Xa é outono

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

O outono trae a gran estafa do ano: róubannos unha hora e chegan noites que son tardes e tardes que xa son noite. Intento desafiar o negro do ceo con vestidos e abrigos de cores mentres busco refuxio na luz das pantallas. Nestes meses a actividade dos profesionais galegos do cinema é inmensa. Antes de que Abel Caballero transforme Vigo nunha cidade sen estrelas, na que fosforescentes a granel coman a bóveda celeste, veremos focos nas rodaxes espalladas polas vilas do país, cuartos de edición onde se polen secuencias e salas que nos alimentan de historias: o firmamento do audiovisual.

Parte do equipo da película Ons.

Ler o guión de Alfonso Zarauza e Jaione Camborda para a película Ons foi un agasallo de confianza. O ambiente que crean sobre o papel enchoupa. Despois dalgúns atrancos para empezar a filmación, Zarauza, patrón desta deliciosa singradura, acendeu o motor rumbo a unha das paisaxes máis descoñecidas para o celuloide: a illa de Ons. Este parque natural será protagonista, xunto a Morris e Miguel de Lira, dunha viaxe na que se respira en galego.

O director, Dani de la Torre, nun momento da rodaxe de La unidad.

Na sala de máquinas andan Dani de la Torre e os seus con La unidad, que poderemos ver en 2020. Son seis episodios sobre o impacto das operacións terroristas internacionais, un tema que levo anos reclamando para a ficción española, pero que nunca parecía oportuno. Nathalie Poza é a responsable da unidade de investigación do yihadismo neste relato de suspense, con guión de Alberto Marini e Amelia Mora, apoiado en testemuños de profesionais da loita antiterrorista. Unha serie valente e arriscada que se exhibirá nunha plataforma de pago e terá como coprotagonistas a Luis Zahera e a Carlos Blanco, non sabemos aínda se no lado dos bos ou dos malos.

Enma Suárez e Isabel Naveira, parte do elenco de Néboa.

Tamén en edición, o hospital polo que pasa todo o rodado para gozar da mellor saúde, ingresou Néboa. Isabel Naveira máis Enma Suárez son investigadoras da Garda Civil nesta serie de suspense creada e dirixida para TVE por autores galegos. A nosa costa norte viste de entroido mentres a brétema encobre asasinatos envoltos en lendas. As primeiras imaxes (que xa tiven a sorte de ver) impactan.

A aposta de Margarita Ledo é Nación, um sítio onde pousar a cabeça, título do poemario do autor portugués Manuel Antònio Pina: un fermoso verso de partida nunha longametraxe que conta a historia de mulleres do mar e do agro que chegan á industria. Margarita sabe afondar na intimidade e o sentir das mulleres galegas, como xa demostrara na ficción A cicatriz branca (2012).

Con María Solinha, Ignacio Vilar avanza un paso máis nas historias populares e métenos no mundo fantástico de 1600 para contarnos o relato da famosa viúva de Cangas acusada de bruxería e queimada pola Inquisición.

Eloy Enciso en Locarno. Foto: Beli Martínez.

Eloy Enciso abraiou no Festival de Locarno con Longa Noite. Acabada a Guerra Civil, as relacións entre veciños, na Galicia rural, xa non son as mesmas. O regreso de Anxo a casa xera desconfianza entre os achegados de ambos bandos, vencedores e vencidos, obrigados a convivir e a lembrar. Eloy retrata eses primeiros anos do franquismo baseándose en testemuños en primeira persoa. Traballou no texto e rodou sen facer ruído, sen actores coñecidos que atraesen máis cámaras que a súa, pero aínda resoa o estrondo do Boccalino D’Oro ao mellor director que trouxo para casa.

Os irmáns Coira, Pepe e Jorge, con Ana Míguez na illa do Hierro.

Dándolle ao maxín andan os irmáns Pepe e Jorge Coira, xunto a Araceli Gonda, para armar a segunda tempada de Hierro. Estes días voaron á illa coa xefa de produción, Ana Míguez, para localizar as novas tramas. Son só algunhas das ficcións con sangue galego en marcha.

Santi Prego como Franco en Mientras dure la guerra.

Nos cines, ademais da premiada O que arde, de Oliver Laxe, temos, pola gracia de Alejandro Amenábar, Mientras dure la guerra, onde o vigués Santi Prego, un actor polo que sinto quilos de admiración, viste as galas e a pel do dictador. Fronte a el, o mestre republicano Atilano Coco, interpretado polo sempre atinado Luis Zahera.

Vendo toda esta nómina de proxectos e realidades marabillosos, sinto un orgullo enorme e ganas de desexarlle bo outono aos traballadores do audiovisual galego: bo outono para os meus!

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail