A semana pasada fun ata a biblioteca de Coristanco realizar unha actividade infantil polo 8M, día da Muller. Queda moi fino dito así, pero o que realmente fixen foi un xogo de pistas, porque toda ocasión é a ocasión perfecta para xogarmos a ser detectives. Esa afirmación faina a miña parte de pícara que non marchou nunca, a que segue a ter ese punto de provocación de cando lle preguntaba á xente adulta «e ti canto cobras?» ou «e queres a teu pai, se non vive contigo?». E como mala herba nunca morre, alí en Coristanco, antes de poñernos en modo investigación, pregunteille á rapazada que me acompañaba, de entre 4 e 10 anos, se eles sabían por que non celebrabamos o día do Home.

A nena que fun comezou no feminismo como supoño que moitas (e moitos) por aquí: sen sabelo. Non sabía que era feminista cando me negaba a encaixar nos marcos das meniñas dos 90, a pesar de que inexplicablemente ás veces devecía por ser unha desas princesas Disney que pasaban a maior parte da película durmidas ou limpando. Tamén quixen ter unhas tetas como as de Barbie, porque delgada sempre fora, supoño que a forza de correr, saltar, andar en bici e gabexar polas árbores. Non sabía que era feminista cando me facía notar na clase, berrando máis alto que o resto do alumnado, porque o de pasar desapercibida nunca foi o meu. Tampouco tirei de feminismo cando un profesor me chamou verduleira, cando miña avoa me aconsellou que non fose nunca cunha saia demasiado curta porque «nunca se sabe», nin cando me pedían que non volvese soa á casa de noite. Xamais me privei dese pracer tan banal, camiñar en solitario despois de ir de festa, porque sempre tiven un punto de inconsciencia, de retadora, de a min non me vai pasar, porque non, porque eu son diferente, unha persoa, no fin de contas, que é o único que me define, non o ser muller, iso non, a pesar de que as historias que máis me gustaban eran as de mozas que facían cousas, que subversivo todo, como Jorge en Los cinco ou Maia se va al Amazonas de Eva Ibbotson ou as Rapazas de Agustín Fernández Paz. Feminismo o que? Que é iso? Eu só quería facer o que me dese a gana, sen reivindicacións.

A palabra tardou case dous decenios en entrar na miña vida e aí entendín moitas cousas. E comecei a ver outras. As fodidas gafas violetas, canto pesan no nariz. Agora o que toca é lidar coa culpa: o feminismo é unha carreira de fondo na que ás veces hai que deterse para coller folgos. E non pasa nada, está ben, unha non pode ser un modelo de conduta as vinte e catro horas do día, os sete días da semana. Por iso o eme do 8M tamén pode ser de «cabreada coma unha Mona», como me pasou cun vídeo que compartín polas rede sociais no cal un Maromo, tamén con M, e de cuxo nome non é que non queira lembrarme, senón que o meu cerebro decidiu que esa información non lle aportaba nada, dicía cousas coma estas:

Eu tiven unha exparella que me daba moitos problemas (debía estar ennoivado cunha lavadora ou similar) e quitóuseme a atracción porque racionalicei á moza (RAG, racionalizar: facer que [algo] sexa racional, se adecúe a un obxectivo ou responda a criterios de funcionalidade). E dixen, unha muller que non teña problemas (falta o verbo, posibles opcións: quero, busco, merezo… Todo o mundo sabe que as mulleres non son coma as lavadoras, se se estragan non hai Deus que as arranxe, así que tamén cadra ben ESIXO, así, en maiúsculas. O golpe na mesa é opcional). Por que? Porque así eu podo estar enfocado, e se estou enfocado son máis exitoso e máis atractivo, para ela e para todas. Entón, primeiro punto, é a paz mental que che dá ela coa súa enerxía (Eléctrica? Térmica? Nuclear?). Dáme paz mental? Perfecto, podo estar máis enfocado (…) (poño puntos porque como todo Maromo fala demasiado e teño que acurtar ata chegar ás características que debería ter a súa parella ideal). Que lle guste cociñar tamén (…) si, a muller ten que facer cousas que o home non ten que facer (usar as neuronas, por exemplo), e ao revés. Eu non quero que unha muller teña máis éxito ca min, porque principalmente unha muller que ten máis éxito ca min é unha enerxía máis masculina, máis social, unha muller que se expón máis (…) que se está expoñendo a máis mozos, e eu quero que o meu sexa meu (a lavadora!).

Sei que hai dúas posturas con respecto a espallar mensaxes deste tipo de xente (non fai falla que defina o que é «este tipo de xente»): facerlles o baleiro e que os algoritmos deixen de amosarnos tremenda bosta, ou expoñelos para combater as mensaxes perniciosas que diseminan. En xeral eu son da primeira escola, pero hai veces que unha cae, porque o feminismo cansa moito, xa o dixen, e deixámonos levar pola indignación. Ou polas ganas de indignarse, que botar uns berros de cando en vez é un alivio, que llo digan a aquel profesor meu, o da verduleira.

Outra palabra que comeza por M é Magufo, (mag(o) + ufólog(o), foi a RAE quen o puxo en masculino e quen son eu para levarlles a contraria?), que define a especialistas en disciplinas pseudocientíficas como a ufoloxía ou astroloxía, e ao que eu engadiría outra categoría, a Machiruloxía, que sería algo así como «o estudo dos varóns ofendidos por ser varóns» (e que falan de enerxías). É máis: propoño que a estes Machimagufos se lles dedique o 8M, de maio, a ver se calan un pouco e nos deixan descansar a todas. Si, faríao por pura paz mental, como ben di Maromo. Ademais, compartirían o día coa Cruz Vermella (a cor das red flags) e co Día Mundial contra o Cancro de Ovario, porque se hai algo que lle guste á Machiruloxía é invisibilizar reivindicacións de señoras porque xa podemos votar e parir sen dor, que máis queremos.

Un rapaz de Coristanco (non estou a usar o masculino xenérico) respondeume que non celebrabamos o día do home porque os homes non están discriminados. Non chegaba aos dez anos. Estiven a piques de gravalo e mandarllo a Ayuso, pero xa sabedes que eu coas imaxes de menores son moi cautelosa. Así que, no canto diso, propoño que a presidenta da Comunidade de Madrid sexa a Madriña da Machiruloxía, porque este movemento acepta Machimagufos e Machimagufas.

Nas súas filas tamén hai pura igualdade, porque isto xa é imparable, mal que lles pese.