Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Durante a miña infancia Ponferrada foi un lugar mítico. No meu cerebro de seis anos, para saír de Galiza, tiven que pasar por esa máxica porta que, ao cruzala, prometía un universo descoñecido. Daquela viaxabamos nun Gordini, alcumado o coche das viúvas, porque era complicado tomar as curvas pechadas con ese vehículo. Quizais como unha metáfora inconsciente que representaba o mundo no que vivimos, meu pai pintara o coche de negro e branco: o teito, o capó e o maleteiro negro e as portas brancas. Toda a Coruña nos coñecía ao pasar, os seus amigos tocaban o claxon ou a xente parábase a mirar aquel estraño coche. Onde queira que íamos, o coche convertíase no centro de atención.
A miña nai odiaba a combinación de cores e destacar dese xeito, sobre todo porque o coche francés a ameazaba con deixala soa con catro fillos cada vez que o meu pai conducía con présa cara o traballo. No obstante, a nós encantábanos ese coche. A xente de Renault chamárono Le Sorcier (O Mago), porque era redondeado, aerodinámico, como os primeiros deseños de Fórmula 1 que Amédé Gordini fixo nos anos cincuenta. Non obstante, nós, coma se fósemos visionarios dun mundo onde o xénero non importaría, chamámolo Chiquita, en feminino. O auto tiña cara de debuxo animado riquiño, ollos amarelos enormes, redondos e expresivos, décadas antes de que Pixel se personificase nun flexo ou dera vida aos personaxes de Cars. Chiquita era a nave máxica que nos transportaba a todos fóra de Galiza cando non había autopistas e as estradas ensarillábanse durante horas. A pregunta épica: «Xa chegamos?», o fume dos cigarros Ducados de meu pai e o casete de Nino Bravo “Un beso y una flor”, que tocaba constantemente e que aínda podemos cantar de memoria, acompañábanos durante todo o camiño.
Saïamos cando aínda era de noite, medio durmidos ou protestando. Os dous maiores tiñan a fiestra e o meu irmán menor e mais eu, no medio do asento de escai vermello, onde durmiamos ata que meu pai berraba: «Nenos: un raposo … un coello!» E entón saltabamos emocionados. Non lembro de ter visto nunca ningún animal que nos sinalara o meu pai. Agora creo que quizais o estaba inventando para entreternos. Os seus animais salvaxes que cruzaban estradas envoltas na néboa foron as nosas tablets de hoxe.
Así que só recordo viaxes ás montañas asturianas, a Ávila e Madrid. Para chegar alí, tiñamos que cruzar o porto de Pedrafita, un sitio espectacular, porque era un porto sen litoral. Pero no inverno, os maiores falaban de cruzalo coma se fose unha fazaña épica. Eu non entendía como podía estar ese embarcadoiro na cabeza da montaña, sen gaivotas, barcos ou pescadores, mais estaba feliz pola aventura. Á miña idade, o destino era irrelevante, o importante era a viaxe e sobre todo o momento cando meu pai dicía: «Case chegamos a Ponferrada». Nunca entrabamos na cidade. Ponferrada era unha pousada que a min me parecía un castelo, á beira da estrada diante da cal sempre había camións e onde a xente era simpática e daban os bocadillos de chourizo máis ricos do mundo. Un Fanta laranxa e un bocadillo foron a miña pílula vermella Matrix particular. Despois cruzabamos o telón de grelos e comezaba a aventura. Esa foi a Ponferrada máxica da miña infancia, un lugar entrañable que desde entón descansa nalgún caixón desordenado da cómoda dos meus recordos.
Non obstante, a este recordo da infancia teño que darlle agora unha dose de realidade. No século XXI ocorreu o impensable, mentres o mundo progresaba con autoestradas, os teléfonos intelixentes, o Internet… etc., ese destino lendario no meu imaxinario infantil, volveu a un pasado moi remoto. Ponferrada converteuse no reino feudal do señor Álvarez, un individuo que camiñaba coma un pequeno rei polas rúas da súa cidade. As mesmos onde hai vinte anos unha manda de vasalos intentou linchar a dignidade dunha muller (nin santa, nin puta, nin princesa, nin bruxa) que tivo a valentía de negarlle os seus favores a o mestre da cidade. Nin sequera na miña infancia en branco e negro, tería pensado un conto medieval que remate cos malos comendo perdices en Ponferrada.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
