A Coruña.- Se o tribunal que xulga aos cinco acusados de asasinar a Samuel Luiz na madrugada do 3 de xullo de 2021 no paseo marítimo de Riazor decide absolvelos, significará unha destas dúas cousas: ou ben é que todos ou polo menos algúns deles participaron no seu linchamento, pero o xurado e a xuíza consideran que a súa responsabilidade non se puido probar sen indicio ningún de dúbida, ou ben é que é verdade o que sosteñen: que eles non o mataron.

Se iso fose así, quererá dicir que os tres anos de investigación policial e instrución xudicial e as tres semanas de vista oral na Audiencia Provincial da Coruña, pola que pasaron máis de 80 testemuñas e peritos, non serviron para nada. Porque non se podería responder as preguntas chave do caso: Quen mataron a Samuel? Quen formaban parte da manda que acabou a golpes coa súa vida?

Os cinco presuntos asasinos –Diego Montaña, Catherine Silva, Kaio Amaral Silva, Alejandro Míguez e Alejandro Freire– sosteñen que son inocentes. Silva e Míguez, que permanecen en liberdade baixo medidas cautelares, defendérono así durante os seus interrogatorios ao principio do xuízo. Kaio, Freire e Montaña, en prisión provisional desde a súa detención hai máis de tres anos, fixeron o mesmo este mércores durante os seus, en ocasións entre saloucos, bágoas e mostras de arrepentimento que parecen contradicir a súa versión. Se son inocentes, por que terían que pedir perdón?

As súas declaracións deixaron un compendio de argumentos exculpatorios pero á vez contraditorios: «Foi todo moi rápido», «estaba aparvado», «asusteime», «non vin ningún golpe mortal», «estaba morto de medo», «bebera moito», «metérame dez ou 15 raias», «foi todo cuestión de segundos», «é falso, en ningún momento lancei puñadas a Samuel», «non lle dei unha patada», «non son unha persoa conflitiva», «non teño palabras», «estou arrepentido», «quero pedir desculpas», «quedei flipado coa situación», «tentei separalos», «griteilles varias veces que parasen», «non vin que a situación fóra tan grave», «vino todo de lonxe», «eu non fixen nada», «quedei impactado polo que estaba a pasar», «non digo nin que si nin que non», «non o nego pero tampouco podo afirmalo»…

«Maricón de merda!»

Diego Montaña, acusado de iniciar o ataque contra a vítima gritándolle «maricón de merda!» e que se negou a responder a calquera pregunta que non viñese do seu avogado, escudouse en que non lembraba practicamente nada daquela noite porque bebera varias cervexas e case unha botella enteira de whisky con Red Bull.

«Vin unha parella gravándome. A seguinte imaxe que teño é verme a min mesmo pegándolle a Samuel. Non se se foron patadas ou puñadas. A miña cabeza, a miña cabeza… Non ten un continuo desa noite… Nesa imaxe que teño estou eu só, e só escoito ruído e barullo, non se se fixen algo máis», contou Diego.

O presunto asasino, para o que as acusacións piden 25 anos de cárcere por asasinato con asañamento e aleivosía con agravante de homofobia, empezou a chorar cando se dirixiu á familia de Samuel. «Quero pedirlles perdón. Todo pasou pola miña culpa. Se eu non empezase, todo isto non pasaría», asegurou.

Tamén tentou exculpar á súa exmoza, Catherine, sobre a que pesan os mesmo delitos e idéntica petición de penas, aínda que o xurado apuntou a ela directamente cando pediu á xuíza que preguntase a Montaña que lle dixo Catherine xusto antes de que el asaltase a Samuel, cando a moza, como contaron algunhas testemuñas e obsérvase nas gravacións do suceso, sinalou co dedo e o brazo estendido cara ao lugar no que a vítima e a súa amiga Lina facían unha videollamada. «Non sabería dicirlle que me dixo», respondeu Diego.

Para o seu avogado, o que ocorreu aquela madrugada foi «unha pelexa», unha das moitas paráfrase ás que os letrados da defensa recorreron durante a vista oral para sortear as evidencias de que non houbo enfrontamento ningún, senón unha multitudinaria, inhumana e atroz execución a mans dunha xauría á que Samuel non provocara e da que nin sequera tivo oportunidade de defenderse.

A pesar diso, o avogado de Alejandro Freire, a quen os seus amigos coñecen como Yumba e quen só contestou as súas preguntas, incidiu nesa estratexia e referiuse ao linchamento como «o incidente». O seu defendido cualificouno de «forcexo», ata que se inconscientemente e diante da atenta mirada da xuíza e os xurados, que tomaban notas do que dicía, escapóuselle o termo «agresión».

As acusacións piden 22 anos de prisión para Yumba, a quen sinala por ser o primeiro en secundar o primeiro ataque de Diego Montaña a Samuel, tentando estrangulalo primeiro e pegándolle despois varias quendas de puñadas. El, con todo, asegurou este mércores que só foi «separalos», e mesmo tentou aparecer como vítima de Ibrahima Diack e Magatte N’Diaye, as únicas persoas que, xunto Lina, tentaron impedir a malleira. «Viñan en actitude agresiva, un deles empuxoume, tiroume ao chan e golpeeime a parte de atrás da cabeza. Sentínme agredido», espetou.

Yumba, a quen o seu defensa trata de exculpar alegando que padece politoxicomanía e trastorno de déficit de atención con hiperactividade, tamén se escudou en que esa noite bebera e consumira haxix e cocaína. El tamén escenificou que rompía entre bágoas e xemidos cando, a pesar de considerarse inocente, pediu desculpas polo que pasou. «Se me dese conta do que ocorría ao meu redor, xuro por deus que tentaría parar a pelexa», apuntou. A pelexa, outra vez as paráfrases.

A patadas

O único dos tres acusados que testificaron onte que admitiu preguntas do resto das partes foi Kaio Amaral, quen quizá quixo gañarse así ao xurado dando a aparencia de que non tiña nada que ocultar. A Policía, a través das cámaras que gravaron os feitos, e varias testemuñas sinálano como autor de polo menos una das patadas que derrubaron a Samuel, que lle propinaría tras unha longa carreira na que armaría a perna con antelación para aumentar a forza do golpe. El, con todo, asegura que só correu cara á vítima e os seus primeiros agresores para separalos, e que lles gritou para que o soltasen.

A Fiscalía e as acusacións piden para Kaio 22 anos de cárcere por asasinato e outros cinco por roubo con violencia porque se fixo co móbil de Samuel. Recoñeceu que logo tentou vendelo e explicou que xa fixera negocio con obxectos roubados noutras ocasións, pero non puido explicar por que se é verdade que tentou axudar á vítima, quedou co seu terminal e o mantivo no seu poder cando xa sabía que Samuel morrera. Tampouco aclarou de maneira convincente por que se a súa versión é certa acudiu cun amigo da súa nai poucos días despois ao lugar dos feitos no paseo marítimo para comprobar se había cámaras na zona.

As declaracións de Kaio, Diego e Yumba foron as últimas da vista oral, e parecen anticipar os informes finais que os seus avogados, xunto aos de Catherine e Diego e os da familia de Samuel, o da asociación Alas da Coruña que exerce a acusación popular e o da fiscal, expoñerán este xoves. O luns, a maxistrada que dirixe a vista entregará ao xurado o obxecto do veredicto, que contén as preguntas sobre os feitos que os seus membros consideran probados ou non, e sobre os que se baseará a sentenza.