Non, as noticias da morte de Pablo López Orosa non son esaxeradas. Viñeron de noite, empezada a madrugada, como se nos fosen sacar da casa para sempre. Aquel rapaz –porque era un rapaz– que aparecía por Luzes, sempre sorrinte, de regreso de calquera sitio onde a vida é un milagre diario, de Asia, de Centro América, de África, antes de volver coller a mochila e partir de novo, non volverá a facernos a nós e a vós o regalo de contar a vida descosida das mulleres que traballan nos talleres téxtiles do Sueste asiático, o xenocidio rohingya, os matrimonios infantís de Kenia, pero tamén a vida periurbana da Coruña ou a revolución feminista de Présaras. Aparecía tanto que o normal era que entrase a formar parte do Comité de Redacción, e foi a mellor decisión que nunca tomamos. O excelente periodista que entrevistaba no exilio aos monxes rebeldes birmanos, ou ao escritor Mia Couto no seu Maputo natal, ofrecía temas, contactos, apuntábase voluntario a transcribir entrevistas de outros ou a encher ocos. Teremos que repasar as notas da reunión do pasado comité do 8 de novembro, a ver se cargara con algo.
Era a persoa que mellor representaba o que quere ser Luzes. Un xornalista xeneroso, comprometido e cheo de alegría. Así se definía el mesmo: «Criado nunha aldea que xa non existe, descubriu sendo un cativo que na vida non habería que escoller bando, mais si tocaba facelo, mellor irse con Foucellas, o guerrilleiro invencible. Hoxe, como xornalista, recorre o mundo na procura de historias de outros guerrilleiros, foraxidos e miserables varios aos que darlles voz. Ao final, “xornalismo é contar algo que alguén nalgún momento e nalgún lugar non quere se saiba. O resto é propaganda”».
Agora ficará en Oza dos Ríos, o lugar ao que dedicou a súa ultima reportaxe, Intento de entender unha aldea de Galicia. Hoxe apagouse a luz.