Nos albores dos 80, Cambio 16, a publicación de referencia daqueles anos de descompresión franquista nos que a modernidade aterrou en España cun frenesí proporcional as décadas de atraso da súa chegada, encargoume unha reportaxe sobre o inexplicable fenómeno da movida galega, que amenazaba con eclipsar á madrileña.
A reportaxe, que ocupou a portada da revista, titulábase «Máis alá do Telón de Grelos», e sinalaba ao xornalista Emilio Alonso como un dos principais armadanzas en Vigo  daquel boom cultural que, como case todos, son sempre o froito dun puñado de individuos inquedos. Era o equivalente vigués do Tony Wilson que estivo na sombra da eclosión pop de Manchester, que o cineasta británico Winterbottom abordou no filme 24 hour party people.
Escéptico impulsor , Emilio contoume con retranca anos despois, cando coincidimos na TVG, unha anécdota que ilustraba a fascinación que exercía aquel Vigo nos modernos de España enteira, que o imaxinaban coas rúas invadidas de crestas mohicanas, coma no King’s Road londinense. «Había un turismo da movida que peregrinaba a principios dos 80 a Vigo, en busca do grial da modernidade.  Era unha cidade gris e industrial de luns a venres e os fins de semana desafogábase nuns contados locais nos que todos querían formar un grupo de rock. Un deles era El manco, na rúa Lepanto, a poucos metros da estación de ferrocarril. Aí tropecei un día cuns tipos moi maqueados que acababan de baixar do tren e me preguntaron: ¿onde está a movida?. Nesta mesma rúa, díxenlles. E quedaron abraiados».Nun deses contados locais vigueses onde xerminaban bandas destinadas a brillar no firmamento musical español, o Sachtmo, coñecín a Emilio. Eu era xornalista na Coruña, e os fins de semana transmutábame no baixista de Radio Océano. Mentres arranxábamos o material no escenario  para a actuación desa noite, Germán Coppini, daquela cantante de Siniestro Total, argallaba algo cun músico que o acompañaba cun modesto Casiotone. Era Teo Cardalda, ao que eu coñecera uns anos antes como teclista de Bibiano. O que argallaban era A festa dos maniquíes, o primeiro tema de Golpes Bajos, que se convertiría nun hit en España. E por alí andaba, como non, Emilio Alonso.

Emilio recreou no libro Vigo a 80 revolucións por minuto (Xerais, 2011) ese mundo iniciático que el tanto axudou a alumear e que colocou a Vigo no foco contemporáneo, sen necesidade de millóns de bombillas.