Elon Musk só existe na nosa imaxinación. Tamén nesa ficción da que non podemos saír, chamada X, e (re)creada á imaxe é semellanza do amado líder. Na primeira secuencia de Succession (Jesse Armstrong, 2018) vemos a Kendall Roy (Jeremy Strong), o atormentado fillo e malogrado herdeiro do patriarca, no asento traseiro dun coche mentres o conducen ao que cre será o momento da súa coroación. Repite unha rima de Beasty Boys que soa polos cascos mentres solta puñadas contra o repousacabezas dianteiro. Inmerso no seu delirio (crese o mellor rapeiro, o mellor boxeador e, claro, o mellor magnate), camiña o herdeiro Roy cara a unha autodestrución patética e tráxica que se estenderá durante catro temporadas. Kendall Roy non é un remendo de Musk, pero, coma el, o noso magnate tecnolóxico vive nun mundo que só existe na súa cabeza e nas dos centos de miles dos seus aduladores. Unha sorte de universo expandido que cre seu por dereito propio.

Nado en Pretoria, capital da Sudáfrica do Apartheid en 1971, Musk é o home máis rico do mundo. É tamén un referente do noso tempo: o home feito a si mesmo co diñeiro de papá. De Sudáfrica marchou ao Canadá para evitar o servizo militar. Unha vez canadense, cruzou a fronteira e pasou pola Wharton School (algo que ten en común co seu novo mellor amigo, Donald Trump) e de aí a Stanford, aínda que nunca chegou a pisar o campus californiano. Cun diploma en Físicas e outro en Economía (en realidade discútese se se chegou a graduar, aínda que parece que si), deixouse levar pola nova febre do ouro que nos noventa se instalou en Palo Alto, California. O resto é historia por facer. Os cálculos da súa fortuna persoal varían segundo as fontes, pero superan os 330.000 millóns de dólares nun bo día nos mercados, cantidade que tampouco é deste mundo. Creador, din os máis xenerosos haxiógrafos, dalgunhas das compañías que determinan a nosa existencia (Tesla, SpaceX e unha das matrices da hoxe PayPal, as máis coñecidas), Musk anda embarcado agora nunha misión só acorde a personaxes da súa estatura, Tony Stark/Iron Man e o seu reverso en DC, Lex Luthor: salvar a humanidade, ou máis ben (de)construíla ao seu antollo. Até que punto vivimos nunha simulación que un home con doce fillos de tres mulleres distintas é modelo de paternidade e home de familia? Hoxe máis norteamericano que as barras e as estrelas, Musk decidiu comezar por refacer Estados Unidos. Levaralle tempo. Hai moito que refacer.

Desde hai uns meses é o home ao que todos miran (máis, quero dicir), especialmente o que será novamente presidente dos EE.UU., Donald Trump. Todas as diferenzas que (en público) mantiveran os dous ególatras supremos disipáronse o pasado verán cando o Trump candidato sobreviviu a un intento de asasinato. Nese momento, Musk apostou todo ao cabalo gañador: pagoulle parte da campaña e puxo o algoritmo á súa disposición.

No artista-antes-coñecido-como-Twitter hai dúas pestanas: a de «A quen segues» e unha chamada «Para ti». Cando premes a segunda, abres a porta de MundoNazi2.0. Un universo poboado por centurións romanos e superheroes patrióticos marca ChatGPT coa súa faciana. Ogallá alguén me queira como Musk se quere a si mesmo. Ogallá ter o seu ego ou, no seu defecto, o seu pelo, ambos os dous resultados dunha capacidade adquisitiva que non coñece fin.

Donald Trump acaba de crearlle un Departamento de Eficiencia do Goberno —DOGE, nas súas siglas en inglés, e nome da criptomoeda preferida de Musk, dogecoin—. O cometido é buscar a «racionalidade no gasto público». Musk quere cortar un terzo do orzamento federal, 7,3 billóns de dólares para 2025. A eficiencia gobernamental comeza por un mesmo e por iso o departamento terá dous xefes: o mencionado e outro millonario chamado Vivek Ramaswamy. Maldita xenialidade a de todos aqueles para os que gastar nunca foi problema, pero que tan preocupados están polo que gastan/mos (n)os demais.