Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Souben dela cando xa cumprira os noventa: Alexandra compartía nas redes sociais vídeos entrañables e divertidos nos que a súa avoa regalaba sabedoría e moito sentidiño. Consuelo transmitía emoción cos ollos e con palabras que tiñan o pouso dunha vida pasada dura, pero tamén a felicidade de compartila coa neta e rescatar para ela –e para todos os que a mirabamos no Facebook– coplas que lle saían das entrañas. Seducía a súa tenrura, o xeito de falar e a súa beleza.

Así comezou unha historia sen trampas, só dúas mulleres e a cámara dun móbil: non precisaban máis nada para facernos vibrar aos que estabamos atentos cada semana. Elas soas eran a luz; os efectos de son, os batidos do noso corazón en sincronía cos diálogos cotiás dunha rapaza e máis a súa avoa.

Entón chegou o primeiro xiro: Álex cóntalle á avoa que a familia vai aumentar e a avoa reacciona cunha frase de quen sabe que rabuña días á vida: «Só quero vivir para coñecer a novedá». A verdade das súas palabras espontáneas conmove tanto como as liñas de guión máis coidadas. Así me atraparon avoa e neta, así me enganchei á serie e comecei a vivir a trama do embarazo de Álex, da saúde de Consuelo e das primeiras carantoñas a Moraima, A novedá. Porque as entregas tiñan os elementos dunha boa ficción: un gran reto, os atrancos do camiño e a viaxe vital dunhas protagonistas contundentes. Todo contado con emoción, humor e humanidade.

O impacto dalgúns dos episodios caláronme na memoria. Imposible esquecer o día no que A novedá xuntou os seus primeiros pasos mentres a bisavoa, que xa deixaba de camiñar, a recibía na residencia estreando cadeira de rodas. As dúas, Moraima e Consuelo, viviron esa nova etapa crucial do relevo xeracional cun inmenso vínculo afectivo, xogando xuntas, por exemplo, a rodar o aro. Esa secuencia narra plasticamente o círculo vital con tanto encanto que universaliza a vida de cada familia. Son imaxes fondamente evocadoras que constrúen unha emocionante metáfora visual sobre o relevo na vida.

Benedicta gañou o Goya por reflectir verdade na pantalla. Puidemos coñecela, grazas a Oliver Laxe, na vibrante O que arde (2019), e ela, cunha naturalidade desbordante, abraiou un país. Consuelo tamén lle regala tanto á mirada do espectador; e seguramente sería a mesma fronte a unha cámara profesional que fronte ao móbil de Alexandra: interesante, enérxica e categórica. Xa non estaría para seguir un guión, pero a súa presenza poderosa para contar a vida ao seu xeito xa é unha preciosa narración de premio grande: creou e interpretou o personaxe de Consuelo, o máis real de toda ficción, coa indomable Moraima de coprotagonista, dándolle a réplica ás improvisacións da bisavoa con sorrisos, choros e monadas.

Hai moita complicidade, amor inquebrantable, superación e vida nesta serie que tivo hai pouco o peor fin de temporada. Xa non compartiremos máis cantigas e risas con Consuelo, pero a carreira da súa bisneta progresa axeitadamente e mesmo a puidemos ver no colo de Benedicta e de Oliver, paseando por Navia de Suarna, cando a estrea de O que arde: Moraima, A novedá, vive novas historias, pero en todo o corpo e na memoria leva gardados, ben gravados para velos cando queira, os episodios máis fermosos, os da súa infancia con Consuelo.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán