoas mais elas desembarcaron en Bruxelas ou en Ámsterdam, fuxindo un Londres hostil.
Hai dúas semanas preparabas unha entrevista e lamentabas non ter ido a Estrasburgo para facela durante a semana plenaria na que a Eurocámara viaxa ata a cidade gala, o que implicaba agardar outra máis ata a volta dos eurodeputados, pero un virus bloquea o traslado da institución, impón o Pleno na sé de Bruxelas, celébralo por sacar de enriba esa entrevista e logo, cando a fas, é nunha fría atmosfera de precaucións hixiénico-sanitarias.
Hoxe sería incluso imposible realizala en persoa, tería que ser unha conversa telefónica aínda máis aséptica, axudando á sensación de que o vívido traballo de correspondente en Bruxelas vive tamén unha hospitalización informativa.
E pensas nese café non tomado xunto a un funcionario brasileiro, nas conferencias canceladas, no traballo diario fora de casa, nas reunións de políticos ás que non debes acudir e nas preguntas que fas e fan os teus compañeiros a través da web dun ordenador. Na pantalla, sentada a distancia do asesor, a ministra tamén garda corentena. Así, por vídeo, ela discutirá cos seus colegas das Finanzas europeas o programa económico que a UE debe lanzar para cauterizar algunhas das feridas que deixe o virus. E sairá unha boa menciña desa frialdade clínica?
