En tempos de COVID-19 o amor é distinto. O amor é máis grande, é vasto, ocupa todas as habitacións, está a facernos fortes para poder asumir as catástrofes, para existir, para poder mirar máis alá do presente, para soportar o confinamento lonxe dos nosos. Para min, o encerro tamén é un amor edulcorado ataviado de idealización e mensaxes folgadas, cousas que non diriamos de non estar aquí, o sentimento vilán que nos emborracha pero, a quen lle importa a verdade se podemos vivir dentro da querenza? Pregúntolles ás miñas.

Víctor está a vivir nun filme millenial en Barna con Roberto Carlos. Antes do confinamento ronearan nese recuncho só válido para algúns chamado Tinder e un «sempre te me escapas» foi o que provocou que intercambiasen mensaxes pouco antes de comezar a corentena. Cóntame que empezaron a ter citas por videochamada, que agora teñen unha rutina, que dormen xuntos, que se duchan xuntos, e Víctor ten medo de que isto non sexa real, que unha vez pel con pel non sexa o mesmo.

Outra amiga, Aida, cre que se non te busca neste encerro non te quere. O COVID-19 como proba de lume. Descríbeme o peche comparándoo co idioma universal: «se o Coronavirus é como tomar 8 gintonics, faite valente, comigo deulle a chunga». E iso que o peor que nos pode pasar ás crecidas, di, é un «non» ou un unfollow, porque ata dentro dun mes ou quen sabe xa canto, non nos imos ver. Vernos. Agora que non nos ve ninguén e que soñamos cunha boca que nos diga «no último trago bícasme».

Mirarnos. Agora mirámonos e cominamos diante do espello sendo unhas farsantes crendo que nos queremos. Lopa di que «quererte non é estar dicíndote a ti mesma o marabillosa que es, porque no momento que alguén che diga o contrario vas levar unha hostia». Cre que as persoas maltratámonos porque queremos que os demais se comporten dunha determinada maneira e iso é a pura ansiedade. «Nestes días, tento sacar a licenza de bombeira para que o incendio sexa breve e volva saír pronto o verde» confesa a miña poética ambiental Xiana.

Jiménez só pensa en escapar ao Mercadona coa súa moza para xogar, porque xogar ás veces é moito mellor que culminar e iso todos o sabemos, o coqueteo, esa promesa incerta. Avilés vive coa súa parella e decatouse de que é moi puntillosa e esixente e que Adri ten moita paciencia, pero todo queda en táboas cun Condes de Albarei. Tania séntese coma unha adolescente outra vez, como todas: con acné, sen poder saír de festa e facendo o amor consigo mesma. Porque o peche tamén é iso, e pouco se fala do ousado de estar a soas connosco, de escoitarnos mentres que nos bañamos, non é tan fácil deixar o móbil e quedar caladas vinte minutos coa auga cubríndonos a cara, porque nada nin ninguén derruba máis que a nosa linguaxe interna dun eco infinito, fuxindo poñemos música e xa enfundadas non nos queremos facer caso.

Chef Kareem dime nunha nota de son que o coronavirus, de ser un xénero musical, sería tecno porque nos obriga a cumprir un réxime «ultra cuadriculado» para previr contaxios tales como as estruturas e as bases formadas do tecno, pero ao final, «cada un fai con iso o que quere». Á vez, chéganme WhatsApp dun grupo onde Raquel e eu falamos moito con Carlos ou Bruno- que está en Irlanda orando de lonxe á súa nai aquí enfermeira- de guapuras e operacións estéticas e estamos tan acaramelados que Charls solta un «é importante definir o concepto de beleza» e aí éntranme ganas de fumar.

Tantos pitis que fixen con Sara Justo na porta de Sociais e agora imaxínoa con Richi xogando ao xadrez, tan ela, mándame unha mensaxe en festivo temperán e di que non se lle ocorre nada especial sobre o confinamento pero é como cando Virginia Woolf intercambiaba cartas con Dorothy Osborne e esta dicía que o de escribir non ía con ela. Agora Lara di que despois de vinte e pico anos por fin coñece os seus veciños e Nico foxe coma min -privilexiadas- a cheirar as flores modo nostálxica porque somos de audiovisuais e debémonos á «imponderabilia» de Kapuscinski, ás cores, aromas, aderezo, esa sensación extracorpórea case inexplicable.

Vexo todas as mensaxes e retórcenme as ganas de facer realidade o do animal social e convidarnos a cervexas porque como ben dicía Gabriela Mistral, «ter patria é un agasallo ao que de tarde en tarde hai que corresponder», pero a min xa me aperta no estómago a ansiedade social e a crise económica que retumba na tele e nos meus talóns. Quero procastinar de información, parar e espremer esta xuventude tan zumenta e vermella, coma se comese rosas, e só me queda un mundo enfermo e contaminado. Porque o fin do confinamento non nos fará libres, e seguiremos fodidas e loitando para que o amor, que xamais será igual fóra deste mundo pandémico, siga inmóbil e inmortal ata a próxima.