Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Queridos pais, (é dicir, nai e pai, nai e nai, pai e pai, avós, avoa e avoa, etc.) gustaríame non ter que dicirlle que, aínda que os fascistas insisten en que a violencia de xénero non existe e que que a palabra xénero só importa á hora de educar o futuro dos nenos e nenas encerrándoos en caixóns escuros rotulados como vítima rosa e azul perpetrador, o país énchese de mortas. Practicamente todas as semanas nesta estraña terra un home mata a nenas, adolescentes, vellas; mulleres con nomes e apelidos, asasinadas porque un home, un pai, un exmozo, un exmarido, un examante, que entendían a súa masculinidade, segundo os preceptos da tradición máis rancia, (xa sexa franquista, relixiosa, sexista, machista, etc.).
Un pai que asasina ás súas nenas non ten sentido. Supoño que a educación anticuada que recibiu o asasino podería ser unha coartada para entender por que alguén decide ferir á súa exmuller asasinando aos seus propios fillos. A perversidade que acompaña a este impensable acto, que ocorre con tanta frecuencia neste reino que parecería que vivimos ancorados nun tempo no que todo pertencía ás pater familias, é tremenda por varias razóns. En primeiro lugar, o asasino entende que os seus fillos lle pertencen, é dicir, xa que colaborou en darlles a vida, tamén pode quitarlla. En segundo lugar, a nai dos nenos, a súa ex, merece a forca por deixalo. A forca para calquera nai ou pai é estar morta e viva. Noutras palabras, mata aos teus fillos.
Para chegar a desenvolver este tipo de pensamentos que culminan nun asasinato, imaxino que o criminal tivo que alimentar esa semente de odio e desprezo desde que naceu. Por exemplo, adestralo nunha «masculinidade» entendida como posuidora (o home é «o REI da casa»; «Mateina/nos porque era/eran miña/meus») e como responsable do benestar total da súa familia (o home/pai gana o pan da súa familia e «os meus fillos non serán criados por outro tío»). A educación, isto o saben ben os fascistas de VOX, é esencial para seguir matando, desprezando, pero tamén para dar a volta dunha vez por todas e comezar unha nova lección a partir de tres puntos básicos:
1. As mulleres non pertencen a ninguén. 2. Os nenos non son un trato de negociación ou propiedade dos seus pais, aínda que sexan banqueiros, toureiros ou reis, senón que son persoas, seres humanos independentes con dereitos propios. 3. Non é necesario salvar ás mulleres. Temos dous brazos, dúas pernas, pulmóns, fígado, riles, corazón, etc. coma os homes. Pero tamén, a diferenza de moitos individuos, temos un CEREBRO para decidir libremente con quen queremos compartir a nosa vida e a nosa cama.
Queridos criadores de nenos, etc. díganlles aos seus cachorros que os homes poden e deben chorar coma calquera ser humano; que as mulleres non son seres indefensos que precisan ser protexidos; que as nenas non son manequíns que esperan a que un estúpido lles toque o cu ou lles dea un bico; que un grupo de nenos borrachos debería ser un grupo de nenos borrachos e non un paquete de depredadores que buscan a alguén que prexudicar para a eternidade; que unha relación amorosa non é un xogo de fútbol onde se gaña ou se perde; que unha relación amorosa non é unha corrida de touros, onde o que leva o traxe marcando unha masculinidade mal entendida gaña a faena e, polo tanto, pode torturar e matar; que os nenos non nacen para asasinar mulleres, nin para xogar a romper a cara vestidos de azul; que as nenas non nacen para ser damiselas rosas indefensas, esperando na súa torre de marfil por un príncipe que as rescate.
Queridos criadores de nenos, etc. presten moita atención ao que lle inculcan á súa descendencia, porque aínda que a sociedade, a Igrexa e a Administración teñen moito que ver co tremendo desastre dun sistema patriarcal, ao final do día, será a súa descendencia quen, dependendo de se lle lavaron o cerebro para que fixese o seu papel segundo o seu xénero, decide ser un home decente ou o asasino da túa nora e netas.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
