A vida habítase dun xeito ou doutro dependendo do que ofreza o espazo no que transcorre. O lugar no que deamos en caer, a súa distribución, o que o enche, determinan, en maior ou menor medida, as rutinas e hábitos que desenvolvemos. Este lugar non ten por que ser, porén, algo continuo; pode estar conformado por anacos de Compostela, da comarca de Monterrei, as casas dos meus amigos e os vagóns dos trens da RENFE se é que teño que facer commuting para ir traballar.

Entre 2014 e 2018, habitei lato sensu a cidade de Pontevedra. Unha parte do que hoxe chamamos «rede de coidados», de sempre ligada a Compostela, tivo que se mudar alí, polo que o resto dela trasladabámonos con certa frecuencia para remedar a nosa vida de sempre nun lugar novo. Como había moitos elementos familares neste novo medio, o espazo físico deixou de nos resultar alleo deseguida. Coñecemos a cidade e fixémola nosa con naturalidade. Frecuentámola, camiñámola e gozámola, e, unha vez a deixamos atrás, o recordo mantivo un pouso que nos fai estar dalgún xeito unidas a ela. O que pase alí aféctanos como escenario intermitente de varios anos da nosa vida que foi. Podería ser ese un motivo parcial polo que a nova sobre os problemas do Liceo Mutante nos caen máis perto do que puidera pensarse se atendemos á distancia física que nos separa del. Só parcial.

Non podo falar sobre a maraña legal, de intereses e interesados involucrados na problemática que ameaza co peche deste centro social, pero unha mirada rápida deixa xa albiscar que o seu nacemento non parte dun interese honrado por mellorar a cidade. Quizais o factor emocional faga que non sexa todo o imparcial que debera, pero cústame crer que borrar o Liceo Mutante do espazo vital da xente poida significar unha mellora en ningún caso. Durante o tempo que o frecuentei, premitiume coñecer a grupos como Cuchillo de Fuego, Monstruo, Cró, Vozzyow, Unicornibot, Es Un Árbol, Za!, Jay ou Puma Pumku. Aínda sen ter podido asistir ás súas sesións do cineclube, festivais de fanzines ou charlas, e tendo gozado só dunha pequena parte da súa oferta cultural, éme evidente que o papel dinamizador, co mérito que engade a autoxestión, que ten na súa contorna está lonxe de equivaler a todos os problemas que puidera acarrear a súa presenza. Non podo falar, repito, con demasiado coñecemento de causa sobre o proceso que os ameaza pero a inmediata aparición de termos como «negocio urbanístico», que viría causada polo posible peche de ENCE, nada máis comezar a indagar na raíz do problema fai entrever que hai algo máis aló que indica que esta non é unha problemática exclusiva do Liceo Mutante, que podemos sentila como propia mesmo se non formou parte do mapa vivencial de cada un. A ameaza non afecta só este centro autoxestionado, afecta todos os espazos susceptibles de ser reconvertidos noutros que produzan un maior beneficio económico en detrimento de todos os demais. Todos podemos tomar este problema particular e trasladalo ás nosas contornas. Todos podemos entender o que significaría a súa desaparición, porque o seu rol na comunidade que crea arredor del é tan recoñecible que non se concibe que non exista un Liceo Mutante en cada unha.

«Sí, amo el capital
Sí, amo el capital
Sí, venga,
Dame la pasta
Lo sé, estábamos juntos
en esta mística
pero ahora
Dame la pasta
Es cierto, yo también participé
de esta fantasía
pero ahora
la pasta»

Cuchillo de Fuego, «La pasta» (Megavedra, 2017).